Býrakýp da Gidene

     Burnu bir karýþ havada, gözü yükseklerdeydi ben onu sevdiðimde. Hele hele benim aþkýmý yerden yere vurup, nasýl kýrmýþtý kalbimi zalim. Dudaklarýndan dökülen acý sözleri; öyle ki bugün bile unutamadým. Ne tebessümdü o, zehirden beter.
     Her olayda içim paramparça, gözlerim aðlamaktan kýpkýrmýzý olurdu. Yorgun düþerdim onsuz geçen, onunla dolu, koyu siyah gecelerden.
     Piþmanlýktan kendime lanetler eder, sevgimi söylediðim günü düþündükçe, kaleme sarýlýp yazardým ona nefretin aþkla kucaklaþtýðý o uzun mýsralarýmý. Derdim ki; alýn yazýmdý, on beþimin çocuksu aþkýydý.
     Nasýl da gülerdi caný istedi mi…
     En anlamlý bakýþlarýyla önce ümitlendirir, ardýndan bir uçurumun kenarýna yapayalnýz býrakýr giderdi. Ben çaresiz, ben yorgun, ben býkkýn bu sevdadan.
     Ah bilirdi o insafsýz, diri diri yanardým o böyle yaptýkça… þubatýn buz gibi kasvetli soðuðunda; onda ne bulduðumu bugün bile bilemem. Ama o günlerde hayatýmýn amacý, var olma gibi gelirdi bana.
     Çocukluk mu, yoksa gençliðimin safça tutkusu muydu bu kölesiye baðlanýþ, içten içe kopan fýrtýnalar, bu delice yakarýþ?
Kim bilir, belki de sevilmeye muhtaç bir kalbin bitmek bilmeyen kaprisi…
Ondan hiçbir þey istememiþtim…
Sadece sevgi zamansýz yaralanan þu onun için yanan kahrolasý kalbime…