Ankara’ya gittiðimde çocukluðumun geçtiði küçük, þirin evimizin imarlaþma sebebiyle yýkýldýðýný gördüm. Evimizin yýkýlmasýna üzüldüm, çünkü iyi ya da kötü bir çok aný yaþamýþtým yýkýk dökük o evde. Evin her tarafý dökülüyordu, penceresine, kapýsýna bir tekme atsan yýkýlýr paramparça olur, yaðmur yaðsa çatýsý akardý.

Evimizin küçük de bir bahçesi vardý. Büyük aðaçlar yoktu ama aðaçlarý seven annem küçük fidanlar dikmiþti. Bize de pazardan aldýðýmýz meyvelerin çekirdeklerini bahçeye attýrýrdý. O çekirdeklerin büyüyüp aðaç olacaklarýný ve bize meyve vereceðini söylerdi.

Annemin söylediði ne kadar doðruydu bilemiyorum ama kimin diktiði belli olmayan bir erik fidaný büyümeye baþlamýþtý. Ve bütün kuþlarýn sevdiði, üzerine yuva yaptýðý ve meyvelerinden yararlandýðý büyük bir aðaç oldu. Bizim gibi kuþlar da O’nu çok sevmiþti. Aðaç, evin salon penceresinin açýldýðý arka bahçedeydi. Meyveler büyümeye baþladýðý andan itibaren pencerenin önüne ayakkabý koyardýk. Annem babam evden çýktýklarýnda hemen pencereye koþup ayakkabýlarý giyip erik aðacýna koþar, yeni büyümeye baþlamýþ erikleri afiyetle mideye indirirdik. Annem büyüsün de öyle yeyin derdi ama biz, mümkün deðil dayanamazdýk.
Bahçedeki aðaçlardan en çok O’nu sever en çok da onu sulardýk. Kim bilir belki O da mutluydu ki halinden, bizlere tadý güzel erikler verirdi.

Ama bu sene ne evimiz ne de erik aðacýmýz vardý. Evimizin bulunduðu arsadan yol geçecek diye evimizi yýktýlar, ardýndan da bahçedeki aðaçlarýmýzý ve çok sevdiðimiz erik aðacýmýzý kestiler.Zaten kesileceðini anladý mý ne, bu sene hiç erik vermedi bizlere. Aðacýn dallarýndan eksik olmayan kuþlar uðramaz oldu artýk. Evimizin ise çatýsýndan akan yaðmur yerine gözyaþlarýmýz, duvarlarýndaki çatlaklýklar ise gülümseyen dudaklarýmýzýn iziydi.

Þimdi evimiz taþ toprak yýðýný. Ýçindeki hatýralar ise yapýlan yolun altýnda kaldý. Kendime kýzýyorum neden evimizin ve bahçemizin deðerini bilemedik diye. Bunun da tek açýklamasý var galiba; bizler elimizdekilerin deðerini ve onlarla mutlu olmamamýz gerektiðini bilemiyoruz. Ve kýymet bilmezliðimiz bu þekilde devam ettiði sürece de mutsuz olmaya mahkumuz.