ï¿½zEdebiyat - Fï¿½rat Y. - Ayï¿½ï¿½ï¿½ï¿½ï¿½yla Buluï¿½ma

“Geçmiþin tek umudu,
   yýkýma savunmasýzca maruz kaldýktan sonra
onun içinden bir özne olarak çýkabilme olasýlýðýdýr.”
                                 Theodor Adorno

    Sen miydin? Penceremden süzülebileceðini unutmuþum..Pencereyi býrak, ardýnda zili çalmaya hazýrlanan tanýdýk bir yüzün beklediði bir kapýmýn olduðunu bile unutmuþum nerdeyse. Perdelerim sýmsýký kapalý olduðundan uzun zamandýr buluþamadýk seninle. Ýlk kez bu gece araladým perdeyi. Neyse, geç içeri, rahatýna bak, gözlerim aðýrlar bu gece seni. Biliyorum, gece yarýsýna doðru gideceksin, güneþ mesaisine baþlamadan önce dinlenmek, uyumak zorunda gökyüzü. Belki de bu yüzden þu meþhur masalýn gece yarýsý evine dönmek zorunda olan kahramanýna benzetmiþimdir hep seni. O genç kýzýn baloda düþürdüðü ayakkabýsý gibi, sende býrakýp gidersin gökyüzüne düþürdüðün yýldýzlarý. Kaç kiþi o yýldýzlarýn izinden seni yeniden bulmaya çalýþýr bilemem ama ertesi gece unuttuðun yýldýzlarý almaya geleceðini bildiðimden kýlým kýpýrdamaz senin için. Yalnýz ne hikmetse,her seferinde yeniden unutursun onlarý. Varoluþunun kaçýnýlmaz”dalgýnlýðý”olsa gerek!

   Bu gece yine geçmiþten,geçmiþe savrulmuþ aþklardan mý konuþalým? O kadar aradan sonra yine ayný þeyleri konuþmak istiyorsan sen bilirsin. Geçmiþ yýkýntýlardan artta kalanlarý yüreðimde demlediðim o gecelerde az konuþmadýk bunlarý,hatýrlarsýn. Farkýndayým yalnýzlýðýmý,suskunluðumu konuþturmak istiyorsun yine. Biliyorum,beni düþündüðün için durmaksýzýn konuþmamý ve içimi dökmemi bekliyorsun. Sen iyi bir dinleyicisin ve suskunluðumu bastýran sonsuz sessizliðinle gönüllü olarak katýlýyorsun bu monologa,konuþabileyim diye. Unutmadým o karanlýk gecelerde tutunmam için gözlerime sarkýttýðýn ýþýklarýný. O ýþýklarýn gözlerimden yüreðimdeki enkazda mahsur kalan varlýðýma dek ulaþmýþtý. Uzanýp tutmaya çalýþmýþ ve yakalamýþtým ýþýðýný ama her seferinde oradan beni çýkaran ýþýðýn,yürekten çýkar çýkmaz beni taþýyamamýþ,yeniden düþürmüþtü o enkaza. O zaman öðrenmiþtim,yeryüzünün ve yüreðin fizik yasalarýnýn farklýlýðýný,yüreðin ellerinin ýþýða tutunabileceðini ama yürek dýþýnda bunun imkansýz olduðunu...

   Aþk..Tanýmadýðýn ve anlayamadýðýn bu duyguya,insanoðlu tarafýndan nasýlda malzeme edildiðinin farkýndasýndýr umarým. Aþk sarhoþu yüreklerin en kuytu köþelerinde senin ýþýðýnýn damýtýldýðýný ve en uçarý düþlere yol versin diye kana kana içildiðini de biliyorsundur mutlaka. Güneþten ödünç aldýðýn ve bu yüzden aslýnda senin olmayan ýþýðýný,etrafýnda pervane olduðunu þu mavi elbiseli arkadaþýna yollarken,bu ýþýktan insanoðlunun aþk yolculuklarýnda bu þekilde yararlanýlabileceðini düþünmemiþsindir. Belki de bu yüzden birbirine benzer aþkýn verdiði aydýnlýkla ayýþýðý..Her ikisinin de bin bir anlam yüklenir her haline,hem de ýþýklarý kendilerine ait olmadýðý halde. Yürekler,doldurarak ýþýðýnla kadehlerini kaldýrýrlar gökyüzüne. Senden ve yýldýzlardan düþ toplanýr geceler boyu süslemek için aþký. Ne var ki öðrenmeleri uzun sürmez,aþkýn ve ayýþýðýnýn gece karanlýðýndan beslendiklerini. Sen geceye borçlusun aþýk gözlere ulaþmak için,aþkýn karanlýða borçlu olduðu gibi. Gece bu borcu senden kah seni ufukta batýrarak-ki bunun utancýyla kýzarýrsýn-kah önünden bir bulut geçirerek,kah ise mavi elbiseli arkadaþýnýn gölgesiyle seni tutulmaya maruz býrakarak tahsil eder. Eyvallahý yoktur gecenin ve bu þekilde hükümranlýðýný kabul ettirir sana. Yüzünü ekþitme,doðru söylüyorum...

