Çizgileri sevmesem de, hayatýn beni çizgilere itiþine engel olamýyorum. Ya “evetler” le dolduruyorum hayatýmý ya da “hayýrlar” la. Ortada kalmayý bir türlü kabullenmeyen benliðim, özgürlüðünden de vazgeçemiyor aslýnda. Belki de tek bedende çift olmak böyle bir þey. Yazýn karý, kýþýn güneþi özlemek gibi...

Senle olan hikayemde de böyle galiba... Hep özlediðim istediðim bir þeyler var yanýndayken, ve hatta yokluðun bile... Yaþamýn bize izin verdiði ölçüde paylaþmaya çalýþsak ta birbirimizi, hep az olan bir þeyler var. Bunun adý bazen bir bakýþ, bazen de bir dokunuþ... Ne önemi var ki; biri varken diðeri yok iþte. Ve ben bunu anlamýþ ve hazmetmiþ olmakla böbürlenip durmaktayým. Yalancýyým...

Hayatýnýn içindeki onca yoðunlukta sadece kýssa bir an olmaktan pek farkým olmadýðýný düþünüyorum kimi zaman. Gülümsettiðim, gülümsediðim birkaç an... Düþündükçe anlara bölünüyorsun çünkü. Bir bütün oluþturmak için geceler boyu yap-boz yapan çocuklar gibi yitik bir parçaný aranýp duruyorum. Ya gözlerini kaybediyorum, ya da gözlerinin içindeki beni. Kimi zaman sadece gözünün varlýðýna þükreden ben; bunu bile özlüyorum, düþünsene... Bunun adýna ne dersen de. Ve bunca yokluðun içinde baþkalarýna verdiðin paylaþýmlarý kýskançlýðýn doruklarýna ulaþarak sadece izliyorum. Sen onlarla gülümserken, yüzümdeki sahte tebessümle içimde bin bir parçaya bölünüyorum. Sonrasý dipsizlik... Sonrasý görmeye dayanamadýðýn o paramparça yüzüm...

Neler oluyor bana inan bende bilmiyorum. Ýçimdeki acý öyle ayyuka çýkýyor ki, hapsedemiyorum onu. Tüm güzellikleri, tüm umutlarý bir hortum gibi çekip alýyor ruhumun düzlüklerinden. Çatýsýz bir kalple seni sevmeye çalýþýrken de her þeyi yüzüme gözüme bulaþtýrýyorum. Ve sen o darmadaðýn halimden nefret ediyorsun; biliyorum...

Ve bazen o kadar acýmasýz oluyor ki içimdeki tufanlar, bir gün beni bile alýp götürecek sanýyorum. Didik didik edip beni, her gün bir parçamý alýp götürmesinden daha mý iyi daha mý kötü ayýrt edemiyorum.