Bir duman daha üfledi pencereden süzülen cýlýz gün ýþýklarýna doðru. Dünden beri bir þeyler yazmak için çabalasa da olmuyordu. Aslýnda uzun bir süredir bu durumdaydý. Eline kalemi alýyor masasýna oturuyor kaðýda bir iki cümle yazýyor… Sonra? Sonrasý malum! Pencereden dýþarý bak, ilhamýn gelmesini bekle ama o ilham asla gelmesin! Sen de guruldayan karnýnla birlikte acaba yakýn zamanda iþleri yoluna sokabilecek miyim diye yatakta dön veya masanýn önünde elinde kalemle kýsýr bir döngünün içinde bekleyedur.
Hayýr, yani baþka iþ de bilmiyordu ki! Üniversiteyi birkaç yazý yarýþmasýnda birinci olduktan hemen sonra paramý yazýlarýmla kazanacaðým diyerek býrakmýþtý. Bunun üzerine babasý ona küsmüþtü hatta onunla bir süredir konuþmuyordu. Annesi arada onu yokluyordu ama üç yýl geçmesine raðmen rahat rahat baba evine gidemiyordu.
Bu hayattaki yegane baþarýlarýndan biri, sokaðýn köþesindeki bakkaldan aldýðý ucuz sigaralarýydý. Bazen veresiyeyle bazen birilerinden borç alarak bazense cebindeki parasýyla sigaralarýný almayý asla ihmal etmiyor bu konuda kendisiyle övünç duyuyordu. Sadece karnýný doyuracak kadar parasý olsa bile önceliði belliydi. Ýnsanlar, hiç anlam veremiyorlardý ona. Zaten onlar ne bilirlerdi ki?
Oysaki birçok þeye harcanan paralardan daha anlamlýydý sigaraya tüm servetini býrakmak. En azýndan sigara kendisine fazla bir vaat vermiyordu. Kýsa bir süre sonra yoldaþlýklarýnýn biteceðini bilerek alýyordu sigaralarýný. Kandýrmaca yoktu, tutulmayan sözler yoktu, tüm malvarlýðýný üstüne geçirip kaçma ise hiç yoktu. Gerçi onun malvarlýðý da yoktu. Gülmeye baþladý kendi kendine. Babasý görse aðlanacak haline gülüyorsun, derdi.
Güneþ artýk tamamen yükseldiði sýrada kapýsý çalýndý sert bir biçimde. Her kim gelmiþse alacaklý gibi çalýyordu kapýyý ki gelen kiþinin zaten alacaklý olduðunu ,çok kýsa bir zaman sonra, kapýyý açýnca anladý.
“Feridun bey, sabah sabah yüzünüzü görme mutluluðunu neye borçluyum efendim?”
“ Bana borçlusun efendim. Ya Ziya, üç ay oldu kira parasýný ödemeyeli. Her geldiðimde de kapýyý açmýyorsun. Yok dýþardaydým yok þöyleydi böyleydi diye geçiþtirip duruyorsun. Yazýk, geçen gün hanýmý da kandýrmýþsýn. Acýndýrmýþsýn kendini, iki de güzel laf etmiþsin. Sabahtan akþama kadar, yazýk bey, çocuðun durumu yok pek de iyi biraz idare etsek ya diye, beynimi yedi. Hayýr senin ne kadar cingöz olduðunu bilmesek inanacaðýz. Ver oðlum artýk benim paramý!”
“ Niye öyle söylüyoresun Feridun amca ben de olsa sana hemen borcumu ödemez miyim? Gelecek yarýþmaya yazý yetiþtiriyorum. Birinciye beþ bin vericeklermiþ. Hele bir birinci olayým hemen ödeyeceðim . Hem dediðin gibi ne zamandýr birbirimizi tanýyoruz kaçmýyorum ya bir yere Feridun amca biraz anlayýþlý olamaz mýsýn?”
