Çocukluðumda bir köyümüz vardý bizim,
Þehirliler tarafýndan pek bilinmeyen.
Dýþý sývasýz evimiz vardý
Ama bizi hiç üþütmeyen.
Tozlu yollarýmýz vardý
Asla bizi kirletmeyen.
Umutlarýmýz vardý kocaman,
Hiç tükenmeyen.

Uçaklar geçerken köyümüzün üzerinden,
Selâm gönderirdik onlardan uzaktaki akrabalarýmýza.
Ve sonra hayran olduðumuz uçaklar
Konuk olurdu gece rüyalarýmýza.

Tahtadan bir arabamýz vardý
Köyün yamacýnda aþaðýya doðru uçup giden,
Söðüt dalýndan yaptýðýmýz borazanýmýz vardý
Kalk borusu gibi ses veren.
Mutlu olmasýný bilen çocuklardýk biz.
Bezden bebekler,
Karpuz kabuðundan kamyonlarýmýzdý
En büyük eðlencemiz.

Anlatýlan Keloðlan Masallarý
Mutlu etmeye yeterdi bizi.
Onun bulduðu altýnlar,
Haramiler’e yaptýðý oyunlar
Heyecanladýrýrdý hepimizi.

Köy meydanýnda sergi açan
Çerçicilerimiz vardý,
Para yerine eski naylon, bakýr, yumurta alan.
Panayýrlarý vardý çocukluðumun
Senede üç-beþ gün kurulan.
Atlý karýncalar, dönme dolaplar,
Çekerdi bizi kendine.
Cebimizdeki harçlýklar yettiðince
Eðlenirdik panayýr günlerinde.
Ýþte böyle eðlenceleri vardý çocukluðumun.
Medeniyetten uzak, ama mutlu.
Televizyon, bilgisayardan haberiz,
Ama huzurlu.

Yine dönmek isterdim çocukluðuma
Bizi kirletmeyen tozlu yollarýmýza,
Üþütmeyen sývasýz evimize,
Ninniler söylediðimiz bezden bebeklerimize.

Özlediðim çocukluðum ,
Ah! Geri gelse.
Çerçicinin tok sesi
“Çerçici geldi çerçici ! ” dese.