Ýnsaný Kötülüðe Sürükleyen Esas Etkenler

Evrensel ölçülerde özgür düþünme ve sorgulama imkaný olmayan her birey kötülüðe daha yakýn, insanlýða tamamen uzak demektir. Bütün bunlarýn sorumlusu ise devlet ve dinlerdir. Çünkü devlet ve dinler, bireyleri her zaman kolayca kontrol edip yönlendireceði basit seviyede eðitirler. Çoðu devletler, kendi belirlediði yaþam ve düþünce seviyenin üstüne, insanlarýn çýkmasýna asla fýrsat tanýnmamýþlardýr. Bu da bilgisiz, bilinçsiz, içgüdüsel, cinsel dürtü, paranýn esiri, mesleki bilgi ve duyduklarýyla düþünerek düþük zekayla yaþamaktýr.
Genellikle devletler insanlarý bu ölçülerde eðitip yetiþtirdiði halde, kötülüðün nedenini baþka yerde aramak esasýnda adres þaþýrtmaktýr. Bu yüzden ifade edilen seviyedeki birey ve toplumlar, tüm iðrençlikleri olaðan þeymiþ gibi görür. Bütün olumsuzluklarýn somut dayanaðýysa kutsal kitaplar ve devletlerin anayasalarýdýr. Gerçek demokratik temele dayanmayan anayasalarda, devlet yönetimleri kendilerini insan üstü maddi ve manevi güç görürken, halký kul ve kölesel araç sayar.
Çerçevesi belirlenen olumsuzluklardan uzak, kendisine gerçekten insaným diyebilmek için, kiþi kendi yaþamý ile diðer canlý varlýklar arasýndaki farkýn neler olduðunu çok iyi bilip buna bilinç ve bilgi seviyesinde sahip olmasý gerekir. Örneðin yemek içmek, düzenli seslerle konuþup bir þeyleri ifade etmek, insan olunduðu anlamýna gelmediði gibi, kötülükten de uzak deðildir. Doðadaki tüm hayvanlar çeþitli ses, koku ve iþaretlerle bizden daha iyi anlaþtýðýna göre, insanýn kendisine yakýþan bir özelliði olmalýdýr. Ýþte o özellik insanda doðru düþünme ve samimi sorgulama yeteneðidir.
Doðru, bilimsel gerçek þekilde düþünüp sorgulayamayan insan, iki ayaðý üzerine yaþayan hayvanýn alt türüdür. Sýrf konuþup bazý þeylere sahip olmak, kesinlikle insanileþmek için yeterli görülemez. Düþünce ve sorgulama yeteneði mantýk çerçevesinde geliþmemiþ her insanda, içgüdüsel ego ve bencillik anormal derecede geliþir. Gereðinden fazla geliþmiþ içgüdüsel ego ve bencilliðin adýysa canavarlaþmaktýr. Bu yapýdaki insan ve topluluklar, kendilerini kötülüðe sürükleyen nedenlerin farkýnda olamaz veya olmak istemezler. Sürekli devlet ve dinlerin yaratmýþ olduklarý yapay suniliði tamamen doðru olarak görür.
Bilindiði gibi kötülükler ben merkezcilikten kaynaklanýr. Ýyilikler ise kolektif yaþam demektir.
Ben merkezcilik; bencil, bireysel, egoistlikle birlikte insandaki tüm hainliklerin ana kaynaðýdýr.
Ýyilikse; ortak üretip ortak tüketimi temel olan komün, insancýl olmaktýr. Demek ki, insan iki temel karakter üzerine þekillenmiþtir. Hangisi daha fazla etkin ve geliþkinse insan odur. O zaman insanlarý eðitip þekillendiren güçlerin baþýnda devlet yönetimleri ve dinler geldiðine göre, kötülüklerin esas ana kaynaðýný bu iki yapýda aramak durumundayýz.
