Masa üstü hikayeleri gibiydin bazen. Bir fincan kahve, bos bir vazo veya titrek ellerime sýkýstýrdýðým bir sigaraydýn belki de. Adýný koyamadýðým bir hayattýn, ne siyah ne de beyaz!
Her anýmda seni istedim yinede, attýðým her adýmýn sana uzanacagýný düsündüm, her kelimenin sonunda ismini de söyleyecegimi sandým ve ben bunlarý yasarken seni sevgini hayal edip durdum!
Karmasa içine düsmüs insanlýgýmý kurtarmak için çabaladým durdum. Ne seni istedim ne de sensizligi. Bir haykýrýstýn içimde saklanan bazen de yaramaz bir çocuk.
Bir aným bir digerine uymadý hiç bir an. Ne zaman seni istesem bir çýglýk kopardý hep
içimden. Beni seven herkes kosarcasýna uzaklasýp kaçardý benden. Sensizligin gürültüsü yankýlanýrdý kimsesiz sokaklarda.
Seni yazmak istedim her defasýnda. Ne aklým seni anlatacak bir kelime buldu ne de kalemim seni yazacak rengi. Bir düs oldugunu düsündüm sonrasýnda. Güzelliklerle dolu bir hayatýn anlamýydýn çogu zaman. Sensizligi bile içinde yine sen olduðun için sevdim.
Bilmiyorum hayat nedir sevgiler asklar ölümler gerçek midir? Sensizliðin yükünü papatyalara yüklemeye cesaret edemedim. Sormadým o bir kaç yapraga sevip sevmediðini.
Senden habersiz seninle yasadým askýmý. Bazen kýzdým sana yakýn görmediðim anlarda. Bazen de delicesine sevdim yüzüne bakmaya korkarak. Çok saftým çok temizdi sevgim. Sana bakamayacak kadar ürkekti. Delicesine asýktý dudaklarým seninle
konuþmayý unutacak kadar!
Yeni dogmus bir bebege hayatý anlatmak kadar zordu seni anlatmak. Kelimeler dügüm dügüm saklandý hep damarlarýmda. Birini çýkarabilsem çorap sökügü gibi hepsi art arda dökülecekti ellerine. Ben ne o kelimeyi ne de onu kullanabilecek
dogru zamaný bulamadým!
Yeni koparýlmýs bir gül gibi masumdu sevgim. Ruhumu yesertip o güle bir kaç yaprak yaptým ve sonrasýnda ufak bir dal! Hayatýmdaki bütün renkleri bir bir sürdüm yapraklarýna yalnýz siyahla beyazý ayýrdým kendime. Kýrmýzýyý da kendi kanýmdan çaldým
ve öylece bir hayatý o gülle birlikte ellerine sundum. Yine de umursamadýn!
Ve ben kaybettim. Ne acýlarý düsünür oldum ne de dipsiz uçurumlara yuvarlanan hayatýmý. Ömrümde bir kez olsun anlam kazanmýþtý oysa hayatým. Ýlk kez sevmistim kuslarý agaçlarý denizleri. Yaþamýn kýyýsýndan izlerdim hep hayatý ve insanlarý. Hiç
tatmamýþtým kalabalýðýn arasýndaki deniz kokusunu ve böylesine kalabalýk bir aský!
Her kelimemde bir küfür her hareketimde bir isyan olacak belki hayat.. Belki de karanlýga saklanmýs bir tek aydýnlýk... Belki açýk belki kapalý... Belki siyah Belki beyaz..Ve belki... Her sey olacak iyi, kötü, güzel veya çirkin ama öncesinde hep belki olacak...
Her ne olursa olsun, yerin dibinde ya da gökyüzünde ben yine sensiz, yine sahipsizim...!!!