Rengarenk çiçeklerin açtýðý, mavinin neþe saçtýðý bu güzelim dünyada sevgiye, dostluða, kardeþliðe son noktayý koymak neden? Neden mavi gökleri bulandýrýyor insan, nedir bu, toprak ananýn yeþil saçlarýný kýzýla boyama arzusu???...

Eskiden bize masallar anlatýlýrdý, bir prens vardý masallarda, halký seven, deðer veren; bir de prenses, sevecen, sýcak, anlayýþlý, ay yüzlü... Halkýn baþýna kötü haller gelse, birlikte üzülür, alimleri seferber etmeye çalýþýrlardý. Ay yüzlü prensesin yüzünden þefkat akardý. Gözlerinden yere düþen her inci tanesi, halký periþan ederdi. Sevgi doyasýya yaþanýrdý masallarda, þefkat doyasýya, dayanýþma doyasýya...Þimdi neden bu kavga, sýnýrsýz kin insanlarda?!!.. Sorun bizde mi, biz, halkýn içine çöken kasvet mi bu günleri yaþamaya sebep, yoksa artýk prens ve prensesin olmayýþý mý? Onlarýn þefkatinin yerini arzularýn istila ettiði bu dünya, daha ne kadar böyle sürüklenir... Baþýmýzdakiler sesimizi daha ne kadar duymazdan gelir... Sonsuz, sýnýrsýz, mutlak barýþ, ne zaman dünyayý ziyarete gelir???...

Sayýsýz umut tohumlarý ekilmiþti kalbimize, dedelerimiz göremedikleri tertemiz dünyayý yazmýþlardý bize anlattýklarý masallarda, bembeyaz kazýlýydý dünya minik beyinlerimizde ve tertemiz çizerdik beyaz kaðýtlara sevgi tomurcuklarýný... Þimdiyse bir savaþ bulutu engellemeye çalýþýyor nefes alýþlarýmýzý. Kýzýl alevler yükseliyor Dicle’nin güneyinden, Baðdat’ý kaplayan kara duman kalplerimize hapsoluyor, bembeyaz sayfalara çizilmiþ barýþ çiçekleri soluyor, kalpler, sözcükler, düþünceler kararýyor günden güne... Talan olmuþ evlerin ardýnda, yitip giden saf düþüncelerin karanlýðýnda çocuk; soðuðu içiyor her gece nefes nefes... Ve düþen her büyük top parçasý onun için daha bir anlam ifade ediyor...

En kötüsü de, tüm bunlar olurken, dünyanýn dört bir yanýnda isyan eden insanlar, maviyi isteyenler, beyazý düþleyenler... Hepsi, hepsi susturuluyor... Zavallý düþlerimde hayal ettiðim ay yüzlü prenses, melek, buna bir son vermiyor. Ve anlayýþlý prensim, ah iþte en kötüsü, savaþý o komuta ediyor!!..

Yine bembeyaz bir dünya çizmek istiyorum beyaz sayfalara; içimde bir umut hala, sabýrlý, sadýk; hayallerim beni terk etmiyor... Bir umut taþýmaktayým geleceðe dair, sabýrla beklemekteyim barýþ þarkýlarýný... Sakalarýn sevgiyi týnlayan güzel seslerine hasret, henüz(!) kýzýla boyanmamýþ, mavi ufku izleyerek yarýný sevgi dolu yaþamayý arzulamaktayým.

Sevgileri yarýnlara býrakýyoruz dostlar, umutlarý yarýnlara... Bugünse olanca çirkinliðiyle “Sevgili Prens”imin senaryosunu yazdýðý “Kýzýla Boyalý Dünya”yý ekranlarda çýt çýkarmadan izliyoruz.

Bu filmin bir an önce bitmesi ve “Barýþ Çiçekleri”nin baþlamasý dileðiyle...

Pýnar Ongan