Dünyada sekiz milyar insandan en az %85'i kendisini tanrýnýn yarattýðýný, sahip olduðu özelliklerde tanrýya borçlu olduðunu düþünerek hayata tutunur. Ýnsanlarý bu anlayýþa sahip kýlansa, çoðu devletlerin tanrý ve din mantelitesine göre þekillenmiþ olmalarýdýr. O zaman din ile devletler doðru ve baðýmsýz analiz edilmeden, insaný kötülüðe sürükleyen nedenler asla tam olarak anlaþýlamaz. Þimdi bu iki yapýyý daha yakýndan incelemeye çalýþalým.
Öncelikle dinlerin, insanýn en çok hangi duygusuna hitap ettiðine bakmak yeterlidir. Tek tanrýlý dinleri incelemiþ her insan, kadýna düþmanlýðýn varlýðýna þahit olmuþtur. Tanrýnýn ilk yarattýðý kulun Adem olmasý ve bunu ayný zamanda peygamber ilan etmesi, sorgulanmasý gereken konularýn baþýnda geliyor. Daha sonra Havva'yý, Adem'in kaburga kemiðinden yaratýðý yalaný, Aden cennetindeki yasak meyveyi yediði ve yedirdiði ileri sürülerek kadýný suçlayýp aþaðýlýk göstermesi kötülüðün ilk kutsal adýdýr. Ve tanrýnýn sözde her þeyi sorgulayan, istediði an insana güç ve olumsuzluk verdiði iddiasýyla, anormal bir korkunun hakim kýlýnmasý, insan iradesini tamamen öldürmüþtür. Dünya toplumlarýnýn aklýna kazýnýlmýþ bu anormal korku düþüncesi, doðanýn kanununa ters olduðu gibi, insanlýðýn mimarý ve yaþam kültürünün ana kaynaðý kadýný da ayný þekilde yok saymaktadýr.
Tanrýnýn; Adem'e büyük bir sevgi besleyip, ilk Peygamber yapmasý ve daha sonraki peygamberlerin erkek olmasýný emretmesi, cinsiyetçi ve hukuksuz tanrýcýlýktan baþka bir þey deðildir. Kadýný fahiþe derecesinde basit gösteren bu düþünceyi sorgulamayan insanýn, insanlýkla alakasý kesinlikle olamaz. Tek tanrýcý bu düþünce ve yaþam kötülüðü teþvik etmek deðilse nedir?
Her üç tek tanrýlý din, metafizik ideal üzerine var olduklarý için iyilik olarak gördükleri þeyleri dahi, her zaman erkeðin öncelikli en iyi yararlanacaðý þekilde düþünmüþtür. Uygulamasý ise Orta Çað öncesinden baþlayýp günümüzde dinin öncelikli olduðu tüm toplumlarda mevcuttur. Özellikle Ýslam ülkelerinde ve Türkiye'de kadýnlara uygulanan þiddet, katliam ve tecavüzler, tanrýnýn erkek cinsiyetçi düþüncesinin bir sonucudur. Böyle bir kötülüðü bireyin þahsýnda aramaktansa, onu yaratýðýna inanýlan tanrý ve dinlerde aranmak en doðru yöntem deðil midir? Dikkat edilirse dinler insanda mevcut olan komün/kolektif özelliðe hitabý dahi, erkeðin üstünlüðüne dayanýr. Tanrý ve dinlere inanarak yaþayanlarýn iyilik ve kötülük karakterleri kýsaca bu mantýk üzerine devam etmekte. Ýnsaný ikinci sýrada yönetip eðiten, yaþamýna yön veren güç devlet olduðuna göre, devletlerin kötülük timsali örnekleri kýsaca þu þekilde özetlenebilir.
Ýstisna hümanist ve demokratik ülkelerin dýþýnda, diðer çoðunluktaki devlet yönetimleri metafizik düþünce temeline dayanan anayasalara sahiptirler. Ýnsanlarýn bu metafizikçi anayasalara göre eðitilip yönlendirilmesi demek, düþünme ve sorgulamadan uzak yaþamaktýr. Çünkü erkek cinsiyetçi egoizm ve bencillik her þeye hakim olup tanrý, din, maddi ve askeri korkuyla, insanlarýn sorgulama yetenekleri adeta afyonla uyuþturulmuþ gibidir.
