Uzun bir yürüyüþ, içimde bir bunaltý. Yaðmurun ayak sesleri geliyor. Susucu sesler içinde kaybolmak, bilmek gidiþlerdeki boþluðu ve yalnýzlýkla yaðmurda bir baþýna kalmak. Yorgunum. Kendimi sisli bir Pazar sabahý ekmek almak için dýþarý çýkmýþ, kaybolmuþ bir çocuk yalnýzlýðýnda hissediyorum.

Yaðmurun ayak sesleri hýzlanýyor, hýzla akýyor içime. Ben yalnýzlýða akýyorum. Ýçimden yolculuklar ve hiç binmediðim trenler geçiyor. Bir istasyondayým. Karanlýk ve tek yöne giden trenler kalkýyor, asla dönmeyen trenler. Bir kabus uykusunda gibiyim.

“Þans!” diyorum inanmadýgým þanslara, inanmadýðým yalnýzlýklara beni sürükleyen ne? Sorgular gidin artýk. Acý yüklü vagonlar gibi hayatým. Yaþam gözümün önünden hýzla akýyor. Her araladýðým anýmda bir hüzün saklý. Biriktirmeyi hiç sevmem oysa acýlarý. Þimdiyse vagonlar dolusu acýyla yürüyorum istasyonda. Çok yorgunum ve her þey ne kadar aðýr geliyor.

Yalnýzlýk mý bu yaþadýðým? Tam deðil. Aslýnda kayboluyorum ýssýzlýkta. Tüm bu kalabalýðýn içinde kalakalmak ve kinci bir öfkeyle kendini defalarca asmak. Neyi karþýlýyor ya da neye çözüm bu asýþlar kendini? Sokakta yürürken gördüðüm yanýlsama duygularým ve insan yüzlerine ne kadar yabancýyým. Yabancýlýk beni benden uzaklaþtýrýrken nasýl baþkalarýna yabancý olmamayý baþarabilirim?

Baþýmda müthiþ bir aðýrlýk kan uykularýndan uyanýyorum. Hayat benim için kendini kaybetmiþ bir sanrý þimdi. Düþ gerçegine düþünce çýrpýnýrsýn. Üstü örtülmüþ bilmeden bir adým atýp düþülen derin bir kuyudan nasýl çýkmak zorsa, bu sanrýlardan kurtulmak da o kadar zor geliyor.

Kendime “bitecek bunlar, hadi gayret!” dedikçe, bitenlerin bitmeyenlerden oluþtuðunu görmek ne kadar acý ve yorucu. Güneþ her zamanki gibi doðuyor, ay her zamanki gibi batýyor... Bende ümidin ve varolmanýn gücüyle yürüyüþlere çýkacaðým. Ayakta kalmanýn tek yolu bu, sanýrým!

GÜLFÝDAN KEMENT