RAFA KALDIRDIM AÞKIMI !...

Bir çýkýþtýn sen... karanlýk dehlizlerimin ucunda ýþýðýna aldanýp, ellerimi uzatttým tutasýn diye! bilemezdim sýðýndýðým yüreðin dipsiz uçurumlarla kaplý olduðunu ve yaklaþaný yuttuðunu! oysa geç kalmýþ baharý bulduðumu sanarak, filiz filiz serpilmiþti
duygularým dört bir yana. kimi papatya, kimi de gelincikti ümit vadilerimde, kýrýlýp tarumar oldu hepsi.
Nasýl da? aldanmýþým bakýþlarýndaki sihire, büyülenmiþ gibiydim baktýkça gözbebeklerinin derinliklerine...ah o gözlerin ah! onlar deðil miydi?beni
sana ram ettiren, onlar deðil miydi? dev gibi kiþiliðimi
cüceler gibi alçaltan! oysa... gülüþlerindeki engin
ziyafet kanasýya , doyasýya deðilmiþ meðer! ve sen
bir tutam zehir býraktýn, yüreðimin tam orta yerine!
sancýlarýndayým yokluðunun...tarifsiz kývranmalarýmla.
Her çalan telefonda sensindir diye koþmalarým, ve her
sen olmayaþýnda yýkýlýþýmý bir anlatabilsem sana.
Paylaþtýðýmýz anlar, gezdiðimiz yerler cehennem gibi þimdi... hiç bir þey zevk vermiyor yaþama dair.
yürüyen ceset misali bedenim, varlýðýndan mahrumken, yeryüzü ile gökyüzü dar geliyor nedense
içimde katiller üretiyorum! beni öldürmeleri için, beni
senden koparmalarý için! lakin hepsi sana sevdalanýyorlardý bencileyin, sonrada hepsi intihar ediyor bir bir bakýþlarýnýn efsununda!
Artýk ümitsizim.... beklentilerimi derin göllere attým!
sevdalarýmý topraða gömdüm! sana dair ne varsa hepsini külleri uçuncaya kadar yaktým, bir umudum vardý sende beni seversin diye onuda öldürüp rafa
kaldýrdým.