Örneðin; Tanrý, kadýn ve erkeði neden ayný anda eþit haklara sahip yaratmadý? Ve tanrýcý kutsal devletler, maddi varlýklarýn paylaþýmý gibi birçok noktada neden zengin ve güçlüden yanadýrlar? Zenginin daha zengin, fakirin daha fakir olmasý Allah'ýn emri ise, Allah büyük bir adaletsizlik ve kötülük timsali deðil midir? Þayet devlet yönetimleri birinci dayanaklarýný tanrý ve dine baðlýyorsa ki baðlýyorlar, tanrýyla birlikte devletler her türlü kötülüðü teþvik eden güçlerin baþýnda gelmektedir. Bunlarýn hepsi insan olgusuna dayandýðýndan þu noktayý da belirtmeden geçmemeliyiz.
Ýnsanýn bulunduðu her yerde, hiçbir düþünce ya da yönetimin, dört dörtlük bir düzen gerçekleþtirmesi mümkün deðildir. Sadece samimi, insanlýktan yana olan dürüst devlet yönetimleri ve bireyler, en azýndan asgari seviyede bir adalet düzenini rahatlýkla saðlayabilirler. Böylece zengin daha az zengin, fakir daha az fakir olacaðý için önemli bir memnuniyet saðlar. Ve tüm kötülükler en aza inmesi insanileþmeye adým atýlmýþ demektir. Ýnsanlýða yakýn yaþam somutluðu açýsýndan böyle bir imkan mümkün iken, zenginin sýnýrsýz varlýk sahibi olmasý, orta ve alt gelirlinin sürekli fakirleþmesi Allah emri ise, o Allah'ý büyüten din ve devletler yerin dibine sokulmalý. Hani bizde derler ya, “Baþ nasýl hareket ederse ayaklar ona göre yürür” Baþ seçilen tanrý ve devletlerin bozukluðu deðiþtirilip düzeltilmeden, insanlarýn kötülüklerden uzak durmasýný beklemek, kötülüðe farklý þekilde destek vermektir.
Kimse kötülükle ilgili suçunu kapatmak için boþuna farklý yönlere çekmesin. Kötülük ve iyilikler ya da kötü veya iyi olarak anlamlandýrýlan tüm sosyal ve kültürel alýþkanlýklar, insanýn kendi icadýdýr. Tanrý gibi soyut þeylere baðlamak, aslýnda yine insanýn alçaklýðýnýn bir oyunudur. Bundaki temel hedef, içgüdüsel hazzý sürekli yükselterek, ben merkezci egoyu geliþtirip insanýn kötülük karakterinin büyümesine hizmettir. Egoist hazlarsa; cinsellik, doyumsuzluk, aþýrý maddiyata düþkünlük ve lüks yaþam, insanýn kendi yarattýðý düþmanlarýdýr.
Ýnsan doðru, bilimsel þekilde eðitilip, mevcut evrensel insanlýk ilkelerine göre yaþatýlsa, bulunmaz bir deryadýr ayný zamanda. Ýnsani bu deryadan her türlü maden veya mücevher yaratmak mümkün. Fakat tek tanrýcý din ve devletlere hakim güçler, her þeye hükmetmek için insanlarýn özgür düþünce ve sorgulama yeteneklerinin geliþimi engellendiðinden, her þey zengin sýnýfýn istediði þekilde yürütülmekte.
Ýfade edilenlerden çýkarýlacak sonuç, insaný iyilik ve kötülüðe sürükleyen güç yine insanýn kendisidir. Dualist felsefenin de belirttiði gibi dünyada hem canlý cansýz varlýklar içerisinde, hem de insanda iyi ve kötü iki karakteristik yapý mevcuttur. Ýyi olanlar düþünüp sorgulayarak kendisini deðiþtiren üst insandýr. Diðeriyse düþünüp sorgulamak yerine, her þey tanrýnýn emridir deyip egoyu sýnýrsýz þekilde tatmin eden çirkef karakterli insandýr. Bu yüzden mevcut kötülükleri bireyler önce kendinde aramalý. Bu yapýlmadýðý sürece aradan binlerce yýl geçse de, asla gerçek insani düþünce oluþmayacaktýr.

Cemal Zöngür