Hiç durmadan yaþam denen bulmacayý aklýnýza sýðdýrmaya çalýþýp, her defasýnda duvara tosluyorsunuz biliyorum. Ben de çok tosladým, inkar edemem. Ama þunu teslim etmeliyim ki, artýk daha az tosluyorum. En azýndan toslamaya ramak kala el frenini çekip, kendime 'bi yavaþ ol, bi sakin ol' diyebiliyorum. Yazmak, bu konudaki en büyük yardýmcým. Hava yastýðým.. Kaskom..

Bazýlarý soruyor: “Ne oluyor yazýnca sanki? Baþýn göðe mi eriyor? Yazmasan olmaz mý?”

OLMAZ kardeþim!

Yazar dediðin densiz olacak bir kere.. Neden yazdýðýný bilmediði gibi, zaman zaman çýkýp bunu açýkça itiraf edecek kadar da pervasýz olacak.

Yazýyorum iþte. Sana ne? Size ne? Ne?

Þimdi açýn gözlerinizi. Burada çok deðerli bir kamu hizmeti vermek üzereyim. Yazma maceram nasýl baþladý, onu anlatacaðým.

* * *

Her ebleh ilkokul çocuðu gibi, okuma-yazmayý söker sökmez günlük tutarak baþladým yazý yazmaya. Maksat, anýlarýmý yazýp nostalji kurumuna katkýda bulunmak ya da deþarj olmak felan deðil ha! Sadece, yeni aldýðým süslü püslü kalemlerin elime nasýl da yakýþtýðýný izlemek ve bünyeye henüz eklenmiþ olan yazma yetisinin hevesini gidermek.

Hayatýmýn hiç bir döneminde "sevgili günlük" diye baþlayan cümleler kurmadým ama, ben de her saf 'günlükçü' gibi: "Bugün birine aþýk oldum, ay çok yakýþýklýýýýýýý.. Mehmet bugün bana þeker verdi, yuppiii.. Ayþe'ye küstüm, ühüüü.. Hayat Bilgisi dersinden 5 aldým, heyooo.. Fatma silgimi çaldý, püüü.." gibi cümleleri epeyce bir zaman býrakamadým.

Arada bir kafiyeli bir-iki cümle yazýnca ya da aþýk olduðum çocuðun ismine akrostiþler uydurunca, kendimi Nobel ödülünde haksýzlýða uðramýþ bir þair olarak gördüðüm de vakidir hani.

Neyse efendim, yaþ ilerleyip de Türkçe ve edebiyat dersleriyle daha bir haþýr neþir olduktan sonra, yazmak denen eylemin ‘anlaþýlmaz ve alengirik olduðu zaman kýymetli addedildiði’ sanrýsýna kapýldým. Edebiyat dediðin, failatün failatün failün idi:


Girmiþ kemer-i vahdete almýþ ele tespih
Her birinin vird-i zebani çil ü pençah
Dedim ne sayarsýnýz, ne alýrsýnýz, ne satarsýnýz
Kasle dilinizde ne Nebi var, ne hod Allah
Dedi birisi þehrimizin hakim-i vakti
Hayýr etmek için halka gelir mescide her gah (*)


Budur baba edebiyat !
(Nazým'ý gelse tanýmam yani. Ki o vakitler henüz tanýþmamýþtýk Nazým ustayla hakikaten.)

Hadi diyelim aruzu beceremedin.. O zaman mümkün olduðunca devrik, uzun ve anlaþýlmaz cümleler kuracaksýn ki, iyice tescillensin yazma yeteneðin! Okuyan bir daha okusun.. bir daha okusun.. bir daha okusun.. Sen beðendiði için tekrar tekrar okuduðunu san. Saf!

Bir de þu var: Roman, öykü ya da deneme yazmak hem ciddi bir birikim gerektirir hem de uzun iþtir ya; yemez yani. Oysa þiir öyle mi ya? Ýki kafiye, iki metafor al sana þiir. Çocuk oyuncaðý. Peeh! Ne büyük gaflet!

Neyse ki mevzuuya çabuk uyanýp, benden asla þair olmayacaðýný anladýðýmda, henüz þiirlerimi kimselere okutmamýþtým. Rezaletin son perdesini çekemeden þiir gösterisine son verdim. Fakat bu defa da, düz yazý ile þiiri zinaya teþvik edip, ortaya ne idüðü belirsiz veletler çýkmasýna yataklýk ettim. Bunlarýn adýna da ‘Sayýklamalar’ dedim.

