Hep güzel olan olaylarýn bize gerçekleri gösterdiðini düþünür ve hep güzelliklerle ilgilenir, onlarý örnek alýrýz. Güzel olanýn bizleri daha çok mutlu edeceðini bilir, kötü olaylara da üzülür “niye böyle oldu” diye hayatý kendimize zehir ederiz. Eðer kötü olaylarý farklý bir bakýþ açýsýyla gözlemlersek ve ders çýkarmaya çalýþýrsak aslýnda hiç ummadýðýmýz güzel sonuçlar elde etmeyi baþarabiliriz. Bunlarýn hepsi hayata bakýþ açýmýzla ilgilidir.
Bir hikaye hatýrlýyorum hayal meyal. Çok etkilendiðim ve çok üzüldüðüm bir hikaye. Hastanede yatan ve hayata farklý bakan iki insanýn hikayesi.
Hastanenin insaný ürperten bir odasýnda iki hasta bulunmaktadýr, yatalak halde. Bütün dünyalarý bu odadan ibarettir. Duvarlarý gri renkte, yatak ucunda komodinleri, ilaç kokusunun aðýr bir þekilde her taraftan hissedilebildiði ve tek penceresi ile loþ bir ortamý olan bir oda. Hastalardan biri pencerenin hemen kenarýndaki yatakta, diðeri ise pencereyi hiç görmeyen yatakta yatmaktadýr.
Hayatýn sýkýntýlarýný yaþadýðý saçlarýndan belli olurcasýna saçlarý aðarmýþ olan ve pencerenin kenarýnda yatan hasta her sabah neþe içinde uyanmakta, güneþin doðuþundan, sabah erkenden bir yerlere doðru koþuþturmakta olan insanlarýn hayata sarýlmalarýna; parkta oynayan çocuklarýn neþesinden, çiçeklerin güzelliðine,kuþlarýn ötüþüne, dalgalarýn kýyýya vurarak çýkardýðý insaný dinlendiren seslerine, aþýklarýn yaðmur altýnda elele yürümelerine kadar insaný hayata baðlayacak, hele hele yatalak bir hastaya iyileþmesi için umut verecek þeylerden söz etmektedir. Ne var ki odadaki arkadaþý hayata dair duyduðu güzelliklerle, hayata daha çok baðlansa da; bu manzaralarý dinlemek yerine kendisi görmek istemekte ve arkadaþýnýn yerine geçmek ve hatta bunun için arkadaþýnýn ölmesini istemektedir. Kader bu ya pencerenin yakýnýndaki hasta bir sabah neþe içinde uyanmaz. Daha doðrusu hiç uyanmaz. Arkadaþýnýn isteði olmuþ odaya hayat kaynaðý olan hastamýz ölmüþtür. Bunu fýrsat bilen –haset- hastamýz hemen pencere kenarýndaki yataða taþýnýr.
Taþýnýr ama karþýlaþtýðý manzara karþýsýnda þok olur. Çünkü dýþarýda ne güneþ, ne insanlar, ne kuþlar ne de çiçekler vardýr. Pencerenin karþýsýnda koskocaman bir duvar vardýr. Anlar arkadaþýnýn kýymetini. Anlar hayata açýlan penceremiz bir duvardan ibaret olsa bile bu duvarýn hayat penceremizi kapatamayacaðýný, anlar hayata sýmsýký sarýlmayý, anlar hayata sýmsýký sarýlmakla aslýnda diðer insanlarý da hayata sýmsýký baðlamanýn baþarýldýðýný...
Ölen hasta hayalperest deðildi. Elbette hayatta , göz ardý edilemeyecek derecede zorlu günler, kötü olaylar oluyor. Ama bu, hayatta güzel þeyler olmuyor anlamýna gelmiyor. Hayata açýlan bir penceremiz var . Bir camý puslu diðer camý ise su gibi berrak ve temiz. Hayatýmýzdaki sorunlarý (puslu cam) çözmeye çalýþýrken, aslýnda sahip olduðumuz ve fakat – belki de- kýymetini bilmediðimiz (temiz cam) deðerleri unutmayalým ve boþvermeyelim. Çünkü mutluluklar ayrýntýlarda, ayrýntýlar da sahip olduðumuz bu deðerlerde saklýdýr.
Unutmayalým her þey insanýn kendi elindedir. Biz ister ve çaba sarfedersek her þey daha güzel olacaktýr.