öyle sessiz bir intihardý ki seninkisi
kimyaya, çeliðe, binalara bulaþmadý gözyaþýn
kalbinde bir aðýtla öylece oturuyordun koltukta
bakýyordu ama görmüyordu yorgun gözlerin.

oysa ne kadar gerçekti ve herþey diriydi.
yeri yurdu vardý herkesin belliydi adresler.
o rüyaya karýþan sonsuzluðun eliydi
bir dikiþte içti o mücizeyi serkeþler...

nefret ordu olsa bir kalbe iliþebilirmi?
bir dediðin kimdi? herkes dediðin kim?
bozkýr topraklara sen bir nehirdin
gizlice saçlarýna uzanan karanlýðýn eliydi

farketmedin, gözlerine sýzan karanlýðý
farketmedin, o çocuðun kuyuya düþtüðünü
farketmedin, mutluyken yakýnlarýn
senin korkularýnda o rüyanýn öldüðünü
sessiz intiharýnla hayatýnýn söndüðünü.

Engin Kahraman