   Peki karanlýk nasýl tahsil eder bu borcu aþktan? Ýþte en acýmasýz tahsilat burada yaþanýr. Aþkýn ýþýðýnýn bile kaçamadýðý bir kara deliðe dönüþür karanlýk. Aþk o karanlýkta yüzleþir,hiç tanýk olmadýðý kendi öfkesi,vahþeti ve kanlý yüzüyle. Ýki yüreði birbirine baðlayan ve üzerinde en coþkun ezgilerin gezindiði nota portesinde en hýrçýn senfoniler duyulmaya baþlar. Acýyý,yýkýmý yokluðu,þiddeti keþfeder aþk karanlýkta. Her aþk bir keþiftir ama asýl keþif kendisini yutan o karanlýkta yaþanýr. Tüm bu keþfedilenlerin topraðý korkudur,yalnýzlýktýr, çaresizliktir. Karanlýkta büyüyüp,boyverir ve bu yüzden görülmez,ancak el yordamýyla bulunur aþkýn bittiði yerde. Uzanan her el,karþýdakinin yüreðine bir pençe gibi saplanýr. Tutunmak ister içinde çýrpýndýðý o karanlýkta,can havliyle pençesini geçirir diðer yüreðe,o yüreði kanatacaðýný bile bile. Ayýþýðý dökülür kadehlerden,yerini zehir doldurur. Arzuyla öptüðün o dudaktan damlar zehir. Ayýn karanlýk yüzüne iner aþk. Geçmiþ,kýrýlgan düþlerden ibaret bir anýlar silsilesidir artýk. Geçmiþ,sonsuz bir uykuda yanan ormana dönüþür,beraber yeþertilip,beraber büyütülüp,beraber yaþanýp,beraber yakýlan bir ormana. Elleri çýradýr artýk yüreklerin,söndürmeye çalýþtýkça yangýný tüm aðaçlara sýçratan. Dumanýyla boðulur iki yürek. Aþkýn yürekte kalan gölgesidir artýk, gökyüzüne savrulan o duman...

   Geride ne mi kalýr?Piþmanlýk,acý,umut, umutsuzluk, özlem, yalnýzlýk, sitem vs. birbirine yakýn ya da karþýt duygularýn tek bir kütleye dönüþtüðü yutulmasý güç bir lokma. Gerisi ise, yukarýdaki satýrlar gibi sadece edebiyat. Aþk biter,edebiyatý kalýr misali. Ve o edebiyat,yaþamýnýn en sýradan,en saf,en naif anlarýnda,olur olmadýk her yerde devreye girer. O yýkýma raðmen,hala seviyor, hala özlüyor, hala onun için yüreðin titriyorsa,günün her aný doluverir edebiyat yüreðine. Anlamsýz görünen,rutin yaþanmýþlýklar,anlamlý betimlemelere dönüþür. Aþk,kendini yaþamýn her anýnda anlatacak metaforlar aramaya baþlar.Televizyonu açar,sýradan bir futbol maçýný izlerken maçý býrakýp aþka dair imgeler üretmeye baþlarsýn. Aþk yýkýmý,bir maç boyu þiir gibi top oynamýþ bir futbol takýmýnýn,son dakikada yediði gol yüzünden yaþadýðý çaresizlik ve hüsrandýr dersin içinden. Aþk,golü yedikten sonra tribüne çýkýp,baðýrýp çaðýran,küfreden,saldýrgan bir kale arkasý holiganýna dönüþür dersin! Doksan dakika yeþil sahada coþkuyla koþmuþ,oynamýþ,haketmiþtir galibiyeti,bu yüzden öfke saçýyordur dersin. En olmadýk yerde,buna benzer çaðrýþýmlar belirir beyninde aþka dair. Acý sýrasýnda soyut yaþanan duygular,ete kemiðe bürünmeye baþlar her görüntüyü ve aný yaþarken. Kendi kuyruðuyla oynayan bir kedi yavrusu,çay tabaðýnýn kenarýndaki þeker kýrýntýlarý,bir kitap sayfasýnýn kývrýlmýþ ucu,bulunduðun noktadan bir göz yanýlsamasýyla gökteki buluta dokunan bir aðaç dalý...Hepsi aþka dair küçük bir cümle söyleyebilmek için dile gelir. Herþeyin,Ezginin Günlüðü’nün”aþk biter mi?”þarkýsýndaki sözlere döndüðünü görürsün. Sadece varlýklarýn deðil,yokluðun,karanlýðýnda söyleyecek sözü çýkar bir yerlerden. Ölüm geliverir aklýna,ardý sýra Cemal Süreya’nýn”ölüm geliyor aklýma birden ölüm/bir aðacýn gövdesine sarýlýyorum”dizeleri..Sarýlacak bir aðaç gövdesi kalmamýþtýr ki yanan ormanýnda. “Ýnsan,ölmek için varlýktýr(*)”diye seslenir bir filozof abimiz. Ama en güzelini,en duru ve bilgesini en sona saklar Veysel ”yetiþmek için menzile,gidiyorum gündüz gece”diye. Bunun böyle gitmeyeceðini,aþkla ölümün tangosunu bitirme ve son bir sözde senin söyleme zamanýnýn geldiðini anlarsýn. Bir demiryolu,bir tren,bir kasaba istasyonu düþlersin ve”ölüm,treni bekleyen son gar duraðý ve raylar zamansa, aþk,son duraða varana kadar sana rötar yaptýran,aðaçlýklý,yemyeþil,küçük kasaba istasyonlarýdýr!”deyip geçersin kýrýk bir gülümseyiþle..Ýstasyonlarý, raylarý, son duraktaki garý kanýksayan bir trensindir artýk...

    Bu gece de gözlerimdeki konukluðun bitmek üzere ayýþýðý. Her zaman ki gibi sessizce dinledin beni. Birazdan karanlýða terk edeceksin gökyüzünü. Gitmeden fýsýlda kulaðýma,son birkaç damla ýþýðýndan gözlerime ulaþan aþka dair son bir sözün varsa...Yoksa bile bir baþka gece yarýsýna dek beklerim seni...
Fýrat Yurtseven
(*)Martin Heidegger