Ömer Akþahan

O gün Emre’yi annesi erkenden uyandýrmýþtý. Gözünü zorla açýp, isteksizce tuvalete gitti. Annesi: „ Oðlum bütün eþyalarýný çantana yerleþtirdin mi ? Hangi dersleriniz var ?“ diye sorduðunda, Emre kýsaca:
„ Nikolaus bize hediyeler verecek.“ dedi. Annesi ise onu anlamamýþçasýna baktý. Sorusunu tekrarlamak istedi, sonra vazgeçti. „Haydi sofraya.“ dedi. Annesinin isteklerini yerine getirip, bir an önce sokaða çýkmak isteyen Emre kahvaltýsýný çabucak bitirdi. Bu yýl dördüncü sýnýfa gidiyordu. Sýnýfta tek yabancý oydu. Öðretmeni Bay Paul’ü beðeniyordu. Kendisine derste çok yardýmcýydý. En çok matematik dersini seviyor ve baþarýyordu. Bu yüzden öðretmeni kendisinin liseye gidebileceðini söylüyordu.
Bu düþüncelerle otobüs duraðýna gelmiþti. Arkadaþý Thomas’ý gördü.„Günaydýn !“ dedi, ona gülerek. O da ayný þekilde yanýtladý ve „Biliyor musun Emre, bugün yýlbaþý aðacý pazarý kurulacak. Bu yýl ki aðacýn nasýl olacaðýný merak ediyorum. Babam belki bir sürpriz yapýp, daha büyük alabilir.“ dedi. Emre bir þey diyemedi. Thomas’larýn salonunu süsleyen ve üzerinde pýrýl pýrýl hediyeleri, ýþýklarý, renkli küreleri olan aðacý gördükçe içinde bir þeylerin koptuðunu hissediyordu. Keþke babasý da onun için bir aðaç alsaydý, diye düþündü. Thomas:“Emre, beni duyuyor musun ?“ dedi. Emre, dalgýnlýkla: „Ne ?“ diyebildi. Otobüsleri de gelmiþti. Beraberce arabaya bindiler. Okula varýncaya kadar hep yýlbaþý aðacý üzerine konuþtular.

Bay Paul her zamanki gibi neþeliydi. Ancak Emre kendini bir türlü derse veremiyordu. Aklý hep yýlbaþý aðacýndaydý. Aklýna çeþitli sorular geliyordu. Acaba babasý neden onlara aðaç almýyordu ? Bir defasýnda babasý, „Biz müslümanýz.“ demiþti. Acaba bunun etkisi var mýydý, bilmiyordu. Dalgýnlýðý öðretmenin de dikkatini çekince: „Emre, derse niçin katýlmýyorsun? Bir problem mi var ?“ diye sordu. O da içini çekerek:„Hiç !“diyerek yanýtladý. Üçüncü derste Nikolaus ziyaretlerine gelince, arkadaþlarýyla birlikte onu sevinçle karþýlayýp, hediyesini gülerek aldý.
Noel Babanýn geliþiyle, eski neþesine yeniden kavuþtu. Son dersin ardýndan arkadaþý Thomas’la evlerine geri döndü.

Annesine o gün Noel Babanýn verdiði hediyeyi sevinçle göstererek, derste neler yaptýklarýný anlattý. Sonra da ödevlerini yapmak üzere odasýna çekildi. Zilin çalmasý onu daldýðý çalýþmadan uyandýrmýþ, ona babasýnýn geldiðini anýmsatmýþtý. Çünkü babasý eve hep bu saatlerde gelirdi. Kapýyý açtýðýnda yanýlmadýðýný anladý.
Gülerek:“Hoþ geldin, babacýðým !“ dedi.
Babasý da:“Hoþ bulduk, oðlum !“ dedi.
Emre:“Baba, ellerini neden saklýyorsun ?“ diye merakla sordu.
„Bil bakalým ?“ diye, soruyla yanýtladý babasý.
O, aklýndan geçeni bir türlü söyleyemedi.
“Umarým sevdiðim bir þeydir.“ diyebildi.
Babasý akýlcý yanýttan mutlu olarak:
“ Sana Noel aðacý aldým.“ deyip, aðacý gösterdiðinde, Emre sevinçle babasýnýn boynuna sarýldý.

O gece Emre, rüyasýnda neler görmedi ki !
Sabah uyandýðýnda, gördüklerini annesine, sonra da Thomas’a neþeyle anlattý. Arkadaþý:“Emre senin de artýk bir Noel aðacýn var. Buna gerçekten çok sevindim. Biliyor musun, ben de sana bir hediye aldým. Böylece birlikte bayramý kutlayabiliriz. Çünkü beraber okuyoruz ve iyi arkadaþýz.“ diye, ona duygularýný açýkladý. Ertesi gün, baþta öðretmeni olmak üzere bütün arkadaþlarý ona daha dost bir gözle bakmýþlardý. Þimdi o, babasýnýn kendisini ne kadar çok sevdiðini biliyordu. Çünkü, aldýðý hediyeyle Emre’nin arkadaþlarýnýn yanýnda ezik kalmamasýný saðlamýþ, onlarla olan dostluðunun da pekiþmesine katkýda bulunmuþtu../..