YEÞÝL GÖZ
Yeþermiþ yemyeþil ömrüm benim.
Babam.
Dostum.
Can yumaðým; sensizlik köþe baþýndan el sallarken ruhumun daralmasý, ne bir aþk acýsýna, ne bir kavganýn ortasýnda yaka paça tartaklanmaya, ne kanýn beyne sýçramasýna, ne de kötü kabuslara benziyordu.O anýn tarifi mümkün deðil iþte.. Geceden kalma içimin anlýk yanmasý , kalbimin kýlýçlara geliþi anlamsýz deðildi her zaman ki gibi.
Kaza yaptýn!!!!!!
Büyük bir trafik kazasýndan eziklerle kurtuldun.Allah’ýma þükürler olsun.Melek babam benim.Annemle ayrýldýðýnýzda ‘Çok mutlu bir aileydiniz hala anlam veremiyoruz neden ayrýldýlar ki? Sen ki babandan ayrýlmaya dayanamazdýn, güçlü kýzmýþsýn be Binnur’ dediklerinde, hep þükür ettiðimi, ayrýlsanýz da yaþadýðýnýzý söylerdim.Evet babam, Allah gülümsemelerimizden ayýrmasýn bizi. Sana olan düþkünlüðüm bazen korkutuyor seni biliyorum, hayatta insanýn baþýna her þeyin gelebileceðini, kimsenin bu dünyaya kazýk çakmadýðýný söylediðin günler de olmuþtur.
Ýnsan sevdiklerinden ayrýlmayý tasavvur bile edemiyor iþte, böyle terk ediþler aklýma geldiðinde ’Hayýýýýýýýýýýýýr’ diye kafamý sallamaktan beyin travmasý geçirmek üzere iken kendime gelmiþimdir.Hani insan konduramýyor ya öyle bir þey. Varlýðýmý hiç yok saymadýn, en anlamsýz tartýþmalarla baþýný aðrýttýðým anlarda bile..Doðru olaný, en doðru anlatýmlarla bana aktarýrken, hiç yorulmadýn saatlerce bir konuyu eþit þartlarda tartýþma olanaðýný saðladýn.Kýzmadýn.Hiç kýzmadýn yeþil göz.Yaþamýn kýyýsýnda gezindiðim anlarda aklýma gelen yeþil gözlerin ve þefkatin hayata baðlanmamýn en büyük sebebi..Bunlarý her zaman söylerim sana, söyledim de.Sen benim dostumsun.Çiçekler baba, çiçekler..ilk çiçeðimi senden aldým, baharýn yeni umutlarla yükselen güneþe keyif veren tebessümünden ,bana da hep bir parça ayýrdýn.’Ne kadar þýmarttýnýz bu kýzý, biz çerkeziz olmuyor böyle’ diyen tüm sülalemize karþý çýktýn ve, ‘ Evet, benim kýzým þýmarýk ama saygýsýz deðil, þýmarýklýkla saygýsýzlýk arasýndaki farký karýþtýrmayýn!’ dedin her seferinde, göz kýrpýp saçlarýmý severken.. Yine hep söylediðim þeyi yazacaðým, senin gibi biri olmayý çok isterdim baba..Henüz o kývamý tutturamadýðým da tartýþma götürmez..Seni yeni tanýyan çoðu insan þaþýrýr, o sert mizacýn yürek kýsmýný gördüklerinde..Hani çok ciddi bir görüþme yaptýðýn veya kýzgýn olduðun anlarda bile odana girip ’Babiþkoooooom, nasýlsýn?’ repliklerimde , gözlerin daha da yeþerip gülümseyerek ’hoþ geldin ,fýstýðým beniiim’ dediðin anlarda yanýndakilerin hayretine hep gülmüþümdür.Üniversite yýllarýmda, bazý arkadaþlarým okulu uzatma ihtimalini bile düþünemeyip, rüyalarýnda bile babalarýnda korkarken ben hiç korkmadým.Kötü geçen sýnavlarýmdan sonra seni arayýp ’kötü geçti, moralim çok bozuldu baba ya’ diye aðladýðýmda ‘Üzülmeeee, hayata bir kere geliyoruz, kimyaný bozacak þekilde kendini yýpratmaaaa, bu dersin alttaný var olmadý üstteni var be bir tanem’ deyip güldürürdün beni. (Sen de bilirdin o dersten kalýnca okulumun uzayacaðýný, ama aðlamama kýyamazdýn) Hiçbir zaman bana gösterdiðin anlayýþý, sana karþý bir koz olarak kullanmadým babam, çünkü bunu da senden öðrendim. Anlattýðým abuk sabukta olsa tüm fýkralara güldüðün için, kendimi çok iyi fýkra anlatabilen biri sandýðým 18 li yaþlarýmda olayýn vahametini anlamamýþtým, aslýnda çok kötü fýkralar olduðu gerçeðini anlamam yýllarýmý aldý:) Ne denir ki canýmýn içi babam, iyi ki varsýn iyi ki babamsýn.
