Soðuk bir sonbahar akþamýnda
bütün geçmiþimi
o kentin
sokaklarýna
caddelerine
ve o evin oturma odasýna
yani, yaný baþýna
yani usulca,
gidiyorum

belirti yok
tanýdýk yok
ses yok
gözlerin / dudaklarýn

yok
tutunacak bir þey
kaçak bir ruh gibiyim.

bir sen varsýn þimdi
bir de o kent

Belki alýþkanlýklar edindik
asýl, güzel kalabilmekti önemli olan
düþmedin / düþürmedin
ne kendini ne beni
- sevda biraz da yürek iþidir-
biliyorum artýk
ve hala güzelsin
yüreklisin
masumsun
masumiyetimsin
duruþun güç veriyor bana
unutma
seni ve o kenti seviyorum


21.05.1997