Tavan Arasýnda Kaldý Çocukluðum

Benim iki tekerlekli bisikletim olmadý hiç… Ýlk gençlik yýllarým hep bir bisiklete sahip olabilme özlemiyle geçti..

Ýlkokul üçüncü sýnýftayken babamýn iþi nedeniyle Konya’ya tayin olduk. Konya’da iki katlý, kutu gibi bir evin ikinci katýna yerleþtik. Nohut oda, bakla sofa bir evcik. Ama, o küçücük evin bir tavan arasý vardý ki, dünyaya bedel.. Ev kutu gibiymiþ ne gam. O tavan arasý, bir ev daha demekti bizim için. Bir de kocaman terasý vardý. Tavan arasýnýn ufak tahta kapýsý bu terasa açýlýrdý. Biz üç kardeþ, yaz günlerini tavan arasýnda ve terasta geçirirdik daha çok. Evimizin içinden, oturma odasýnýn tam karþýsýndan baþlayan ve tehlikeli bir kavisle devam eden merdivenler bizi kolayca tavan arasýna kavuþtururdu...

Tatil demek, çatý katýnda oyun demekti. Güneþin tepede olduðu saatler, tavan arasýnda serin serin oynardýk . Güneþ gidince de terasa buz gibi sular döküp yýkar, orada devam ederdik oyunlarýmýza. Böylece evde annemizin ayaklarýna dolaþmaz, ortalýðý daðýtmakla da suçlanmazdýk hiçbir zaman. Ara sýra annem de ev iþlerine bir mola verir, çay demler çýkarýrdý yukarý. Mutlaka yanýnda taze, sýcak, vanilya kokan kurabiyeler olurdu. Baþka bir eve misafirliðe gitmiþiz gibi hissederdik iþte o zaman..

Kendimize ait dünyalar yaratýr, ne hayaller kurardýk bu tavan arasýnda.. Oyuncaklarýmýz hep orada dururdu. Babam bir salýncak kurmuþtu çatýnýn kiriþlerine. Kah salýncaða biner, kah yere bir kilim serip evcilik oynar, en çok da saklambaç oynamaktan hoþlanýrdýk. Saklanacak o kadar çok yer vardý ki… Kullanmadýðýmýz eþyalar, mesela mevsim yazsa, demirden kömür sobamýz ve onun borularý paketlenip kaldýrýlýrdý çatýya.. Kýþ gelince, en köþeye istif edilmiþ olurdu odunumuz, kömürümüz.
Sonra, eskiyen küçülen giysilerimizin konduðu mukavva kutular, bir gün gerekir diye elden çýkarýlmamýþ olan bir tel dolap, annemin kýrpýk bohçalarý, babamýn HAYAT ve SES mecmualarý… annemin bizlere çeyiz olsun diye aldýðý pek çok ývýr zývýr eþya.. Kutular, sandýklar içinde bekleyen bir dolu aný. … Hepsi , hepsi sabýrla sýralarýnýn gelmesini ve bir gün onlara ihtiyaç duyulup gün yüzüne çýkarýlmayý beklerlerdi.

Tavan arasý bizim için mükemmel bir oyun yeriydi. Annem ve babam içinse büyük bir sandýk odasý ve kiler. Ýzmir kadar sýcak olmazdý asla Konya’nýn yaz günleri. Bu yüzden un, pirinç, þeker gibi bazý gýda maddeleri de bez torbalarda, orada saklanýrdý. Bir köþede reçel ve turþu kavanozlarý dururdu. Ve yazdan kýþa saklanan üç -beþ kavun asýlý olurdu illa ki tavan arasýndaki çatýnýn kiriþlerinde..

Bütün bu kutularýn, sandýklarýn, kavanozlarýn arasýnda benim için çok önemli olan bir þey : ‘ babamýn bisikleti’ vardý. Kocaman, yeþil bir bisiklet. Yepyeni! … Hiç kullanýlmamýþ gibi, sanki bir vitrinde sergileniyormuþçasýna parlak. Öylece durur, yollara düþmeyi beklerdi.
Ýlk hevesle, aldýðý günler epey dolaþmýþtý babam bisikletiyle. Hatta beni de bisikletinin önüne bindirirdi, hatýrlýyorum. Rahat oturayým diye, minicik, tahtadan bir oturma yeri yapmýþ, bisikletin önüne, gidonun hemen yanýna monte etmiþti onu. Ama sonra neden bilmem, tavan arasýna kaldýrýlmýþtý.
Tavan arasýndaki onca eþyanýn arasýnda en parlak, en yeni, en gözalýcý þeydi. Devrilip düþmesin diye, babam bisikletini park ayaðýnýn üzerine sabitleþtirmiþti. O koca bisiklete binebilmek için boyum yetmezdi de, kutularý çekip basamak yapardým, ancak o zaman yetiþebilirdim oturaðýna. Bu kez de ayaklarým pedallara yetiþmezdi. Yanlarda sallanýrdý. Olsun, bisikletin üstündeydim ya… Ne günlerdi o günler.

