gözyaþlarýydý ,
gecelerimi delerek geçen...rüyalarýmdan sabaha arta kalan...
vücudumdaki titreme sensizliðin eseriydi...
terkediliþimdendi, gözlerimi bir daha açmak istemeyiþim... (belki de gözlerini göremeyeceðimden...)
adýný rehberimde bile saklayamýyorken hafýzamdan silemeyiþimdendi , elim her telefona gittiðnde numaraný çeviriþim...

kar yaðýyordu...
Biliyorum sence sadece kar yaðýyordu...
kar yaðýyordu...
yaðan sadece kar deðildi...bilmiyordun...
kar yaðýyordu...
soðuk bedenim daha da derinlere gömülüyordu...
kar yaðýyordu...
ilk sensiz kardan adamým cesedimi çeperliyordu...
kar yaðýyordu...
kara kömür taneleriyle gülümsüyordu kardan cesedim...

birer intihar mektubuydu seni seviyorumla biten mesajlarým...
birer ölüm çaðrýsýydý seni özledimle baþlayan mesajlarýn...
birer ömürdü , tek tek tükettiðim , sadece seni severek geçirdiðim gecelerim...
ömürler kýsadýr oysa ve ölümler ani...

Kardan cesedim titremiyordu artýk... sen uzaklardaydýn... gülümsüyordum... ve bir zamanlar sana erkekçe aðlarken söylediðim gibi ; "mutlu olabilirsin, kalbim artýk senin için atmýyor ..."

sevmelerini özleyerek geçecek yine seni özlediðim her gecem...

"ne hiçbirþeyin ne de hiçkimsenin anýsýna" ;