Ey korona korona
     Benim maskeyi ne yaptý
     Git de sor ona
     -Kendi kendine konuþmaya mý baþladýn Müco?
     Karýsý kýsaca Müco dese de asýl adý Mücahit.
     -Maskemi arýyorum haným.
     -Ne maskesi? Ben görmedim.
     -Hani devletimiz kolonya ile beraber göndermiþti ya!
     -Tamam hatýrladým. Kolonya bitti. Maskeler de kim bilir nerededir? Bir ayý geçti geleli. Bak aleyhinde atýp tuttuklarýnýn maskesine nasýl da muhtaç oldun?
     -Muhtaç olmadým, muhtaç ettiler. Satýþýný serbest býraksýnlar, gider üç-beþ liraya alýrým. Hem yalnýz bana mý gönderildi bu maske? 55-60 ülkeye içinde maske de olan týbbi yardým malzemesi göndermiþiz. Baðýþ yaptýðýmýz ülkeler arasýnda süper güç Amerika da var...
     -Sus fazla konuþma Müco! Baþýn belaya girecek.
     -Suç olacak bir þey demedim ki... Ah maskeleri de buldum.
     -Hem sen evin içinde maskeyi ne yapacaksýn? Takarsan herkes sana güler.
     -Evin içinde deðil dýþarýda takacaðým. 40-50 gündür evdeyim, biraz hava almak istiyorum.
     -Sen aklýný mý yitirdin? Sokaða çýkma yasaðý var. Ceza yersin.
     -Henüz yitirmedim de yitirmeye az kaldý. Ceza meza yemem, benim bir planým daha doðrusu iki senaryom var.
     -Sen yakalanýrsan kaç yaþýndayým diyeceksin?
     -52'liyim derim, onlar da yaþýmý 52 sanýrlar. Hem yalan da deðil.
     -O senin doðum tarihin, sen 68 yaþýndasýn. Kimliðine bakýp yaþýný öðrenirler.
     -O zaman da senaryonun ikinci bölümüne geçerim, deyip Mücahit ceketinin iç cebinden bir mektup çýkarýp okumaya baþladý:
     “Merhaba! Dedem Mücahit A... bir alzheimer hastasýdýr. Bazen evden kaçmakta ama geri dönememektedir. Bulursanýz lütfen aþaðýdaki adrese getirin. Þimdiden teþekkürler. Torunu Ayla A... Tel: 0532..... Adres:
     -Ama bu sahtekarlýk! Senin aklýn baþýnda deðil. Gitme, otur evde; biraz daha sabret.
     -Ne yapayým, sabýr taþý çatladý. Dýþarýdan bir þey lazým mý?
     -Deðil. Ayla dün ne lazýmsa aldý geldi.
     -Haydi hoþça kal...
     Deyip Mücahit, kendini sokaða attý. Kimsecikler yoktu. Býrakýn insaný kedi, köpek hatta tek bir kuþ bile yoktu. Derin bir sessizlik kaplamýþtý ortalýðý. Buna raðmen bir ses duyduðunu zannetti ve bunun sessizliðin hýþýrtýsý olabileceðini düþündü. Ama biraz sonra bu sessizliði ayakkabýlarýnýn çýkardýðý sesin bozduðunu fark etti. Yere daha yavaþ basmaya baþladý. Avýna sinsice yaklaþan yýrtýcý bir hayvan gibi... Sokaðýn iki tarafýnda üç-dört katlý apartmanlar ile aralarda birkaç tane tek katlý ev vardý. Balkonlarda, bahçelerde herhangi bir hayat belirtisi görülmüyordu. Terk edilmiþ bir yerdi sanki. Bu sokak böyle deðildi; onun bildiði sokak gitmiþ baþka bir sokak gelmiþti. Binlerce defa geçmiþti buradan. Bir ressam birkaç fýrça darbesiyle görüntüyü deðiþtirmiþ olabilir miydi?
     Ýki yüz metre sonra yol ikiye ayrýlýyordu. Saðdakine saptý elli metre daha yürüyüp ana caddeye çýktý. Burada az da olsa insan olduðunu gördü. Ýþte karþýsýndan gelen yaþlý bir adam, seksen yaþýnda olmalý. Dinç görünüyor, yaþýný ele veren yüzündeki kýrýþýklar. Elinde birkaç kiloluk poþet taþýyor. Maske takmamýþ. Biraz gerisinden otuzlu yaþlarda acelesi olduðu hýzlý yürümesinden anlaþýlan bir adam. Trafik ýþýklarýnýn orada karþýya geçmek için bekleyen on bir-on iki yaþlarýnda bir çocuk. Uzun bacaklý, maskeli, leylek gibi iki yana sallana sallana yürüyen genç bir bayan. Asfaltta birkaç otomobil ve bir kamyon. Trafik rahat olduðu için hepsi de hýzlý gitmenin zevkini çýkarmak ister gibi...
     Yoruldu, az ilerideki parkta dinlenecekti. Parka ulaþtý. Banklarýn hepsi boþ olduðundan gölgede olanýný aradý, buldu; çünkü güneþ sýcaklýðýný artýrmýþtý. Oturdu, derin derin nefes aldý. Hafif bir egzos gazý kokusu hissetti. Her ne kadar araç sayýsý az olsa da caddeden böyle bir kokunun gelmesi normaldi. Yarým saat kadar oturup kalktý. Maðazalarýn çoðu kapalýydý, ama vitrinlerine bakabilirdi. Öyle yaptý. Açýk bir market de vardý. Ýçinde iki kiþi ve kasada hem saçýný hem de maskesini düzelten kýzý gördü.
