SENSÝZLÝÐÝN ÝLK GÜNÜ...

Uykusuz geçen gecemin sabahýnda,
Sensiz geçen ilk günümdü bu gün.
Güneþin doðuþuyla sokakta buldum kendimi,
Uzun bir yürüyüþün ardýndan sahile indim.
Hani bana geldiðin, hani benim sana gittiðim o sahile,
Bir banka oturup, sigaramý yaktým iç çekerek!
Ýçmemi istemediðin gelince aklýma, hemen söndürüverdim.
Ýnsanlarýn koþuþturmalarýný izledim saatlerce,
Boþ gözlerle baktým,aralarýnda olmayacaðýný bildiðimden!
Çiçekcilerin baðýrýþýyla akýp giden zamanýn farkýna vardým.
Kalkýp bir buket sümbül aldým kendime. senin yerine!
Kokladým... kokladým ciðerlerimi patlatýrcasýna sencileyin.
Birazda saçlarýný okþadým, kýzýl sümbüllerin nezdinde!
Sonra, göðsüme bastýrdým buketi, yine sen farzederek,
Yüzün kadar parlak jelatinine zarar vermeden,incitmeden.
Yüreðimin atýþlarýný dinlettim, ne kadar sevdiðimi fýsýldayarak!
Bir müddet öylece kaldýk...sonra eðildim bir kez öptüm.
Seni seviyorum diyerek boðazýn sularýna býraktým çiçekleri,
Yapraklarýndaki ýslaklýk benim gözyaþlarýmdýr bilesin!
Olur ya! karþý sahile taþýrsa sümbülleri azgýn dalgalar,
Al o buketi ne olur...çünkü çiçeklerinde ve yapraklarýnda;
Seni deli gibi seven bir adamýn kokusunu duyacaksýn!