Lanet Olsun Verdiðin Nimetlere:
Hüzün ve Anksiyete

Yeni bir hayat kuruyordum ya ben kendime,
Hani sakin bir adamdým ya ben artýk,
Hani sen de yoktun ya artýk,
Günde on bir pakete çýkarýyorum kýsa samsun’u
Ve sadece pazarlarý görebileceðim artýk portekiz’i.
Ve Pazar dýþýnda portekiz olmayacak artýk.

Bugün bana gelecek olursan paspasýn altýndayým.
Ýster gir evime -evim de olacak biliyor muydun-
Koy gözlerini masama, aç lambayý, bak sokaða;
Yýrt perdeyi, bir etek dik -rengini biliyorsun-
Ýstersen git ama bir daha gelme,
Kahven soðuyor, caným, kahveni bekletme.

Müjde! kýzýmýz baþkasýnýn bardaðýndan süt içti!
Kýzýmýz bugün sanki bir postaneyi düþledi:
Kýzýmýz postanede iki at gördü
O an yüzünde sanki bir eskimo öldü.
Ve ilk pessoa o an gönderildi uzaya
Ve bu kambur dik durdu hayatýmda ilk defa
Ve caným korkarak baðýrýyorum ki sana:
Pazar dýþýnda portekiz yok artýk!

Cebim delik, elim cebimde, iki tane elim var,
Cebimde ikimize yetecek kadar orman perim var.
Sonra denize bakýp seni düþünüyorum,
Benim senin kadar, belki senden çok,
Belki korkuyorum sana baðýrmaya ama:
Benim senin kadar, belki senden çok:
Tam üç yüz tane benim var!

Hayatýmda ilk defa bir zenciyle
Kulaktan kulaða oynadýðým gün
Okuldaydýk, hiçbir þeye þaþýrmamayý öðrenmiþtik.
Bir de iki bayram arasýnda bayrak yakmamayý...
Baþka bir gün konuþa konuþa
Anlaþan cinsten olduðuma lanet etmiþtim.
Ýþte Ayþegül’ün burnunu o gün kesmiþtim.
Beþ yýlda öðrenemediðim tek þeyi
Ayþegül’ün burnunu keserken öðrenmiþtim.

Biz ölümsüz hava þortlarýnda top koþturan tarafýndayýz denizin
Yukarý baktýðýmýzda bir þey göremiyoruz.
Biri var yukarýda, belki de üçü
Çamurla oynamalarýna asla kýzamýyoruz.
Ayýn yanlýþ gününde
Doðmayý nasýl engelleyemiyorsak,
Okyanus görmeden ölemeyiz de biz.
Ve bilinebilecek tek þey kalýrsa bu da:
Pazar dýþýnda portekiz yok hala.

Deccal geldi, seni sordu, yok dedim
Bir notu olursa diye bekledim
Tam üç bininci yýlýný doldurunca bekleyiþimiz
“gelmeyecek herhalde, ben gene gelirim” dedi
Ýnsan farkýna varmayýnca ölmüyor
Bunu bir kez daha anladým
Az önce bir zenciyle üç bin yirmi üç yaþýmý kutladým.

Gözlerimi kapadýðýmda hala
“Paspasýn Altýndayým” yazýsýný görüyorum
Bir postacý geçiyor, son tren kaçýyor,
“Bir zamanlar harikaydý buralar” baðýrýyorum.
Alis kaçýyor, tren kaçýyor, ben kaçýyorum,
Kendimi numune hastanesi’nde uyanmaktan alýkoyamýyorum.

Uyanýr uyanmaz
Gördüðüm ilk þey bir zencinin kulaðý
Kelimeleri hatýrlayamamak tuz bassýn diye yarama
Vücudumda tam üç yüz tane yara açýyorsun
Ama tuz almayý unuttun diye yanýna
O adamlara deðil, bana kýzýyorsun.

Olsun, ben çok sigara yaktým mumlardan
Sýrf kalemim bitmesin diye
“Kalemim yok” dedim insanlara
Her ne kadar çaðýmýz hak etmediði anlamlar yüklüyorsa da isa’ya
Sýrf kalemim bitmesin diye
Ýsa hakkýnda yorum yapmaktan kaçýnýyorum
Ve hiç korkmadan baðýrabiliyorum artýk sana:
Ýsa'dan baþka portekiz yok bana!