     Bu kadar dolaþma yeterdi, bir saatten biraz fazla zaman geçirmiþti dýþarýda. Ara sokaklardan gidecekti eve. Oralarda kontrol filan olmazdý. Öyle düþünse de birkaç dakika sonra bir sitenin çöp konteynerlerinin olduðu yerde bir polis aracý ve kaðýt toplayýcýsý bir genç gördü. Ýki polisle bir þey konuþuyordu. Yanlarýna gelince durup konuþmalarý dinledi. Kendinin bir kaçak olduðunu unutmuþ gibiydi. Polisin biri makbuz yazýyordu. Yazma iþi bitince koçandan makbuzu yýrtýp, kaðýt toplayýcýsý gence verdi. Genç:
     -Nedir abi bu?
     -Ceza makbuzu.
     -Ne kadar?
     -3180 lira.
     -Ben bu kadar parayý 3-4 ayda bile kazanamam. Hem suçum ne ki ceza yazýyorsunuz? Ben bir senedir bu iþi yapýyorum, kimse bana yasak olduðunu söylemedi.
     -Kaðýt topladýðýn için deðil, sokaða çýkma yasaðýný çiðnediðin için ceza verildi.
     -Ne yasaðý bu abi? Ne zaman yasak oldu? Ben duymadým. Benim telefonum, radyom, televizyonum yok ki yasaktan haberim olsun.
     Mücahit dayanamadý konuþmaya katýldý:
     -A be oðlum, keþke gelip benden bugünkü yevmiyeni alsaydýn da ceza yemeseydin. Yazýk. O kadar parayý nasýl ödeyeceksin? Deyince polislerin ikisi de yüzlerini Mücahit'e döndüler.
     -Amca sen bu iþe karýþma. Suç iþlenirse karþýlýðýnda bir ceza da verilir.
     -Yazýktýr bu delikanlýya. Ýdare etseniz memur bey. Öyle suçlar iþleniyor ki bu ülkede, bu garibanýn iþlediði suç onlarýn yanýnda ne ki!
     -Amca, sen de yasaðý dinlemeyip dýþarý çýkmýþ gibisin. Yaþýn kaç?
     -Ben 52'liyim yani 52 yaþýnda.
     -Çok daha fazla gösteriyorsun. Kimliðini ver bakayým.
     -Kimliðim filan yok. Bana bir suç uyduramazsýnýz.
     -Ellerini kaldýr, arama yapacaðým.
     Polis kimliði bulur.
     -Amca sen 52 yaþýnda deðilsin 1952 doðumlusun.
     -Tamam, ben de aksini söylemedim ki...
     -Bu hesaba göre yaþýn 68. Sokaða çýkma yasaðýný ihlal ettin.
     -Ben hastayým. Yasak masak, ihlal mihlal bilmem. Evimin yolunu kaybettim, galiba bunadým. Saatlerdir arýyorum, bulamýyorum.
     -Dur bakalým ceplerinde baþka bir þey var mý?
     Polis Mücahit'in ceplerini bir kere daha karýþtýrýnca mektubu buldu, gülümseyerek okudu. Arkadaþýna:
     -Bu amca alzheimer hastasýymýþ. Burada adresi de yazýyor, evine götürelim. Arka tarafa bin amca, dedi.
     Kaðýt toplayan genç polis arabasýnýn arkasýndan baktý kaldý.
     Aracý kullanan polis Mücahit'in evine giden sokaða dönmeyip aksi yönde gitmeye baþlayýnca Mücahit'in telaþa kapýldýðýný dikiz aynasýndan gördü. Beþ dakika kadar gittikten sonra da aracý durdurup:
     -Geldik, in amca, dedi. Mücahit:
     -Ne gelmesi, burasý deðil, deyince diðer polis Mücahit'in kimliðine bakarak ceza makbuzunu yazdý. Araç tekrar hareket etti.
     Mücahit'in evinin önünde durunca hepsi araçtan indi. Mücahit'e kimliðini ve makbuzu verdiler. Ceza yediðini anlamýþtý, aðýr adýmlarla apartmanýn kapýsýna doðru yürüdü.
     Evin içine girince hanýmý:
     -Hoþ geldin. Ne var ne yok dýþarýda? Rahatladýn mý biraz? Diye sordu.
     -Evet, rahatladým. Dýþarýda daha önce ne varsa þimdi hiçbiri yok; fark burada.
     -Elindeki elektrik faturasý mý? Ne çabuk geldi, önceki fatura geleli daha bir hafta olmamýþtýr.
     -Fatura deðil, baðýþ makbuzu. Devlete baðýþta bulundum da.
     -Baðýþ mý yaptýn? Biz muhtacýz baðýþa, bir emekli aylýðý ile idare etmeye çalýþýyoruz. Ne kadar baðýþ yaptýn?
     -Çok deðil 3180 lira.
     -Neee, çok deðil mi? Gitti iki aylýk maaþ! Artýk anladým, sen gerçekten de bunamýþsýn, neydi dediðin iþte o hastalýða yakalanmýþsýn.
     - Alzheimer, alzheimer... Bak sonunda sen bile inandýn benim hastalýðýma! Ne olurdu sanki bir de þu polisler inansaydý!