I
Uzaklaþtýkça uzaklaþtý herþey. Aslýnda uzaklaþtýrýlmýþtý. Olmamasý gerekiyor muydu? Bundan tam olarak emin deðilim. Þimdi aracýmý Ýstanbul’un en berbat mahallesinde derme çatma bir sahil evinin en karanlýk tarafýna park ediyorum… Saati söylemeliyim. Saat: 03:15 ve günlerden 28 Aðustos 2020 sabahý… Sahile yürüyerek iyice yanaþýyorum. Cebimden bir dal sigara çýkarýyorum. Ateþliyorum. Bir gýdým ciðerlerime çekip düþünüyorum. Neden faili meçhullerin gazetelerde boy boy resimlerinin yayýnlandýðý bu kýyýdayým? Mahallenin tinercileri, evsizleri beni sorgusuz sualsiz öldürür ümidiyle geldiðimi hatýrlýyorum. Ancak en zalimi bile hal hatýr sorduktan sonra: “evin yoksa gel benim yataðýmda yat gardaþ”- diyor… Yürüyorum. Sokak lambasýnýn ýþýðýnýn baskýn olduðu noktaya doðru yürüyorum. Burada dalgalarýn sesi daha net. Gözlerim bu karanlýkta ufuktaki hiç bir adayý göremiyor. Burada oturma eylemi yapacak deðilim. Ama bu eylemsiz görüntüm de belleðimden geçen hatýralarýn oynayacaðý filmleri seyretmek istiyorum. Sonra Eyüp Sultan Hazretlerinin huzuruna giderim. Zaten sabahlarý benim derdimi ya o, ya da evsizler çekebilir ancak… Evsizlerin sofralarýnda sigara, bali, çöpten alýnmýþ küflü ekmekten baþka birþey yoktu ilk geldiðimde. Bu sefer gelirken bir düzine kokoreç ve ayný sayýda ayraný ikram ediyorum… Belki bu yüzden beni öldürmüyorlar. Ama ilk geliþimde onlarýn burada yaþadýðýný bile bilmiyordum… Sanýyorum artýk onlarýn gözünde ben bir hayýrseverim. Hepsinden müsaade istiyorum. Sahilde yürüyeceðim diyorum. Olur iznini aldýktan sonra ýþýðýn bol olduðu yöne yürüyorum. Þimdi ýþýðýn altýnda parmaklarýmýn arasýnda duran sigaranýn yanýþýný inceliyorum. Týpký bana benziyor. Ayný þu garip ömrüm gibi, içim gibi gah yanýyor, gah tütüyor, gah sönüyor… Ýnsan, kendine benzeyeni bulduðunda bu yüzden ondan vazgeçemiyor diye düþünüyorum. Ben de sigarayý herhalde bu yüzden seviyorum. Bitmemesi için onu gýdým gýdým içime çekiyorum. Bitince de ellerimin içine bakýyorum, habire. Falcý bacýnýn görmek istediði þeyleri veya uydurmak istediði þeyleri görmeye çalýþýyorum avuç çizgilerimde. Uydurmak gibi bir niyetim yok. Hiç olmadý ki. Olamazdý da. Yapmak istediðim þeyden þuan tam olarak emin de deðilim. Ama “Þey” iþte. “Þey” gibi bir þey. Aslýnda bildiðim tek þey ya da tek bildiðim þey: Yalnýzým. Yapayalnýz.

II
Bu þehrin insaný çoktur. Bu þehrin insaný bol, fakat insanlýðý pek azdýr. Masal kitaplarý gibi diyemem. Ama korku romaný daha sahici geliyor bu saatte. Bu kentin her yeri yüksek, bol ýþýklý betonlarla çevrili. Arkamda devasa reklam panolarý var. Her yerde bir eðlence merkezi. Burasý bir zamanlarýn merkezlerin eðlence merkeziydi… Hala bu saatte bile kalabalýk. Yine yürüyorum, yollar uzuyor. Yollar uzuyor, ama ben yürümeye devam ediyorum. Deðiþen çok þey var. Öyle görünüyor. Þu deniz kenarýna daha öncede gelmiþtim. Hafiften üþür gibi oluyorum. Yaz olmasýna raðmen soðuk bir hava hakim. Ellerimi ceplerime kollarýmý yanlarýma yaslýyorum. Aðzýmda sigaranýn sönmemesine azami dikkat ediyorum. Yahu ben bu sahneyi hangi filmden hatýrlýyorum? Gerçekten ne yapmak istediðimden emin deðilim. Hani “Þey” iþte. “Þey” gibi bir þey. Oysa bildiðim tek þey ya da tek bildiðim þey: Yalnýzým. Yapayalnýz.

III
Ýstanbul’un en pis semti, en çok faili meçhullerini haber yaptýðým ünlü sahilinde, derme çatma, küflü ahþap ve yarý beton evlerinin ya da yüksek binalarýn arasýnda, kalabalýðýn ortasýnda, yolun kenarýnda, gürültünün merkezinde olup olmamam farketmiyor. Çünkü ben zaman ve mekan ayrýmýný yitirdim. O birisi ben deðilim. Ben o birisi deðilim.

IV
Aslýnda estetik bir ölüm hayalini ben kurmadým. Ya da ölüm estetik ideal bir hayal olabilir miydi? Bundan da emin deðilim. Lütfen bana kaybolan o deðerlerimi geri getirsin birisi…

V
Bazý þeylerin üç beþ olgu kadar yüzdelik bir yeri kalmamýþ hayatýmýzda. Ben, “Þey”lere önem veriyorum, “þey”lere önem verenleri daha çok önemsiyorum. Birisi bir “þey”ler söylüyordu. Düne kadar söylüyordu o birisi. Þimdi meçhul ama malum birisi. Hem agah, hem aþýk, hem deli, hem akýllý. Birisi iþte bir þeyler söylüyor susarak. Deli olduðumu, deli olduðunu…

VI
Ne zamanýn ne mekanýn önemi var. Ben de tam olarak bilemiyorum ve artýk bir þeyleri ayýrt etmek için enerjimi tüketmiyorum. Çünkü nasýl ayýrt edeceðimi de bilmiyorum. Deniz kenarý. Hafiften üþüyorum. Yaz olmasýna raðmen soðuk bir hava hakim. Ellerimi ceplerime kollarýmý yanlarýma yaslýyorum. Aðzýmda sigaranýn sönmemesine azami dikkat ediyorum. Yahu ben bu sahneyi hangi filmden hatýrlýyorum? Birazdan bu film de sona erecek.

VII
Burasý denizin kenarý. Yani kenarda deniz var. Þimdiki zaman mý þuan ki zaman mý bilemiyorum… Hava soðuk ve ben üþüyorum. Çok deli ve gözü kara martýlarý var bu sahilin. Ya da martýlarýn olduðunu söylüyor birileri. Seyrediyorum. Sadece. Dokuz tane martý. Sekiz tanesi bir arada duruyor. Birisi ise onlardan ayrý. On-On iki metre mesafe var diðerleri ile arasýnda. O da yalnýzlýðý seviyor olmalý. Ya da yalnýzlýða itilen martý olmalý. Fakat bundan da emin deðilim. Derme çatma, dýþý sývasýz, içi nemli ahþap ve beton evler, Ýstanbul, kalabalýk, ellerine bakan, elleri ceplerinde ve martý, yalnýz martý, yalnýz, yapayalnýz ben gibi, o gibi…

VII
Ortega Y Gasset hazretleri þöyle demiþ:
“Yaþamak, kökten yalnýzlýktýr.”
Ee doðru…

IX
…