Geçenlerde evimin balkonundan dýþarýyý seyrediyordum. Gözüme okula giden üç genç takýldý. Sanýrým lise öðrencisiydiler. Ýkisi kýz biri erkekti. Erkek olan biraz ufak tefekti. Üzerinde lacivert ceket, beyaz gömlek ve gri pantolon vardý. Siyah saçlarý –sanýrým okul tarafýndan öyle istenildiði için- çok kýsaydý. Kýz öðrencilerden biri zayýf, orta boylu; diðeri ise biraz daha toplu duruyordu. Yine üzerlerinde beyaz gömlek lacivert hýrka ve gri renkte dizaltý etekleri vardý. Ellerinde kitaplar okula doðru yani gelecekteki yerlerinin yolunu belirleyen yere doðru gidiyorlardý. Binbir umutla, öðrenme hevesiyle ve faydalý bireyler olmak için geleceðe doðru adým adým yürüyorlardý -inþallah-. Ama kim bilir hangi geleceðin peþinden gideceklerini. Kimi iþ adamý, serbest meslek sahibi, doktor, mühendis, öðretmen, kimisi de ev hanýmý olacaktý. Liseyi bitirdikten sonra belki üniversite okuyacaklar belki de hayatýn ona gösterdiði zor þartlar altýnda çalýþýp para kazanacaklardý.

Onlarýn neþe içinde okula gittiklerini görünce birden kendi lise yýllarým aklýma geldi. Ortaokul sonda girdiðim Meslek Lisesi sýnavýnda elektrik bölümünü kazanmýþtým. Önceleri istemedim ama sonralarý sevmeye baþladým. Okulumuzun iki çýkýþ kapýsý vardý. Birinci kapý çok iþlek olan bir caddeye açýlýyordu. Daha sonra, çýkýþta öðrencilerin trafik kazasý geçirmeleri nedeniyle parmaklýk çekilerek kapatýlmýþtý. Okulun etrafýnda çok büyük duvarlar ve duvarlarýn üzerinde de uzun parmaklýklar vardý. Okulun bu çevre düzeninden dolayý okul yarý açýk cezaevi adýný almýþtý. Baþka okula giden öðrenciler bizimle dalga geçerlerdi “Siz o cezaevinde mi yaþýyorsunuz?” diye. Hatta erkek öðrencilerin çoðu baþka okulun öðrencileriyle bu konu yüzünden kavga ederlerdi. Ama yine de okulumu seviyordum. Sýnýfýmýzda 44 öðrenci vardý. Geçen günler ve yýllarla birlikte sýnýf arkadaþlarýmýn sayýsý da azalýyordu. 4 yýl sonra sadece 7 kiþi teknisyen olarak ayrýldý okuldan. Hayatta hepimiz de kendi yolumuzu çizdik. Biri asker olmaya karar verdi ve askeri okula kayýt yaptýrdý, biri baba mesleði olan camcýlýk yapýyor, birisi de Yüksek Okula devam ediyor. Diðer üçü ise meslekleri ile ilgili olarak özel þirketlerde çalýþýyorlar. Bense mesleðimle ilgisi olamayan fakat küçüklüðümden beri merak saldýðým ve severek yapmaya çalýþtýðým yazarlýða bismillah dedim.
Kýsacasý okul bittikten sonra hepimiz farklý amaçlarla hayata atýldýk ve ayný aðaçta farklý dallara konduk. Önemli olan o ki; hayatý “aman sen de” diyerek boþvermek yerine, hayata sýmsýký sarýlarak onu dolu dolu yaþamak.

Ayþe G.
ag_ky@yahoo.com