Ayrýlýp giderken

Bu sabah gördüm yüreðimde,
Ölümün suskun figanýný.
Bahçedeki çiçek tutan aðaçlarýn,
Ruhumdaki sýkletini.
Tereddütler baþladý varlýðýmda,
Yarýný gölgeleyen sancýlar,
Bu günü yok eden acýlar.
Bilmiyorum, dünden kalma neyim var.

Ýlk defa örselenmesi deðil,
Vurduðu sahillerde yýkýlan bir ben oldum,
Acýlarýn denizinde.

Kapýlarý kilitlenen yar yüreði,
Baþkalarýna açýk þimdi.
Bunca zaman giremediðim gönüle,
Bir anda pervasýzca giren kimdi?

Bir kýsrak edasýyla salýnan,
Sevdamýn sembolü güzel.
Bilmediðim bir yüreðe yürüyor.
Bana açýlmadýk gönül kapýsý,
Açýk durur, bir baþkasý giriyor.

Daðlara yürümek gelir içimden,
Mecnunu aramak, derin sahralarda.
Acýmak… yanmak ve kýzýl þafaklarda,
Kabuslarla uyanmak…

Yaralarýn soðuduðu gün var mý,
Bilmediðim kaderimin bir yerinde.
Bilmez ki, atýp giderken beni,
Açtýðý yaralar gayet derinde…

Gidiþine bayram eder,
Bezginliði varmýþ ki benden.
Suskun yüreðime kulak mý verir,
Tuttuðu bir elde,
Ayrýlýp gider.