Ýri, siyah gözlerini dünyaya açtýðýnda küçük midilli
Gördüðü ilk þey gözlerini kamaþtýran yoðun ýþýk kümesiydi...
Ve sonralarý yine o tarafa ne zaman baksa, ýþýk topunun parlamaktan asla vazgeçmediðini öðrendi.
Zamanla büyüdü ve annesine sordu; o büyük parlak top da neydi?
“Güneþ” diye yanýtladý annesi, midilli bu isimden çok etkilendi
Her gün, her saat o tarafa bakýyordu, ne zaman ahýrdan çýksa gözlerini kaldýrýp, yönünü güneþe çeviriyordu
Ondan sonra doðan atlar amaçsýzca koþarken, o hep batýya koþuyordu güneþi kaybetmemek için, çitler onu engelleyene dek
Derken midilliyi eðitmeye baþladý seyis
Çok zor günler geçirdi midilli ve ne zaman kendini kötü hissetse, Güneþ’ten umut aldý
Onunla konuþtu, hayaller kurdu, kimse, hiçbir at, hiçbir midilli küçük midillinin hayallerini umursamadý, gülüp geçtiler
Onlar gülerken midilli onu tek dinleyenin Güneþ olduðuna inandý, hayallerinde ona da yer verdi ve öyle bir zaman geldi ki
Güneþ tüm hayallerini kapladý!!..
Artýk güneþe aþýktý, parýltýsýna renklerine...
Ve hep ona ulaþabilmek istedi, birkaç kez çiftlikten kaçmaya çalýþtý
Hatta birinde bacaðý aðýr biçimde yaralandý
Yine de o hiç yýlmadý, hep sevdi, hep çalýþtý, ulaþmaya çabaladý
...
Sonunda çitleri rahatlýkla aþabilecek boya ulaþtý ve hýzla aþkýna kavuþabilmek için harekete geçti
Koþtu, koþtu, koþtu...
Çoook uzaklara, diðerlerinin onu bulamayacaðý kadar uzaklara...
Sonra yoruldu, gözlerini açtýðýnda güneþ tam tepesindeydi
Onun altýnda öylesine huzurluydu ki...
Fakat saatler ilerledikçe güneþ batýya gitti
O uzaklaþtýkça midilli ona yetiþmek için koþtu, koþtu
Yorulunca durdu, durunca sevgilisi onu terk etti
Zamanla daha hýzlý koþmaya baþladý ama
Ne kadar hýzlý koþarsa koþsun, Güneþ onu her defasýnda terk etmekteydi
Günlerce bu böyle devam etti
O hep sevdiðiyle olmak istedi, ama sevdiði onu hep terk etti
Günler sonra bu koþuþturmanýn ardýndan, midilli bir maviliðe ulaþtý
Bu mavi öyle büyüktü ki, koþamaz, bunu aþamazdý
Gözleri doldu midillinin, artýk sevdiði için koþamayacaktý
Gözyaþlarý önünde upuzun uzanan mavilikle buluþtu...
Üzülmüþtü, ama ertesi gün görecekleri onu daha çok üzecekti
Uyandýðýnda güneþ yine tepesindeydi, sanki ona gülümsüyordu
Hüzünlü gözlerle baktý biricik aþkýna midilli ve gözünü ayýrmadan onun uzaklaþmasýný izledi...
Çoook uzaklara gitti Güneþ, sonra alçalmaya baþladý, onun maviye yaklaþtýðýný gördü midilli, sonsuz maviliðe...
Güneþ alçaldý, alçaldý...
Ve maviyle buluþtu! Iþýðýný buluþtuðu noktada maviye döktü
Mavi; üzerinde turuncu, kýrmýzý, kýzýl renklerle mutlu mutlu parýldadý.
Gerçek buydu demek!...
Güneþ her gün maviye duyduðu özlemle hýzla ilerlemekte ve her akþam gün batýmýnda maviyle buluþup, seviþmekteydi...