Üç kardeþin en büyüðü olarak benim boyum önce uzadý tabi. Pedallara önce benim ayaklarým deðdi.Ayaklarým dediysem, yani parmak uçlarým.. Ve bisiklete binmek sadece benim hakkýmmýþ gibi sahiplendim onu. Yanlýþ anlaþýlmasýn. Oyun oynarken sahiplenebildim o kadar. Yoksa, çýkýp sokaklarda pedal çevirdiðim sanýlmasýn.

Fýrsat buldukça, hatta bazen kardeþlerimden gizli saklý yukarý kaçardým. Çünkü onlar da bisiklete binmek isterdi. Ama boylarý yetmediði için benim yardýmcý olmam gerekirdi. Hem yorucu bir iþti, hem de açýkçasý baþkalarýyla paylaþmak istemezdim bu tutkuyu. Neyse iþte, bir yolunu bulup tavan arasýna kaçar, pedal çevirirdim.
Þimdi, duran bisikletin pedalý çevrilir miymiþ diyeceksiniz… Çevrilirdi. Çünkü babam benim gizli saklý bisikleti kurcaladýðýmý, kutulara falan basarak o bisikletin oturaðýna oturabildiðimi keþfetmiþ, baþýma bir iþ gelmesin diye de pedaldan tekerleðe uzanan zincirleri zembereðinden çýkarmýþ. Yani ben pedallarý çeviriyorum ama boþuna. Zincir dönüyor ama tekerlekler hareket etmiyordu. Zincirin boþ boþ dönerken çýkardýðý ses hâlâ kulaðýmda…
Hýzlanýyor, hýzlanýyordum. Yetiþebildiðim kadar hýzlý çeviriyordum pedallarý.Boþa dönen zincirin sesi de hýzlanýyor, hýzlanýyor, rüzgar gibi uðultular oluþturarak beni alýp baþka dünyalara götürüyordu. Öyle zevkliydi ki…

Bu tavan arasýndaki sabit bisiklet turlarý bana yetmemeye baþladý. “Bisiklet isterim!” diye tutturdum. Ayaklarýmýn pedallara yetiþebildiði, boyuma göre bir bisiklet iþte.. Çocuk olmak ne güzel. Geçim derdi bilmiyor insan o yaþlarda. Ben de bilmiyordum. Neyle alacaklar? Nasýl alacaklar? Tek maaþ, üç çocuk… Bisiklet almak kolay mý? Kolay sanýyordum. Bazen bu yüzden aðlýyordum.
Annem hiçbir gün: “Alamayýz kýzým!” demedi. Hep isteðimi azaltmaya çalýþtý.
“ Nerede bineceksin yavrum? Bak bizim mahallenin sokaklarý çok dar. Allah korusun aniden bir araba çýkar karþýna… Daha uygun bir yere taþýnalým, o zaman düþünürüz..” diye oyaladý beni.
Zaman geçiyor, bisiklete binmem için daha uygun bir yere taþýnmýyorduk. Ama benim isteðim azalmýyor, çoðalýyordu. O zaman da: “Bak , babanýn bisikleti öylece duruyor tavan arasýnda. Biraz daha büyüyünce ona binebilirsin. Senin olur o bisiklet! …” demeye baþladý annem
Biraz yatýþmýþtým. Umudum tavan arasýndaydý. Somut bir sözdü bu. Yeþil, parlak, ilk günkü gibi bir bisiklet, tavan arasýnda beni bekliyordu. Ama hâlâ tam olarak yetiþmiyordu ayaklarým pedallara. Parmak uçlarým deðiyordu o kadar. Bu yetmezmiþ. O bisikletin aþaðý inebilmesi için ayaklarýmýn pedallara tam olarak yetiþmesi gerekiyormuþ. Anlayacaðýnýz yeteri kadar büyümemiþtim.
Yine de bir gün, artýk o gün ne zaman gelirse, bisiklete kurulup sokaklarda pedal çevireceðimi düþünmek baþýmý döndürüyordu. Daha çok çýkar olmuþtum tavan arasýna. Artýk benim olduðunu söyledikleri bisiklete oturup, provalar yapýyordum. Gidonu sýký sýký kavrýyor, dikiz aynasýyla arkamý kontrol ediyordum. Önüme biri çýkýnca hemen : “çling çling..” zilini çalacaktým. Saatler sürüyordu provalarým..

Bir gün, ben yeterince büyüyüp ayaklarýmý pedallara oturtamadan, baþkasýna satýldý bisiklet. Yok pahasýna!.. Tavan arasý ýssýzlaþtý uzun süre. Hayallerim de!…