Sevgi… Son günlerde su yüzüne çýktý, artýk aksi gözlerimde; yýllarca kendimden bile sakladýðým bu aziz sevgilinin. Aynada o, seherde o…

Sevgi… Ýsmini anmak bile içimi yakýyor. Nedir bu? Nedendir? Hiçbir mana veremiyorum. Ona biçtiðim her kýlýf kifayetsiz, her his, her atýf yarým.

Sevgi… senin için neler yazabilirim bilsen! Nasýl sana uzakken her köþe baþýnda asýlý bir cesed, nasýl seninle visalde hasret ve mecnun. Anlatabilir miyim dersin sana hissettiklerimi? Nasýl hasretle sana koþtuðumu ve senin nasýl beni hayalinle, hatýranla avuttuðunu. Benim nasýl sen diye her koþuda seraba vasýl olduðumu…

Acýmýyor musun; görmüyor musun gözyaþlarýmý… Kader midir bu, çekmek midir takdir âþýklara hep, sevgiliden. Yoksa bundan mýdýr aþk, söyle…


Ben aþkýmý yýllarca gizledim, yýllarca da inkâr ettim. Fakat içten feth olunmuþ kale, ne çare.

Ne kadar yârin küfvü deðilim desem; dinlemiyor kan, duymuyor gönül. Gözün uykuda gecesi yok. Yaklaþmýyor ama yanýyor varlýðým; uzakken daha ziyade yanýyor. Atayým kendimi sana diyorum kül olur muyum, diner mi sýzý? Bitirir misin bu hikâyeyi? Söyle nesin; Yoksa sen de “Ýbrahim’in ateþi” gibi misin; Neden sende yananlar muzdarip deðil senle.

Sevgi, kendini yiyerek doyacaklarýn aþkýsýn deðil mi? Ondan mý böyle nazýn, bitirdiklerinin bitmiþliðinden yükseliyorsun, ondan mý? Söyle, sen de bir mecnunla masaya oturuyor ve gözlerini kapýyor musun karþýlýklý? Söyle, içinden sayýyor musun dakikalarý, mecnun ruhunu kabzedeceðin, bu hikâyeyi hitama erdireceðin… Bir cesed býrakýp giderken aldýðýnýn farkýna varacak mýsýn? Yoksa onu yürüdüðün aþk yolunun müphemliðine mi salacaksýn?

Sevgi! Söyle, böyle maceralarýn çok mu? Gönlün eðleniyor mu, saf aþýklarýnýn gözyaþlarýyla…