BÝR DELÝKANLININ GÜNLÜÐÜ
Sevgili günlük...

Sana 2 aydýr yazamadým, kusura bakma. Ýþ, güç, hayat kavgasý derken günlük yazmaya vakit mi kalýyor? Aslýna bakarsan itiraf etmem lazým bu sefer durum çok farklý. Bilirsin evde olduðum saatleri BBG evini seyrederek geçirirdim ve o yüzden yazamazdým. Kendi yaptýðým saçmalýklardan çok daha fazlasýný yapan bu arkadaþlarý görünce kendime güvenim gelirdi hep, adam gibi hissederdim kendimi. Bir daha yarýþma olursa ve ben de dýþarýya çýkmýþ olursam o zaman yarýþmaya müracaat etmeye karar verdim. Biliyorsun senelerdir türkücü olmaya niyetim vardý. Katýlýrsam kýsmetim açýlýr da kaset çýkartýrým belki.
Þu fani dünyada konuþup dertleþebileceðim bir sen kaldýn be günlük. Sen olmazsan yiyecektim kafayý, yiyordum da zaten. Allahtan bizim Abdullah Abi var biliyorsun . Kendisi delikanlýlýk aleminin kitap yazmýþ ender þahsiyetlerindendir. ”Delikanlýlýk”üzerine de bir sürü denemeleri vardýr. En son “Globalleþen Dünyada Delikanlýlýk Müessesesinin Durumu”konulu bir kitap üzerinde çalýþmaktadýr. Diðer kitaplarýný sayacak olursak: ”Sokak Çocuklarýný Delikanlý Alemine Katma Çabalarý” , ”Neden Delikanlý Olunmaz, Delikanlý Doðulur?”. Bir de “Delikanlýnýn Sevdasý” isimli þiir kitabý vardýr ki, bir ara korsan kitap piyasasýnda bestseller olmuþtur.
Neyse Abdullah Abi tavsiye etti seni bana. Yani þöyle dedi kýsaca: ”Bak koçum. Seni sýkýntýlý görüyorum. Derdin varsa söyle. Ama kendine sakladýklarýn ve içine attýklarýn varsa sana günlük tutmaný öneririm.”
“O ne ki abi?” dedim.
“Bir defter alacaksýn ve ona hergün yaptýklarýný anlatacaksýn oðlum” dedi O da.
“Tamam abi”dedim, elini öptüm. ”Allah senden razý olsun.”
Hemen koþtum bir kýrtasiyeye. Bizim asker ocaðýnda bir çavuþ vardý, Müslüm’dü ismi. O’nun bir defteri vardý o zaman; üzerinde asker resmi olan renkli sayfalý. O zamanlarda çok imrenmiþtim O’na. Kimse okumasýn diye çok uðraþýrdý. Ama bir gün çavuþ arkadaþlarýndan biri yürütmüþ defteri. Okumuþ bir de bakmýþ ki bizim delikanlý diye bildiðimiz Müslüm Çavuþ’un memlekette erkek sevgilisi varmýþ. Þerefsiz herif, çavuþluk yapacaðým diye burnumuzdan getirirdi, meðer top çýktý. Ondan sonra bir sardýk adama “Top Müslüm” aþaðý, ”Top Müslüm”yukarý. Rütbesini falan da söktüler. Son üç ayýnda süründü zavallý.
O zamanlardan bilinçaltýma yerleþmiþ (Bu lafý da Abdullah Abi’den öðrendim. Ýyi oturdu herhalde) günlük tutan erkekler “top” olur diye. Çekindim yýllarca. Sonra düþündüm ki ulan koskoca Abdullah Abi top olacak deðil ya? Tövbe tövbe valla, duysa keser beni.
