Karanlýk ve nem... Hiçte yabancý olmayanlarým. Gece ve yastýðýmda gizli kelimelerim benim. Gözlerimde, içimde saklý anlamlarým... Benim senlerim... Belki de umutlarýmý gizlediðim... Hayallerin canavarlaþýp boðazýma yapýþtýðý uykularýmdan kaçmak için sýðýndýðým karanlýðým var benim. Göz gözü görmediði zifiri gecelerde yýldýzlarla kendimi avutaným ben. Sen benden uzaklardayken yirmi üç taþlý tespihimle sabahlarý edenim. Ve uyanýkken daha güzelsin sen. Hayallerin, sözlerin, bakmaya bile cesaret edemediðim bakýþlarýn daha güzel. Resmettiðim biz daha güzel. Rüyalarýn intikamý çok uzaklarda benden. Ve yine ben daha sevdalý...

Bilemezdim elini tutarken bu kadar allak bullak olacaðýmý. Sen beni yaþarken, ben sende boðulacaðýmý bilemezdim. Seni bunca severken senden uzak kalmaya tahammül edebileceðimi, kendimi, içimdekini, her gün parça parça akbabalara yem edeceðimi bilemezdim. Hem sevip hem kaçmak isteyeceðimi bilemezdim. Ve seni kendimi hiçe sayacak kadar çok seveceðimi bilemezdim...

...Ne kadar da çabalýyorum sadece seni yaþamak için bir bilsen. Görmemek için gözümü kapatsam da, hayat bana nasýl da fýsýldýyor senin dýþýndakileri. Nasýl da içimi yakýp kavuruyor gerçekler... Umursamasam... Gülsem geçsem... Olmuyor ki... Acý çekmeliyim, sevdikçe acýmalýyým iþte... Gururumdan vazgeçmeli, yalnýz kalýnca içimdeki beni kül edip rüzgara savurmalýyým. Millediðim gözlerimi, uyumamak için her gece yeniden kanatmalýyým.

Ve geceler boyunca seni anlatmalýyým yýldýzlara. Demeliyim ki; “ onun olduðum için, bana ait olduðu için çok mutluyum”.

..............

Ve yýldýzlar yanýp yanýp sönse senin ve benim için. Her biri söz verse kuyruklarýnda her gece seni getirecekleri için. Ve ben inansam onlara sonsuza dek. Ve beklesem bulutsuz geceleri senin için. Bir daha asla aðlamasam ve bir daha asla içimdeki acýyla seni acýtmasam.

...Býrakýp gitsem... Yapamam ki... Senden vazgeçemem ki... Seni sevmeden yapamam ki... Bana dokunmadan nefes alamam ki... Yanýnda olmadan kimim ki? Seni sevmek için millemedim mi ben gözlerimi? Akbabalarýn kanlý aðýzlarý bunun için deðil miydi? Düþüncesi bile en kötü rüyalardan daha kötü. Yokluðun acýlarýn en büyüðü. Yokluðun benim kayboluþum.

Ýçimde parça parçayým. Bir yaným kanarken, diðer bir yaným bahar, bahçe... “Ya öyle ya böyle” si yok bunun. “Hiç”i ve “Her” i yok bunun. Ýkisinin arasýnda bir ben var bir de sen var.

...Bu savaþý sen kaybedeceksin “gerçek”. Elbette bir gün kazanacak olan benim. Boþuna gelme üstüme. Benim artýk yitirecek bir þeyim yok. Var ettiðim bir tek “O” var bende. Ve ben sýmsýký tutuyorum onu içimde. Kimsenin dokunamayacaðý kadar korumam altýnda. Çelikten kapýlar nafile... O benim en içimde... O benim en saklý yerimde... Her yerimde bir parçasýný görsen de ulaþamayacaðýn kadar derinde...