“ Olamam efendim olamam! Hiç duygu sömürüsü yapma bana. Hem nasýl yarýþmaysa bu Allah’ýn iþi her ay var her ay beþ bin tl veriyorlar; fakat sen bir türlü birinci olup bana kira paramý ödeyemiyorsun. Orayý bir zýplayacaksýn artýk Ziya. Hem bana amca felan deme nerden amcan oluyorum ben senin! Bildiðim kadarýyla bir ekek kardeþim yok arkek kardeþimin Ziya adýnda bir oðlu ise hiç yok! “
“ Aþk olsun Feridun amca, hepimiz Adem ile Havvanýn torunlarý deðil miyiz? Bak milattan önce yaþamýþ atalarýnýn kemiklerini sýzlatacaksýn? Hem keyfimden deðil ki bir türlü hikayelerimi yetiþtip gönderemedim yarýþmaya. Seni kandýrmýyorum. Bu sefer farklý, hikayemi bitirmek üzereyim. Tüm borçlarýmý ödeyeceðim sana. Bizim iþimizde her zaman ilham gelmiyor ki! Bazen geliyor bazen gidiyor. Üç aydýr týkanmýþtým ama þimdi ilham perilerim geldi.”
“ Ziya, oðlum bak benim bu laflara karným artýk tok. Birbirimizi kandýrmayalým. Ya benim paramý ver yada dairemi gün içerisinde boþalt. Yoksa icraya veririm seni!”
“ Feridun amca, Ayþe teyzeyle evlilik yýl dönümünüz yakýn deðil mi? Ayþe teyzeye bedavadan bir sürpriz yapýp onu mutlu etmek istemez misin? ”
“ Neyden bahsediyorsun? Hem benim bilmediðim þeyi sen nerden biliyorsun?”
“ Yahu, sen nerden bildiðimi boþver. Bak ben senin aðzýndan güzel bir aþk mektupu yazayým. Sen de bunu Ayþe teyzeye oku. Kadýncaðýz çok sevinir valla! Senden para felan istemem. Sadece þu yarýþma için birazcýk daha süre ver bana. Hem… Az önce yiðenin olduðumu kalbul etmedin ama oðlum dedin. Ýnsan oðluna biraz yardýmcý olmaz mý?”
Birkaç dakikalýðýna ortam sessizleþti. Yataktan kalkar kalmaz koþar adým buraya gelen adamýn uykusuz olduðu her halinden belliydi. Ýlk geldiðindeki öfkeli ve kararlý tavrýnýn yerini þaþkýn ve düþünceli bir ruh hali almýþtý. Doðruya doðru! Ziyadan pek hoþlanmazdý. Ziya… Kirasýný doðru dürüst ödemezdi. Düzenli bir iþi, düzenli bir hayatý yada düzgün bir kiþiliði yoktu. Fakat gel gör ki oðlan laf cambazlýðýyla kendisini Ayþe’ye sevdirmiþti. Ondan bu kadar sabretmiþti ya! “Neyse…” dedi kendi kendine. Bu sefer son! Bu sefer son defa, karým için sesimi çýkartmayacaðým!
“ Ýyi bakalým, dediðin gibi olsun. Ama bu sefer gerçekten sondu. Bu ay da sözünü tutmazsan gelecek ay icra memurlarýyla dikilirim kapýna; haberin olsun! Ýki güne de mektubu isterim.”
“ Merak etme, Feridun amca! Ýki güne mektubun iki haftaya da paran hazýr olacak!”
Koridorda homurdana homurdana giden adamýn arkasýndan baðýrdý. Feridun’un sabrýný zorladýðýný biliyordu. Sabahýn kör vaktinde ezan okunur okunmaz sarý býyýklý adamý görmesi bunun kanýtýydý. Aslýnda bu defa, daireden atýlacaðýna emindi. “Talih!” dedi kendi kendine. Bu konuda yüzüme güldü ama hikayemi bitirebilecek miyim bu sefer. Üstelik tek sýkýntýsý bunlar da deðildi acýkmýþtý.
“Bir sen eksiktin!” dedi karnýnýn gurultusuna. Biraz temiz hava almak için camýný açtý, caddedeki yavaþ yavaþ artan insan kalabalýðýný izledi. Ýnsanlar çoðaldýkça karnýnýn gurultusu daha çok artýyormuþ gibi geldi. Belki kýyýda köþede harcamadýðý biraz parasý vardýr diye ceplerine bakýndý ama tek bulabildiði birkaç sigara ve not defteriydi.