Neyse uzatmayalým mevzuyu, ben de bizim Müslüm Çavuþ’unkine benzer bir defteri aldým kýrtasiyeden, hem de kimse okumasýn diye kilitli olanýndan. Seni yani lan. O zamandan beri -ki 6 ay oldu – caným ne zaman sýkýlsa yazýyorum sana. Allah Abdullah Abi’den razý olsun. Gerçi yazým o kadar kötü ki sonradan yazdýklarýmý ben bile okuyamýyorum. Ama olsun. Ne demiþti Abdullah Abi?: ”Yazarak rahatlayacaksýn.”
Aslýnda delikanlýya rahatlamak için biraz kavga, biraz küfür ve kafi miktarda alkol yeter ama günlük tutmak ta lazým. Hem keçi sakal býrakýp ta entel de olmayacaðýmýza göre ne anlamý var yazdýklarýmýn okunuyor olmasýnýn? Okunmasýn zaten, herkes bilir sonra Merve Yenge’ne olan hastalýðýmý.
Merve Yenge’nden bahsetmiþken -asýl amacým ondan bahsetmekti bu akþam -dinle bak neler geldi baþýma O’nun yüzünden?
Ulan delikanlý adamýz, manitamýz var diye övünüyoruz. Delikanlý adamýn manitasý böyle mi olur? Elinde hergün baþka bir kitap. En son “Yüzüklerin Efendisi”mi nedir onu okuyormuþ. Tutturdu filmine gidelim.
“Yo gitmem.”
“Gidelim”
Kýramadýk tabii. Gittik te biliyorsun bizim okuma yazma kýt. Ýlkokul beþten sonra okul yok. Film de altyazýlý deðil mi? Ulan yazýlarý okuycam diye kendimi paralýyorum olmuyor. Yok büyücüler,hobbitler ,elfler. Filmin arasýnda “Çýkalým”dedim. ”Olmaz.ben bayýldým” demez mi?
Haydaaa ne yapalým? Katlandýk çaresiz. Ama ben ne yaptým? Gýcýklýðýna uyudum horul horul. Zaten film uzundu, ohhh paþa paþa. Altyazý derdi yok.
Anlamadým zaten. Sen ”Deliyürek”e gitme ondan sonra “Yüzüklerin Efendisi”ne gel. Ulan orada ”Delikanlýlarýn Efendisi varken ”Yüzüklerin Efendisi” ne mi gidilirmiþ? Böyle yaparým iþte.
Sonradan çýkýþta surat yaptý. Yok”ne kadar banal”miþim de” O’nu rezil etmiþim”de. ”Bana ne kýzým” dedim. ”Anlamadýk zorla mý?”
Bir karýþ surat mahalleye kadar geldi. Giderken “baay” dedi yine. Ýfrit oldum. ”Kýzým bana bay may deme ya, kaç kez söyleyeceðim?” dedim. Birkaç kere de “çüüz” demeye kalktý kýracaktým kafasýný. Ne öyle bay may? Gavur muyuz biz? Efendi gibi ”Allahaýsmarladýk” desene. Ben de “Güle güle” diyeyim.
Neyse bir gün tutturdu: ”14 Þubat”geliyormuþ.
“14 Þubat ne ki?” dedim.
“Sevgililer günü”dedi.
“Haydaa o nerden çýktý?” dedim. Oturdu bana hikayesini anlattý 14 Þubat’ýn. ”Yok Aziz Valentin diye biri varmýþ. Çiftleri gizlice nikahlarmýþ sonra öldürülmüþ” falan filan.
Ýyice tepem attý: ”Ulan”dedim” Gavur musun sen Hýristiyan adetlerini örnek alýyorsun? Döverim bak.”
“Ama artýk bu evrensel bir olay” dedi. ”Herkes sevgilisine hediye alýyor 14 Þubat’ta. Yaaa...”
“Hediye mi? Bir de hediye mi alacaðýz þimdi? Var mý ulan delikanlýlýkta manitaya hediye? Rezil kepaze oluruz aleme. Ne der sonra millet? Delikanlý Metin manitasýna hediye almýþ, gavur olmuþ demezler mi?”
