Ben Ýzmir’e geldim geleli yollara vurdum kendimi. Sokak sokak dolaþýyorum. Dilini çözmeye, ruhunu anlamaya, insanlarýný tanýmaya, huyunu suyunu öðrenmeye çalýþýyorum.

Ankara da vapur vardý da mý binmedik.. Ben alýþkýn deðilim öyle þeylere. Saða sola bakacaðým diye, bir dakika kala kaçýrdýðýmda küsüyorum tabii ki. Ama martýlarý seyredince veya hiç ummadýðým bir anda ummadýðým bir ikramla karþýlaþýnca sevinip barýþýveriyorum yeniden...

Arkadaþým Tuna, öðlen döner ekmek yemeðe çaðýrdý. Konak’ta Borsa binasýnýn önünde buluþalým dedi. Konaða Alsancak üzerinden giden ilk insan benim herhalde. Adýmlarým hýzlandý mý bilin ki ya kayboldum ya da eskiden kalan ve daha önceden görmediðim bir binaya takýlýp randevuma geciktim. Yine öyle oldu.. Eski binalara bayýlýyorum. Keþke, hiç bozmadan koruyabilsek.

Tuna aldý beni Þehit Fethi bey caddesine götürdü. Garanti Bankasý Ýzmir Þubesinin altýnda Çay Ocaðý yazan bir yerde kuyruða girdik. Evet. Yanlýþ duymadýnýz. Kuyruða girdik. Küçücük, adý bile olmayan bir dönercinin önünde kuyruk bekleyip, dönerlerimizi aldýk. Ýçerisi eskiden bedestenmiþ. Þimdi derme çatma bir yer. Çekmeceleri kasa olarak kullanýlan bir masaya iliþip, iþtahla lokmalarýmýzý ýsýrýrken, gözüm duvara takýldý. Aman tanrým ! Orada duruyor... Ne mi?

Su kenarýnda ceylanlarýn resmedildiði, bir duvar halýsý. .. Ýþte benim senelerdir aradýðým, bir zamanlar kimbilir Egede, hangi evde görüp aklýmda kalan ve Ah! Bir yerlerde bulup da alsam diye bakýndýðým, bulsam da duvarýma assam diye hayal kurduðum Ceylanlý Duvar Halýsý...
(Bunlarýn Kabeli, Hz.Ali li, Aslanlý gibi birçok deðiþik modellerini buldum ama benim hayalim Ceylanlýsýydý.)

Arkadaþlarýmýn, baþka hayal edecek þey mi bulamadýn? diye alay ettikleri, ama benim aramaktan hiç vazgeçmediðim sarý ceylanlar. Biri su içiyor, biri arkasý suya dönük, kývrýlmýþ oturuyor diðeri de ayakta bana bakýyor... Duvarda öyle duruyorlar... Eskimiþ, kirlenmiþ ve tozlanmýþlar...

O küçücük ve hiçbir lüksü olmayan dönercinin, büyük yürekli sahibi Cemil bey, benim aðzým açýk seyrettiðimi gördü.'' Ýþte hayalimdeki ceylanlar'' Diye mýrýldandýðýmý da duydu. Halýyý duvardan aldý, katladý ve bir naylon torbaya koyup, hiç tanýmadýðý bana verdi.

Böyle durumlarda kelimeler yetersiz kalýr teþekkür etmek için. Ben de edemedim. Heyecandan sevinçten dilim tutuldu..

Kendi saçýma bile kullanmaya kýyamadýðým pahalý þampuanla yýkanýp, yumuþatýcýlara yatýrýlan ve ütülenip özenle, törenle duvara asýlan ceylanlarým þimdi bana sevgiyle bakýyorlar.

Hayal kurmaktan vazgeçmeyin. Unutmayýn hayal kurmadan gerçekleþtirmek mümkün deðil. Birgün biryerde sizin de bir hayalinizin gerçekleþmesini diliyorum...

Ýnci Fügen Yýlmaz
02.10.2000