Dün okuduðum bir kitapta “revolver” kelimesine rastladým. Aklýma küçük çocuklarýn oynadýðý oyuncak arabalar geldi (ben o zaman revolveri oyuncak araba sanýyordum.) oysa Peyami Safa kendisini revolverle vuran bir kadýndan bahsediyordu. Nasýl yani, kadýn kendini oyuncak arabayla mý öldürmüþtü.
   Revolver (zannýmca) bir tabancaydý. Fakat ben niye onu bir oyuncak araba olarak düþünüyordum. Üstelik bu kelimeyi “oyuncak araba” anlamýyla bir yazýmda kullanmayý düþünmüþ, sonra da o yazýnýn devamýný getirememiþtim.
   Düþündüm, düþündüm; sonunda oyuncak arabayla tabancýnýn karýþtýðý yeri buldum;
   “Bu aþk burada biter
   Ve ben çekip giderim.
   Yüreðimde bir çocuk,
   Cebimde bir revolver…”
   Buraya kadar iyi… Ýçindeki çocuk ve cebindeki revolverle( o neyse?) adam kýz arkadaþýný terk ediyor. Sonra klipe bir bakýyoruz, adamýn içindeki çocuðun cebine sokuþturduðu küçük kamyon arabalarý var… Yani yanlýþ öðrenen ben deðilim, çocukla birleþince zaten “kesin oyuncaktýr” denilen bir kelime, klipte arabayla özdeþleþtirilince aklýma öyle kalmýþ. Þimdi suç; “kelimeyi nasýl olsa biliyorlar, hem bilmeseler de önemli deðil; masun çocuk görüntüsü olsun” diyen medyada mý; yoksa benim gibi neyi ne þekilde kullandýðýný bilmeyip sözlük kullanma yeteneðinden yoksun olanlarda mý tartýþýlýr. Þimdi müsaadenizle topu basýn kaynaklarýna atarak iþe baþlýyorum.
   Medyanýn toplum üstündeki etkisi büyük. Bugün binlerce, milyonlarca çocuk, genç ; televizyon, radyo gibi araçlardan öðrendikleriyle büyüyor. O zaman bu “reyting” arzusuyla yanýp kavrulan insanlara düþenler ne olmalý?
   Bence medya, yayýnlarýnda kendi menfaatlerinden çok ulusun menfaatini düþünmeli; yayýnladýðý programlarýn içeriðini bu konuda tespit etmeli. Çünkü basýn tüm toplumlar üzerinde etkili olan bir taarruz aracýdýr. Basýnýn eksik haberle halký uyutmasý mümkün olduðu gibi, yayýnlarýyla dünyaya karþý uyandýrmasý da mümkündür. Bu yüzden Türkiye’nin amaçlarýna zemin hazýrlamasý, Türklük kavramýnýn korunmasý adýna yarar saðlayacak programlar yayýnlanmalý, bu programlarý izleyen gençlerde milli bilinç uyandýracak simgeler konulmaya özen gösterilmelidir.
   Sözlük kullanmak konusuna gelince; kendimden de biliyorum, sözlük kullanmak her zaman yaptýðýmýz bir þey deðil. Bence bu bilincin daha yetiþirken verilmesi gerekir. Þimdi yazdýðým yazýlara ve konuþmalarýma bakýyorum da dehþetle fark ediyorum aslýnda ne kadar yetersiz olduðumu. Bunu sürekli tekrarladýðým bazý kelimelerden de görüyorum. Günlük konuþmalarýmýzda kullandýðýmýz kelime sayýsý zaten Türkçe’nin bütününün yanýnda hiç sayýlýr. Bence konuþma dilimizdeki bu acizlik bir kültür erozyonunun sonucu. Önüne geçmek için geçerli çözümler sunmayacaðým, fakat kendi adýma, farkýnda olduðum bu duruma el koymak için gün geçtikçe daha çok kitap okuyorum.
   Bence kültürümüze sahip çýkmamýz gelecek için önemli. Eðer Avrupalý olmak için dilimden vazgeçeceksem, Avrupalý olmak istemiyorum. Çünkü geleceðimiz ancak bizim kültürümüzün egemen olduðu zamanlarda gizli…