VAZGEÇMEYÝ BEKLEDÝM GELMEDÝ

Benim bir derdim var, hey dostlar!
Kendi gibi, ismi güzelim var.
Adý Aysun o güzelin, ama ne çare,
Sunamam o güzele gökteki ayý,
Zira ne zaman görmek istesem, dokunmak istesem ona,
Hasan emmi hep kahvede.
Ya görürse beni diye korkarým,
Zira üç cümle lafý vardýr hep,
Ne zaman görse beni dinlemek durumundayým:
“hey oðul ne edersin kýzýmla?
Onunla evlanmek arzunsa
Peygamber çiçeðini, bul getir bana.”

Bu uðurda dolaþýrým alemi il il,
Ama ne çare, bulamadým bu çiçeði kimsede;
Hepsi dikenli idi, yani birer güldü.
Kaybedecek vaktim yoktu zira o güllere,
Katlanabileyim dikenlerine.
Tuna boyunu geçtim, üç kýtanýn iki kez topraðýný eþeledim,
Ama ne çare, bulamadým bu çiçeði hiçbir yerde.

Vazgeçmeyi bekledim, gelmedi,
O çiçeði arandým, kendini göstermedi.
Hasan emmi ise, beni kandýrmýþ.
Çok iyi baþlýða, aþkýmý ellere satmýþ.
Aysunum da el vermedi bana,
Sunamadým diye ayý ona.

Ama güzel idi ay, onun ince kaþý gibi idi.
Parlaktý, týpký gülen cemali gibi.
Hep karanlýða eriþirdi, onsuzluða dayanamayan gözlerimin serabý gibi,
O çok güzeldi, gönlümün aradýðý gibi...