Sonsuzlukta söylenmiþ bir dua:
Büyülü nehirleri aþtýmda geldim.
Parlak kanatlý meleklere selam olsun!..
Evrenin sahibine eðilirim sonsuz kere...
Görmedim Dünya’da bereket böylesine.
Uçsuz bucaksýz göðün kenarýndayým.
Bilinmeyenin kucaðýndayým.
Ne ruh bir artýk, ne beden...
Karýþtým gücüyle gökler yarýlýrken
Küçük meleklerle uçtum sen uyurken
Ufak damlalarý yaðmurun notalardaydý.
Sesin ise kulaklarýmda
Nasýl savaþabilirdim bu krallýkta?
Þimdi ise burdayým.
Sizin “cennet” dediðiniz yerdeyim.
Kar beyaz deðil burada
Sahte ne de rüyalar
Sessizlik var kapýlarda
Arplar perilerin ellerinde içerde
Renklerin rengi deðiþik
Boþlukta evler sýkýþýk
Yer yokmuþçasýna
Çiçekler duvarlarda açýyorlar sýrayla
Ve Tanrý büyülü tozlar döküyor yaðmurmuþcasýna
Yavaþca eðilip oturdum deniz kenarýna
Dalgalarýn isimlerini öðrendim her çarpýþlarýnda kýyýya
Hiç bir zaman hatýrlamayacaðýmý bilsem de
Dinledim onlarý içten içe
Islattým saçlarýmý soðuk ve týlsýmlý suyla
Bir parlak ýþýk gördüm sonra
Rüya kentindeydim
Zamansýzlýkta ve gökyüzünün olmadýðý yerde.
Ürktüm görünce arzularýn büyüklüklerinden
Kaçamadým oysa ki kendi þehvetimin ýsrarýndan
Ordaydýn beyaz elli meleklerin yanýnda
Nefesini üfledikçe yýldýzlar çýkýyordu dört bir yana.
Ruhum uzandý yanýna
Yýldýzlarýn kaldý geriye ama sana dokununca.
Kristelleþti gözyaþlarým boþlukta
Dökülmelerini bekledim teker teker
Uçtular yanýna belki de birer birer
Ne olur söyle bana,ben nerdeyim?
Sende mi kayboldum?
Yoksa kutsal maviliklerin içinde mi?
Cevapsýz kaldým tek baþýma
Üþüyorum usulca.
Dudaklarýmdan birkaç dua dökülüverdi
Sonsuz Tanrý’m yoksa beni duyumuverdi?
Neden bu buzulluk ruhumdaki?
Adý  olmayan dua bu mu ki?