Duygu ve düþünceler her zaman asude bir nehirde seyretmiyor ne yazýk ki. Karmaþa bizim içimizde, dýþýmýzda, her yerde. Kimi zaman öyle bir kepçelenip karýþtýrýlýyoruz ki, kendimizi tanýmakta güçlük çekiyoruz adeta. Zekamýz durumu kavramaya çalýþýrken, akýl isyan ediyor. Sezgiler yanýlýyor ve düþünce rotasýndan çýkýyor. Bilinçdýþý bilinci istila ederken iplerin elimizden kurtulduðunu görüyor ve durumu yalnýzca izlemekle kalýyoruz. Sadece ukalalar her etkeni denetim altýnda tuttuklarýný iddia ederler. Mutlak denetim diye bir þey yoktur. Olsaydý eðer, hayat monotonlaþmaz mýydý zaten? En azýndan pek çok ara rengini yitirirdi. Karmaþaya yatkýn olmak da bir tür meziyettir çünkü yaratýcýlýðýn kaynaðýdýr o; ayný zamanda doðurganlýðýn ta kendisi ve sanatýn süt annesi. Çözüm karmaþadan fayda çýkarmayý bilmekte yatar.

Son zamanlarda bir modadýr gidiyor.”Ben seni seviyorum. Sen önce kendini, sonra dünyayý sev. Elini sevgiye uzat, sana uzanan eli tut” falan feþmekan! ...Böyle þey olur mu hiç? Ben neden 4 yaþýndaki çocuða tecavüz edip öldüren; kurban keseceðim diye bir canlýnýn ayaklarýný vahþice doðrayan adamý sevmek zorunda olayým ki? ...Öncelikle aklým, sonra da benim deðerlerim isyan eder böylesi bir saçmalýða. Alýn size binlerce karmaþa nedeninden bir tanesi! …

Kafam karýþýyor ve huzursuz oluyorsam eðer, ilkel bir tepki gösterir ve isyan ederim; sözgelimi kabalaþýr, mesela adam dövmeye kalkýþýrým. Veya sorunu çözümleme yollarý ararým. Bunlarý yapmamayý seçmiþsem eðer, koyun gibi boynumu eðer, katlanýr ve o zaman da karmaþadan uzak durmuþ olurum. Bu son durumda yarar nedir peki? Kocaman bir 'sýfýr' sadece. Öteki seçeneklerin hiç deðilse “eksi” ve “artý”larý vardý.

Ne yapmalýyým o halde? Ne 'kötü çocuk', ne 'uyumlu çocuk', ne de 'tepkisiz çocuk' uymadý bana diyorsanýz eðer, huzursuzluðun kaynaðý olan negatif enerjiyi olumluya çevirmeye ne dersiniz? Çatlatýn tohumunuzu ve þarkýnýzý söylemeye baþlayýn derhal. Þiir mi yazýyorsunuz; resim mi yapýyor veya fotoðraf mý çekmekten hoþlanýyorsunuz; bir yerlere protesto yazýlarý mý gönderiyorsunuz; elinizden ne geliyorsa onu yapmaya koyulun hemen. Her çözüm yolunun toplumsal sorunlara yararý yoktur elbet ama sizin uðradýðýnýz zararý asgariye indirir. Üretmek en iyi ilaçtýr bazý durumlarda.Ve belki bir gün ürettiklerinizin güzelliði bilincinize bilinç katar ve baþkalarýna da faydalý olmayý öðrenirsiniz. Böylece gönül gözünüz ve gönül kapýlarýnýz açýlýr, ufkunuz geniþler. At gözlüklerinden kurtulmuþ olursunuz sonuçta…

Karmaþayý hafifseme, küçümseme, görmezden gelme ve alaycý bir tavýr takýnma ise sizi dar koridorlara hapsedip býrakýr sadece. O noktada manevra alanýnýzýn küçüklüðü, sýkýþmýþlýðýnýz görünmez olur artýk gözünüze. Kaçýþlarýn en kolayýdýr bu. Kaçanlar genellikle baþkalarýný aþaðýlamaktan kendilerini eleþtirmeye vakit bulamazlar. Onlar en güçsüzlerdir daima. Kocaman bir evde uyku tulumunda büzülüp uyuyanlardýr kaçanlar…

Sözlerim bir tür öðreti veya nasihat deðil kuþkusuz. Ben kendi deneyimlerimi anlatýyordum sizlere. “Siz” derken “ben” demek istiyordum aslýnda. Ýnsan yanarak piþiyor dostlar. Musibetle yani…
Sevin karmaþayý ne olur.

Biraz ateþten zarar gelmez! ...

(15 Mayýs 2003)

Naime Erlaçin















Resim
N. Can

AAA