“En iyisi,hikayeme devam edeyim. Hem açlýðýmý unuturum hem de hikayemi çabucak bitirebilirim. Evet, evet… Nerde kalmýþtýk. En son adam sevgilisiyle kavga etmiþ bir halde evden çýkýyordu. Sonra o üzüntüyle acýktýðý için… Hayýr, saçmalama! Evden üzüntüyle çýktýðý için bir süre nereye gideceðini bilmediði bir halde yürüdü. Sonra göðe baktý ve oradaki lacivert balonu gördü. Peki, niye lacivert? Keyfimin kahyasý mýsýn?! Lacivert iþte! Gülkurusu olsa daha mý iyi olurdu? Gülkurusu demiþken annem çok güzel gül reçeli yapardý. Ýstesem gönderir mi acaba? Bide yanýnda poðaça gönderse… Neyse konudan çok koptuk! Adam en son lacivert poðaça görüyordu. Lacivet poðaça mý? Yok artýk, daha neler! Yapamýyorum, yazamayacaðým. Açlýk beynimi yiyor, düþüncelerimin hepsi ona birer yiyecek! Önce yiyecek bir þeyler bulmalýyým. Hem ne demiþler saðlam kafa tok karýnda bulunur. Bu böyle deðildi ama neyse artýk aç Ziya da oynamýyor zaten!”
Genç adam bulabildiði bozukluklarý birleþtirdiðinde bir simit dahi alamayacaðýný farketti. Yemek yemek için arkadaþlarýmdan birine mi gitsem diye düþündüðünde bir haftadýr onlardan geçindiðini, üstelik en son seferinde arkadaþýnýn onu az daha rencide edecek laflar söylemesine göz yumduðunu farkedince vazgeçti. Böylelikle, inþaat ustasý Hüseyin’e iþ sormaya karar verdi. Çok fazla para istemezdi karný doysa onun için yeterliydi.
Sandalyenin üzerindeki kýrýþmýþ pantolonuyla gömleðini özensizce üzerine geçirdi. Gündelik iþlere giderken hep bunlarý giyinirdi. Bir editörle buluþacaksa veya yarýþmalar için yazýlarýndan birini vericekse,o zaman, dolabýndaki tek ütülü siyah takým elbisesini giyer ve saçlarýný bir güzel tarardý.
Kaldýðý pansiyondan inip kalabalýk caddelerden geçerken Hüseyin’in en son yaptýðý inþaatýn bulunduðu yere doðu yöneldi. Büyük ihtimal, orada Hüseyin’i bulur ardýndan akþama kadar caný çýkýncaya kadar çalýþýrdý. Bu süre zarfýnda bayýlmazsa da günlük yevmiyesini alýr; ardýndan cebine giren üç beþ parasýyla yiyecek bir þeyler alýrdý. En sonunda, öyle de oldu! Hüseyin’i buldu, Hüseyin ona bir parça ekmek verdi. Bu sayede bayýlmadan çalýþtý, akþam olunca da parasýný aldý. O parayla da sokak satýcýsýnýn birinden tavuk pilav alýp bir güzel karnýný doyurdu.
Gece on iki gibi evine vardýðýnda ay ýþýðýnýn yansýdýðý çalýþma masasýný gördü. Bugün, ekmek telaþesinden hikayesini hiç düþünememiþti. Dahasý birkaç gün daha hikayesi hakkýnda düþünmek istemiyordu. Bugün inþaatta kazandýðý para, onu iki-üç gün doyurmaya yeterdi. O zaman açlýðý gideceði için—Bir dakika ne?!
“ Bu hikayenin yazmakta zorlanan bir yazarýn içsel karamsarlýðý üzerine olmasý gerekiyordu! Açlýðý hakkýnda deðil! Off… Ne güzel baþlamýþtým, neden saçmaladým ki þimdi? Yani, yarýþma süresinin bitmesine dört gün kalmýþken bu kadar zýrvalamak… Acýktým mý acaba? Her neyse bu hikaye de çöp oldu. En güzeli, baþtan baþlayayým ve bu sefer açlýktan bahsetmeyeyim!”
Vee… Böylelikle asýl yazarýmýz, yazamama hikayesini çöpe attý. Tekrar yeni bir hikayeye baþladý.
SON