Teslimiyetli anlayýþ sizleri telkin etmeye devam ediyordu. Diyordu ki “baþýnýza gelene sabredeceksiniz. Sizin uðraþýnýzla baþýnýza iyilik gelse sizden deðildi. El’ dendi. Kötülük (mülk, rýzk vermeme iþi) El’ dendi de iyilik sizdendi öyle mi?” diyen söylemleriyle El sizdeki teslimiyetçi algý yönlenmesini bu sorularla pekiþtirecekti.

Her söylemle ve her alanda her yerle kuþatýlan insanýn kuþatmaya karþý kýrýlan direnci karþýsýnda, kiþilerden El ‘e doðru teslimiyetli bir rehavet oluþur. Kendisini iman rehaveti içinde bulan kuþatýlmýþlýðýn, aklýný iþletmesi pek pek olanaklý deðildi.

El ‘in “doðru yol” dediði, El yolu neydi? Kuþkusuz ki kolektif oluþa karþý kolektifin zýddý olan yoldu. Kolektif lige, kolektif birim zamanlý gücün paydaþlýðýna karþý olan yoldu. Üreten, saðlatan kolektif olanýn birleþtiriciliðine karþý yoldu. Bu ilk yoldu.


Ýnþacý olan ve süreçle uygulamasý olan kamu salcýlýktý. El ‘in yolu amme hizmeti olan yol deðildi. El, kamusalca olan yola karþý; Ýbrahimlerin, firavun ve Nemrutlarýn mülk sahipliðini gözeten bir yoldu. Kamu sahipliðini özelleþtiren; kamu kaynaklarýný özel mülke çevirip, zenginin; zengin olma yolu olan adaleti ortaya koyan yoldu.

"El ‘in yolu asýl yoldur" diyordu. Bunu þeytaný anarak, El ahdine icabet etmeyen, ahitle olmayan imansýzlarý (!) þeytaný algýlatarak söylüyordu. Varlýðýn, var oluþun, olgu ve olaylarýn, düþüncelerin daima zýttý olan düþünceleriyle birlikte olmasý vardýr.

Kiþi mantýksal düþünmeleri içindeyken, düþüncesinin zýttý olan fikri de aklýna getirir. Sýcak size soðukla yansýr. Ýþte bir düþünce de karþý düþünceyle yansýr. Kolektif süreç içinde zenginlik olmadýðý için fakirlik fesadý aklýnýza gelmez.

Kolektif süreç içinde mülsüzlük olmadýðý için El ’in deyimi ile kiþiler mal sahipleri gibi mülk sahibi olmanýn fitnesi içine düþüyordu. Böylece kiþiler mal sahibi olmanýn vesvesesini duyuyorlardý. El’e göre vesvese veren þeytandý. El karþý düþünceye vesvese, þeytanlýk diyordu.

Öyle ki El, kendi mülkünü insanlara daðýttýðýný unutmakla, dua edin icabet edeyim dediði vaadi unutmakla þimdi kendisinde mal-mülk isteyen insanlara kýzýyor, bühtan ediyordu.

Ýnsanlarýn mülk sahibi olmak istemelerini kýnýyor, onlarý El’in kendisi gibi mülk sahibi olmakla El’ e benzer olmak istiyorlar diye zenginlik isteyenleri kýnýyordu.

Ve diyor ki “ Onlar ilahlarý gibi olmak istediler. Onlar ilahlarýna benzemek istediler”. Öyle ya mülk sahibi olmak El ’in zatýna mahsustu. “Onlar mülk sahibi olmakla kendi El’leri ile yarýþtýlar” diyecekti. Vesvesenin altýnda bunlar yatýyordu.

Oysa bilimsel baðlamda zihninizdeki karþýt düþünce eksiðini tamamlamak, eleþtirellik ve aklý iþletmedir. Sað tarafý solunuzla; solunuzu da saðnýzla tanýmlamadýr. Oysa fitne ve vesvese olan düþünce El mana anlayýþlý uygulamalar sonunda fitne ortaya konmasý ile fitne kiþilerin karakteri olacaktý.

Ýnsaný vesveseci maceraya atan El di. Mülkünü insana daðýttý. El, insaný mülk sahibi oluþ baðlamýnda kendisinin muadili, benzeri, rakibi, mülk yarýþçýsý ve mülkü olanýn mülkü idare etmesi olan irade sahibi yaptý. Sonra da El, bundan þikayetçi oldu.

Hayli ilerlemiþ köleci süreç içindeki uygulamalar sathýnda uygulanan bir kamuculuk da yoktu. Kamuculuðu bilen de yoktu.

Kamulculuðun, paydaþlarý olmanýn üzeri karartýldý. Karartýlan, üzeri örtülen durumun ne olduðu anlaþýlmasýn diye ana süreci ahde uymayan þeytanlýkla izah ediyordu. Ahit neydi? Ahit neye karþýydý? Bunun cevabý yoktu. Ama buna cevap diye, o karartýlan yerde de sanal bir kulluk söylemi, vardý.

Karartýlan o yerde güya "El este birabbikum" demiþti. Ýn, cin ve El ‘in olduðu bir ahit meclisinde (toplantýsýnda) El; cin ve ins’e "ben sizin saygý duyduðunuz tapýlacak olan deðil miyim? diyor. Bu tür diyaloglarýn yaþandýðý süreç içinde ahdi söyleþi uzayýp gidiyordu. Yani bu ahitle karartýlan yere kulluk söylemi oturtulmuþtu. kul oluþ sonradan ihdas olmamýþ, aksine yaratýlýþla ortaya konmuþ oluyordu!

Yapýlan ahit kolektif olana, kararlar üzerinde oy birliði olanlarla yapýlan ahit deðildir. Aksine daha sizin bedeni yapýnýzla doðmanýzdan önce sizin haberiniz olmadan ruhunuzun kulluðu kabul etmesini size nakleden bir söyleyiþti.

Açýkçasý kulluk ruhunuza iþlenmiþ deniyordu. Ve kulluk böylece ruhlara iþleniyordu. Ýyi de kulluk nerden geliyordu? Ýnsan milyonlarca yýl doðada vahþi yaþamýþtý. Vahþi yaþamý önlemenin ahdi, üreten iliþkilerin ahdi yapýlmaz iken daha hayat yaratýlmadan önce neden kulluðun ahdine gerek duyulmuþtu?

Ya da üreten bir kolektif yapý olmasaydý, ruhlarýn yaptýðý söylenen kulluk ahdi insana milyonlarca yýl söylenmediði gibi yine de söylenecek miydi?

Size ölümü (mülkü-rýzký-azabý) gösterip, sizi sýtmaya (kulluða) razý ediyorlardý. Bu tür ahit ileþme, yok kýlýnaný vaat eden bir algý, bir uyuþturma operasyonuydu. El, ahit meclisindeki insani uyanýþla sorgulamayý þeytanlýk diye tanýmlýyordu. El özelleþtirme tamahý olmakla bir kamu kaynaðý talancýsýdýr. Bu yaðmalama mantýðýnýn da size azap ve vaat ile sunulmasý içnde yapýlan algýnýn size doðru yol gelmesi gayet olaðandý.