Ve sonunda,
Tanrý uyguladý en zoru…

Cehenneme kar indi
Cennette sular kesik,
Zebaniler buz kesti,
Melekler boynu bükük,

Alev gölü taþ gibi,
Kýzýl bir buzul oldu,
Cehenneme kýþ geldi,
Günahlar artýk dondu.

Cennet bahçelerini,
Besleyen kutsal ýrmak,
Yataðýný kaybetti,
Çiçekler kuruyacak.

Baþ zebani Cennete,
Bir haberci gönderdi.
Neler oluyor diye,
Bilgi almak istedi.

Cennetin baþ elçisi,
Yolda rastladý ona.
Sordu bilmezmiþ gibi,
Ateþ nasýl çukurda?

Soðuktan donmuþ zebani,
Þeytani bir edayla;
Çukur öyle sýcak ki,
Buzlar bile kýzýlda.

Þaþkýndý baþ elçi,
Belli etmedi ama.
Çöle dönen cenneti,
Görmeliydi göksel baba.

Tam o anda, göksel baba,
Seslendi tüm kainata.
Artýk ödül ve ceza,
Hep þu yalan dünyada!…

Ýþsiz kaldý zebani,
Melekler girdi þoka.
Cennetin sakinleri,
Yanmýþlarla kolkola.

Dünyada birlikte þimdi,
Amaçsýz bir yaþamda.
Hatalý geçmiþlerini,
Anmaktalar boþuna.

Ve sonunda,
Yok etmiþti tanrý.
Göksel krallýðýna,
Yarattýðý tüm varlýklarý…

Ve sonunda,
Ýþte olacaðý buydu!…

13.04.2003 Ankara 20.30