Aþklarýmý da anlattým dilediðimce sana.Hiç saklamadan, saptýrmadan..Hani beni aldatan bir sevgilimi gördüðümde acele tarafýndan seni arayýp, ‘Baba, çok kötüyüm gelir misin?’ demiþtim hemen gelmiþtin.Yürüyen merdivenlerde ‘Ýþte tam burada kýzla beraberdi baba’ dediðimde, gülme krizine girmiþtin.Üzülmemin yersizliðini saatlerce anlatmýþtýn yine..Zaten sen geldikten sonra takmamýþtým bile:) Biliyordum ki beni rahatlatacaktýn.
Arkadaþlýk, dostluk kavramýna bakýþýmý netleþtiren de sensin. ‘Eðer bir dostun seni gecenin kör bir vakti de olsa arayýp, sana ihtiyacým var hemen gel derse, ne oldu ? demeden gittiðin vakit sen gerçek dostsundur, ayný olay dost bildiðin kiþi için de geçerli’ dersin. Evet babam, sayende çok saðlam dostlarým var..
En güzel tatilleri seninle yaptým mesela, iyi bir yüzücü olmana raðmen, kýzýn kumda oynamayý çok sever bilirsin, sen ýsrar edince zoraki nazlana nazlana girdiðim deniz sefalarýna bile kurban olayým babam.Tam denize atlayacakken ‘Orada falezler varmýþ, çok tehlikeli atlama diye sýzlanmalarýmý pek takmadýysan da orada falez vardý iþte (?). Çocuk gibi ‘acýktýýýým’ diye baþýný etini yediðim ve sayemde rahat güneþlenemediðin anlar için de özür dilerim:)
Þehirlerarasý yollarda , ‘Solla artýk þu kamyonu kýzým kaðnýmý bu araba ‘ dediðinde ‘ Araç geliyor, acelemiz mi var, hem yavaþ yavaþ gidelim’ deyip seni sinir etmelerimden dolayý özür dilemiyorum ve sana ben hýz yaptýðýmda ve kaza atlattýðýmýz anlarda ‘Ben haklýydým ama’ diye mýzmýzlandýðýmda ‘ Haklý olarak ölebilirdin de’ dediðini hatýrlatýyorum.

Yazacak milyonlarca anýmýz, kahkahalarýmýz, özlemlerimiz var ama ben artýk aðlamaktan yazamýyorum.

Babalar –Anneler- Kardeþler... Eðer ailenizle ufak bir tartýþma bile yaþadýysanýz, hayatýn aslýnda kýsa metrajlý bir film olduðunu hatýrlayýn ve zaman kaybetmeden gidip gönüllerini alýn.Ben babamý kaybedebilirdim ve þu an bunlarý yazacak ne gücüm ne dermaným kalmamýþ olabilirdi. Hepimizin baþýna gelebilir bu yüzden bu dünyada faniyiz kýrmayalým ailelerimizi.Onlardan daha deðerli neyimiz var ki? Can mý? Ýnanýn insan kendi canýný bile düþünmüyor.. Sevdiklerimizle sevinebilecek, gülümseyecek ve hiç acýmayacak bir hayat dileðiyle
Binnur Edisan