Kapý ardýna dek açýldý...Bu eski kapý daha önceleri de çok defa açýlmýþtý.Ama o zamanlar ekseriyetle huzur girmiþti bu kapýdan; þimdi ise kapý, dýþarýnýn neþesini, huzurunu içeriye soðuk bir rüzgar gibi sokuyordu nedense. Sesler duyuluyordu uzaktan. Þüphesiz insanlar eðleniyordu gözün görmediði bir yerlerde. Ýnsanýn iliklerini donduruyordu soðuk rüzgar; gerçek bir rüzgar mýydý, gerçek bir soðuk muydu anlaþýlamýyordu. Sadece üþünüyordu o kadar...
Kapýnýn hemen karþýsýndaki masada genç bir kadýn oturuyordu. Onun, rüzgara aldýrýþ ettiði yoktu; o anda sadece içindeki soðukla savaþýyordu o. Ýlk bakýþta kadýnýn, kapýnýn sol üst köþesinden sýzan mavi gökyüzünü izlediði düþünülebilirdi. Aslýnda boþlukta dolaþýyordu gözleri, düþünceleri gibi...Bir yüz; yalnýzca bir yüz hep aklýndaydý.
“Bana ayný anda hem karmaþayý hem sükuneti yaþatan bu yüz kime ait?” diye düþündü. Biraz hafýzasýný zorlayýnca onu hatýrladý. Bu yüz, o adama aitti. O adamý nasýl unutmuþtu? Bir kere, o adam ne kadar mutlu etmiþti onu; ona bir cennet yaratmýþtý yaþadýðý kötü hayattan uzakta, hem de kendi elleriyle. Hayatý ona yeniden bahþedecekti o adam.
Kadýn bir þeylerin ters gittiðini anlamaya baþladý. O adamý düþünüyordu, fakat hissedemiyordu. Kadýnýn bir anda ruhu daraldý. Hava almak için, evin önündeki nehir kýyýsýna indi. Nehir güneþe kucak açmýþ, pýrýltýlarýný yansýtýyordu. Bu manzaranýn her zaman kadýnýn üzerinde rahatlatýcý bir etkisi olmuþtu. Ciðerlerini bahar havasýyla doldurdu; yandaki sazlýða tünemiþ kuþlarýn cývýltýlarý, doðanýn seslerine karýþýyordu; tam içindeki sýkýntýyý ayný þekilde dýþarý verecekken bir elin ona dokunduðunu hissetti.
Onu yazgýsýna döndüren bu el, küçük bir kýza aitti. Ama bu kýz, kadýnýn çocuk haline ne kadar benziyordu. Belli ki iblisin, kadýna yaþadýðý cinneti göstermek için seçtiði en uygun suret buydu.
Bir anda, kadýnýn içinde güçlü bir dürtü uyandý. Eve çaðrýlýyordu. Küçük kýz eve doðru koþmaya baþlamýþtý bile. Kadýn, büyülenmiþ gibi onu takip ediyordu. Birlikte kapýdan geçtiler; ama geçerken kadýnýn bedeninde buluþtular... Kadýn, artýk unuttuðu ayrýntýnýn farkýna varmýþtý. Gerçek tam önündeydi. O adamýn cansýz bedeni yerde seriliydi. Kadýn ne yaptýðýný anladý. Suçluluk duymuyordu, aksine o dakikalarda dehþet verici bir haz yaþýyordu.
     Yalnýzca tutkular ölümsüzdü onun için. Cennet, artýk ona göre deðildi. Ýçinden “nehrin gün batýmýndaki manzarasýný kaçýrmamalýyým!” diye geçirdi...kuþ sürüsü sazlýktan havalandý...kadýn dýþarý çýktý ve kapýyý bir daha açmamak üzere kapadý...