“Ama Metin öyle deme” dedi ve benim yelkenler suya indi. Söylemiþtim daha önce. Öyle dudaklarýný büküp sesini inceltmiyor mu o esnada eriyip bitiyorum ben.
“Ýyi de güzelim” dedim. ”Beni müþkül durumlara sokuyorsun. Oluyor mu böyle?”
“Olur olur. Hem sen bana hiç gül almadýn. Bir de biliyorsun 14 Þubat bizim beþinci aydönümümüz.”
“Hayda... Yýldönümü bitti bir de aydönümlerini mi kutlayacaðýz? Ýstersen gündönümlerini de kutlayalým. Býrak kýzým bunlarý, ne aydönümü ne gülü?”
Hemen masadan kalktý. ”Sen bilirsin”dedi. Ya bana Sevgililer Günü’nde gül alýrsýn ya da ayrýlýrým senden.”
“Ne dedin sen ne dedin sen?”
“Ayrýlýrým senden”dedi.
“Ulan sen kim oluyorsun da benden ayrýlýyorsun? Delikanlý Metin’i býrakmak kolay mý ulan öyle. Ben terkedilmem,terkederim kýzým” diye söylenerek kýza bir güzel giriþmiþim.
O sýrada gözüm karardý iþte. ”Yer misin yemez misin?” Hastanelik edene kadar dövmüþüm kýzý. Sonra ben tam kendime geleceðim bir baktým kýzýn aðabeyiyle kardeþi. Bizim durumu da bilmiyorlar tabii. ”Bak abi izah edeyim”dedim. ”Yamuk bir durum vardý”dedim, dinletemedim. Kardeþi de yerden bitme ufak tefek gözüküyor, meðer ne güçlüymüþ kerata. Zýplayýp zýplayýp çaktý yumruðu. Abisi bir yandan kardeþi bir yandan. Ben arada kum torbasý gibiyim. Ufaklýk arada mideye de çalýþýyor. Beni yarým saat hýrpaladýlar, Polis gelene kadar. Polis geldiðinde zaten ben bitmiþim. Surat daðýlmýþ, gözler kapanmýþ, kaburgalar haþat. Gitmeden velet bacaða falçatayý da saplamamýþ mý kalçadan? Devamlý kan kaybý olayý.
Ambulans çaðýrdýlar hemen.24 saat uyanamamýþým. Hep sayýklýyormuþum: ”Vurma abi, gözünün çapaðýný yiyeyim vurma. Ocaðýna düþtüm vurma. Sevgililer Günü abi, hediye abi, gül abi.”
2 kaburga kýrýðý, hafif bir beyin sarsýntýsý, kafada derin bir yara, sol omuzda çatlak, sol el bilekten kýrýk. Gözlerim 15 günde zor açýldý. Hastanede baþýmda polis nöbet tuttu günlerce, sanki bu halde kaçabileceðim de. Neyse sonra da alýp nezarete attýlar beni. Þimdi de bir aydýr içerdeyim. Mahkeme gününü bekliyorum anlayacaðýn. Bakalým ne olacak cezamýz?
Ben þikayetçi olamadým dayak olayý yüzünden. Zaten içeriye de haber göndermiþler, ”Ayý Remzi”diye bir arkadaþ var. Arada bir tokatlayýp duruyor beni. Manyaða döndüm valla.
Arada Abdullah abi geliyor. Ondan seni rica ettim geçenlerde, getirdi saðolsun.
Eh iþte böyle günlük. Sana 2 aydýr yazamamamýn sebebi bu. Senin yazarýn “Delikanlý Metin”mahpus köþelerinde sürünüyor. Kusura bakma yazmayý kesmek zorundayým. Ayý Remzi bana pis pis bakýyor. Yine ayaða kalktý, buraya doðru geliyor. Vuracak galiba gene.
“Of ya yapma Remzi Abi ya, vurma.”
“O benim günlüðüm abi. Býrak ne olur.”
“Okunmaz abi yazým.”
“Ya abi, insan hiç yazýsý okunmuyor diye dövülür mü?”