Alýn size örnek de vereyim:

cinayet

o sýra.....

uyku gibidir yaþam; rüyalar görürsün, kabuslara terlersin.. bilirsin rüyadýr, kabustur; görmeye devam edersin.

elbet uyanýrsýn.....

mahmurluðun geçene kadar gitmez serden etkisi.. düþ de olsa, kabus da.. gitmez yüzünü yýkayýncaya kadar sersemliði..

sonra uyuyamazsýn.....

her uykusuzluk bi düþ kýrýðý hikayesidir.. geceler bilir bunu bir tek; bi de içindeki velet.. senin rüyan, kabusudur onlarýn.. onlardan yana olmak düþer payýna.. çeker gidersin rüyandan valizini bile almadan..

birden sirenler öter.....

bütün kýyýlarýn bombalanmaktadýr.. sýðýnaklar kitlenmiþtir yirmibeþ kere.. haklý çýkmaktan usanmýþsýndýr.. haklarýný teslim eder, haksýz kalýrsýn..

susarsýn....

yeniden, bi daha, en baþtan susarsýn... konuþtukça haklýsýndýr; sustukça haksýz.. haklý olmak kanatýr.. kendini baðýþlamak her zaman daha kolaydýr.. susarsýn.. haksýzsýndýr.. suçlar eline ayaðýna dolanýr.. sus'arsýn.. susar'sýn sustukça.. dilin dimaðýn kurur..

gidersin....

uçuruma itersin kendini.. sevdanýn adý kördüðüm olur.. cevaplar sorulara bir beden küçük gelir.. ikmale kalýrsýn.. ikmal deposu vedalarla doludur.. itaat edersin.. gidersin her yerden..

geberirsin....

gene açar kuþlar.. gene öter çiçekler.. gene solar böcekler.. denklem yanýlýr.. ama baþtan yazýlýr: kuþlar uçar, çiçekler açar, böcekler öter.. sensiz de döner devran, her nasýlsa.. lanet olasýca..

o sýra.....
elbet uyanýrsýn.....
sonra uyuyamazsýn.....
birden sirenler öter.....
susarsýn.....
gidersin.....
geberirsin.....


anan bile aðlamaz !

Ne demeye çalýþtýðýmý anlayan beri gelsin.

Yahu kýsaca "Off caným çok sýkýlýyor, sýkýntýdan geberiyorum, her þey ters gidiyor" yazsana. Yok! Ýlla ki edebiyat parçalamak lazým.

Gene de þunu itiraf etmeliyim ki ‘Sayýklamalar’, yazma maceramýn antrenman sahasý oldu. O sahalarda eðittim kelimelerimi, cümlelerimi ve imlamý... Nankörlük delikanlý yazarý bozar!

Ben böyle hisli, buhranlý ve afilli cümlelerle sayýklaya dururken, bir dostum dürterek ve dahi kafamdan aþaðýya kova kova buzlu sular dökerek, beni bu edebi düþten uyandýrdý. Ve dedi ki:

-Ulan tanýdýðým kadarýyla sen gayet matrak bir hatunsun, üstelik gündelik yaþantýnda da net ve yalýn bir kiþiliksin. Nedir Allasen, bu deli saçmasý yazýlarýn mantýðý? Haftaya sanal alemde bir dergi kotaracaðýz ve sen bana mizah yazýsý yazacaksýn.

- Ama.. ama... ama ben ne güzel edebiyat parçalýyordum. Hem edebiyat dediðin parçalanmalý di mi? Tamam, normalde maymunun biriyim, pozitif ve eðlenceliyim ama.. ama.. ve fekat.. lakin.. hatta amma ve lakin.. gek gük.. nasýl yani ya?

Kekelemeye baþladýðým anda jeton düþtü: "Lan Tuba, hakkatten de sen matrak bi hatunsun. Býrak buhranlý buhranlý sayýklayacam, hisli yazýlar yazacam diye kasýlmayý da iþimize bakalým" deyivermiþim kendi kendime.

Sonrasýný biliyorsunuz zaten.

Ne? Bilmiyor musunuz? Üç vakte kadar öðrenirsiniz o zaman..!

* * *

(*) Baðdatlý Ruhi