Heyecanla sahibi olan ufak çocuða doðru koþtu Pufy. Onun kendisini her çaðýrýþýna büyük bir heyecanla gitmek, göreviydi sanki. Annesi, babasý, kardeþi, arkadaþý... her þeyiydi ufak çocuk onun için. Bir kerecik sevse, sevinçten çýldýrýr, sýrf kendini bir kez daha sevdirebilmek adýna, her türlü cambazlýðý yapmaya çalýþýrdý. Yeter ki, sevsin...

Ölmüþ annesini hala emmeye çalýþýrken tanýþmýþtý sahibi olan ufak çocukla. Süt gelmeyen memeleri zorlarken, arkasýndan yumuþacýk iki minik el sarýlmýþ, onun "annemden ayrýlmam" diye feryatlarýna kulak asmadan kucaðýna almýþtý. Gözlerine bakýp, "bundan sonra birlikteyiz ufaklýk, isminde 'Pufy' olsun olur mu ?" demiþti. Minicik bir köpek, minicik bir çocuk... Sevgi ve dostluðun baþlangýcýnýn adýydý Pufy... Böyle baþlamýþtý yaþamýn yeni tadý.

Tombiþ vücudunu minik ayaklarý zor taþýr, ufak çocuðun arkasýndan koþarken çoðu zaman hemen yorulur, beni de bekle anlamýnda "Hev Hev" diye kendini ifade ederdi. Ufaklýkta geri döner, Pufy'nin yanýna oturur ve Pufy dinleninceye kadar onunla sohbet ederdi. Birbirlerini hiç gözden kaybetmemeye çalýþýrlardý. Pufy bir an onu gözden kaybetse bu korkunç dünyada kaybolacak zannederdi. Henüz 2 aylýktý, yaþama dair her þeyi çocuktan öðreniyordu. Oyun oynayalým diye attýðý ufak ýsýrýklardan birinde, çocuðun ayaðý kanayýnca, çok utanmýþ, üzüntüsünden köþe bir yere gidip aðlamýþtý. Onlar iki kardeþ gibiydiler. Çimlerde alt alta, üst üste yuvarlanmalarý, yemek yemek için olan yarýþlarý, çeþmeye kim önce gidecek müsabakalarý. Hepsi hayatýn öðrenimiydi Pufy için.

Geceleri hava biraz serin olurdu. Büyük büyük köpekler gelir, etrafta sinirli sinirli gezerlerdi. Pufy her akþam kerpiç bir duvarýn arkasýnda uykuya dalar, sabaha kadar uyanmazdý. Kim bilir belki uyanýrsa büyük köpeklerden biri onu yerdi ? Ya da karanlýk onu boðardý. Üstelik ufak çocukta yoktu. Onu kim korurdu ?

Günler hýzla geçiyor, her gün Pufy yeni bir þeyler öðreniyor, her gün ufak çocuða daha çok baðlanýyordu. Doðum tüyleri dökülmeye baþlamýþ, kýsa ve gri yeni tüyleri onu daha tombul ve güzel göstermeye baþlamýþtý. Evet, yakýþýklý bir delikanlý olacaktý. Hatta kocaman olup, ufak çocuðu hep koruyacak, ona kimsenin zarar vermesine izin vermeyecekti. Hele çimlere bastýklarý için çocuða baðýran kapýcýyý çoktan gözüne kestirmiþti. Büyüyünce ufak bir paça alacak, çocuða bir daha baðýrmamasý gerektiðini anlatacaktý. Sanýrým insanlar iyi canlýlardý. Ufaklarý bile böylesine sevgi dolu ise, büyükler daha anlayýþlý, daha koruyucu olmalýydý. Evet, evet.. Yaþam çok güzeldi...

"Haydi Pufy, saatimi getir" yine büyük bir heyecanla koþtu. Saati çimlerin içinden alýp, hýzla geri çocuða döndü. Saati býrakýnca, sevgi dolu ufak eller boynuna dolandý. Ah, hep sevseydi keþke. Yumuþacýk ellerin ilettiði sevginin karþýlýðýný o minik elleri yalamakla verdi. Tekrar ayaða kalktý çocuk ve saati fýrlattý. "Haydi pufy, getir bebeðim". Ýþte yine saati getirecek ve yine sevilecekti. Heyecanla koþtu, saati aðzýna aldý. Kalbi küt küt çarpýyordu. Dönmek için hamle yaptýðýnda arkasýnda biri engel oldu. Bacaðýyla onu itelemiþti. Minicik baþýný kaldýrýp, gözlerini yukarýya dikti. Kocaman bir insan duruyordu. "Acaba saati bu amcaya versem, oda beni sever mi" diye düþündü. Adam elindeki küreði havaya kaldýrdý, sanýrým atýp getirmesini isteyecekti. Ama o kürek çok büyüktü, getiremez di ki... Beklediði olmadý. Kürek büyük bir hýzla baþýna indi...

"Demek bahçeme pislersin ha!!!" acýdan ne söylediðini anlayamamýþtý bu büyük insanýn. Öyle çok caný yanmýþtý ki, avazý çýktýðý kadar baðýrmak istemiþ, fakat aðzýna dolan kýrmýzý sývý sesinin çýkmasýný engelleyerek, ufak bir mýrýltý halini almýþtý. Kulaklarý duymaz oldu, gözleri kararmýþtý. Neden vurmuþtu o amca ona ? Ufak çocuk nerdeydi ? Neden korumamýþtý Pufy'sini. Kürek bir kez daha kalkýp vücuduna indi. Yine tarifsiz bir acý kapladý vücudunu. Bir hüzün perdesi kapatmýþtý gözlerini. Artýk hareket edemiyordu, küt küt atan kalbinden baþka hiç bir yerini hissetmiyordu çünkü. Minicik gözlerini kaldýrýp ufaklýðý aradý. Ýlerde belli belirsiz bir gölge. Evet oydu, kokusunu buradan bile almýþtý. Týpký oda kendisi gibi hareketsiz, korku dolu gözlerle bakýyordu. Acaba ona da mý vurmuþlardý ? Neden donup kalmýþtý ? Neden gelip kendisini bu canýný yakan adamdan hala kurtarmýyordu... Nedenler ile doldu beyni. Saati hýzlýca alýp gelemediði için mi böylesine acý bir ceza verilmiþti ona ?

Kürek bir kez daha kalktý... Pufy her þeyi anlamýþtý. Bir kaç saniye sonra, annesi gibi hareketsiz olacaktý. Annesi gibi toprak olacak, gözleri güneþin doðuþunu hiç göremeyecek, yeni bir gün baþlýyor sevincini, yüreðinde hiç hissedemeyecekti. Bir daha kalkýp oynamayacak, kafasýný küçük çocuðun kollarýnýn arasýna sokamayacaktý. Her þeyden önemlisi, büyüyüp onu koruyamayacaktý. Kýlýçlarýn kýnýna girerken çýkardýklarý ses gibi bir ses çýktý boðazýndan. Yaþamasýna niçin izin verilmiyordu ? Soru iþaretleriyle dolu minik gözlerini, ufaklýðýn gözlerine dikti. Son yargýlamasýný yapmýþtý, insanlar ufaldýkça sevgi doluyor, büyüdükçe kin ve nefrete dönüþüyorlardý.

Kürek indi...

Yaþam bitti...

Pufy' den arda kalan, minicik aðzýndan býrakmadýðý kanlý bir saatti...