“6 dakika 42 saniye sürdü gitmiþ olduðunu anlamak… kabullenmek içinse çok erken… varþova’da bir meyhane bulmalýyým bunun için…” gece…

Farketmemiþim, sen giderken etobur bir kurtçuk girmiþ kulaðýmdan… beynimin en yumuþak loblarýndan küçük parçalar koparýyor, hissediyorum… emanetin olduðunu düþündükçe sevmeye bile baþladým onu…

Sonbaharýn tahriklerine kapýldým… sobayý söndürüp odanýn ortasýnda çýrýlçýplak kalýncaya dek üzerimdekileri çýkarýyorum bir bir… saçlarýný ve vücudundaki tüm kýllarý týraþ etmiþ, aðaçlara öykünen bir adam olup çýktým sonunda… kýþa hazýrým iþte… kalýn gövdeli, iki dallý, bir budaklý, evrende tek türdeþi olmayan bir aðaç..

“Garadro” adýnda bir aðacýn öyküsü bu… Diðer aðaçlarýn öykülerinden hiç de farklý olmayan kýsa, yalýn ve basit bir öykü… Onun da dallarýna bir kuþ konmuþ vaktiyle… rengarenk kuþ bir daldan öteki zýplar, Garadro’nun pek hoþuna giden ezgiler söylermiþ gün boyu… gece olunca dallarýnýn en korunaklý yerinde uyuturmuþ onu Garadro… hiç bitmemesini dilediði günler boyunca kah çiçek açýp kah en tatlý meyvelerini sunmuþ kuþa…

Derken sonbahar gelmiþ… gökyüzünde sürü sürü giden kuþlar, güneye esen rüzgar, gelip geçen bulutlar… herþey hareket halinde, bir yolculuk çaðrýsýyla yüklü doða… ilkin kuþ uymuþ bu çaðrýya… ansýzýn açýp kanatlarýný rüzgara katýlmýþ…

Garadro önce anlayamamýþ, kuþun güneye, çok uzaklara gittiðini… 6 dakika 42 saniye sürmüþ bu… sonra olanca gücüyle atýlmýþ kuþun peþine… ama kökleri izin vermemiþ… Ayaklarý böyle sýmsýký topraða gömülüyken Garadro yine de çýrpýnmýþ bedenini terketmek pahasýna… üzerinde ne varsa sýyrýlmýþ ama gidememiþ kuþun peþinden… öylece çýrýlçýplak kalakalmýþ ovanýn ortasýnda…

“Garadro” adýnda bir aðacýn öyküsü bu… Diðer aðaçlarýn öykülerinden hiç de farklý olmayan kýsa, yalýn ve basit bir öykü…

Anlattý, dinledim… “Üzülme” dedim; “bahar gelir nasýlsa”…