SONSUZ BOÞLUK

Bir sabah vakti... Uzun zamandýr kendimi iyi hissetmiyorum... Anlamsýz bir boþluk içinde, herkesten uzaktayým... Yüreðimdeki güven pýnarlarý kurudu... Gerçek bir aþk uðruna her þeyden vazgeçmeye hazýrým... Ýmkaný olmayan bir düþ gibi geliyor bu... Hayatýn insana hazýrladýðý nice sahne var ben en kötü sahnelerde baþrol oyuncusuyum. Ýçim boþ, dýþým boþ, yüreðim boþ... Bomboþum... Duygusuzum. Ne hüzün, ne keder, ne sevinç, ne mutluluk... Taþ kadar ruhsuzum... Ýsteksizim,beklentisizim... Hayatý umursamýyorum...
Boþluk... Sonsuz Boþluk... Neyle dolduracaðým hayatýmý?
Bu yalnýzlýk daha ne kadar sürecek?... Her gece bir baþýma o karanlýk sokaklarda dolaþýyorum... Tek bir yýldýz bile parlamýyor karanlýðýmda... Her þeyi tek kiþilik yaþýyorum. Tabii buna yaþamak denirse... Açýkçasý çok mutsuzum ama umutsuz deðil... Umudumu kaybetmedim henüz... Onu da kaybedersem bana kalan bir avuç gözyaþý olacak...
Biri ýþýk olsa bana ve dünyama... Aþk deðil istediðim, sevgi deðil sadece güvenmek istiyorum. Çünkü bu sahtelikler ve yalanlar dünyasýnda yerim yok... Sahte yüzler duvar gibi önümdeler... Ben tükenmemiþken henüz biri elimden tutsa... Sýmsýký... Üzerime çöken karanlýklarý çekip alsa... Tutunabileceðim kimse yok... Aslýnda yeþil gözlerindeki pýrýltýlý bakýþlar ve sesindeki neþeyle bana destek olan biri var ama ona da tutunamýyorum. Yaklaþmamý engelleyen bir þey var, çözemiyorum... Belki de o eski cesaretli kiþiliðim yok artýk... Korku ve güvensizlik yerleþmiþ içime, söküp atamýyorum...
Anladým... Benim yüreðim uzun bir zaman önce iflas etmiþ...
Hayat devam ediyor... Umarsýz....