Yaþadýðým þehirde gurbetten çile çekmeye ve bu çileyle birlikte nafakasýný temin etmek için bedenen çalýþýp ekmek parasýný tedarik etmeye gelen doðulular vardý..

Hamal ismiyle anýlan bu yorgun bedenler, þehrin ortak adresi olan ortacami isimli bir mabedin önünde her sabah erken saatte toplanýr ve iþ beklemeye koyulurlardý..
Þehrin en pejmürde evlerini sekiz on kiþi birlikte kiralar ve o küçücük soðuk odalarýný nefesleriyle ýsýtýrlardý..

Caminin arka bahçesinde yaþlý kadýnlar vardý. Kimi bahçesinde yetiþtirdiði sebze meyveleri kullanýlmýþ poþetlere koyarak götürür orada satar, kimi sabah ahýrdaki ineðini saðar sütün doðal sýcaklýðý soðumadan ora da satýþa sunardý..



Bir diðer köþede yün patik ve çorap ören yaþlý teyzeler el emeði göz nuru eþyalarýný sergiler, aralarýnda sýcsk muhabbetler eder, ayný zamanda cað örer ve müþterilerin alýmýna sunarlardý....

Ýþçiler iþe çýkmadan önce kuyumcular sokaðýnýn giriþinde her sabah aralýksýz hazýr bekleyen cimilli mahmut dayýnýn kapalý camlý el arabasýnda satýþa sunduðu þehrin en ucuz böreðinden bütçeleri nispetinde tadarlardý.. Üzerine döktüðð pudra þekeri böreðe ayrý bir lezzet katardý.

Bu durum ayný zamanda zengin sokak esnafýnýn fakir hamallarla olan imtihanýydý.. Sýnavý kaybedenlerin yanýnda az da olsa bu imtihaný baþarýyla geçenler de vardý..



Ýþçi arayanlar bu cami in önüne gelir, ayak üstü pazarlýk edilir ve en ucuza çalýþmayý kabul eden iþ verenin arabasýna binip giderdi. Ýþ bulamayanlar ise Yaðmur yaðdýðýnda taksi 19'un önündeki büfenin daldasýnýn altýna sýðýnýr ve orada rýzýklarýný beklemeye devam ederlerdi.
Büfe sahibi sürekli olarak onlarý alýþveriþlerine engel teþkil ettikleri için uyarýrdý.

Uyarýyý dikkate alanlar yaðmura kaçar ve bir süre sonra ýslanmamak için ayný yere geri dönerlerdi.

içerden baðýrdýðýnda uyarýsýný dikkate almayanlarý zaman zaman dýþarýya çýkarak elleriyle iter ve iterken de müstehcen küfürler eder, aðýr hakaretler yapardý.

Sokaktan geçerken çok kez þahit olduðum bu hadise karþýsýnda aþýrý acýma hissiyle derin iç çekerdim fakat, çocuk olduðumu göz önüne alarak fiili veya sözlü müdahele de bulunup gurbetten gelen o mazlumlarýn hakkýný savunamazdým.

Ve bir gün yine o büfenin önünden geçerken iþ yeri sahibinin motodu deðiþtirip, sistem de bir deðiþikliðe gittiðine tanýklýk ettim.

Çatýnýn çýkmasýný oluþturduðu ve hamallarýn yaðmur yaðdýðýnda altýna sýðýndýklarý tavan zeminine su borularý döþetmiþ, küçük aralýklarla borulara delikler açtýrmýþtý.

Mal sahibi artýk sözlü uyarý yerine her yaðmur yaðdýðýnda daldasýna sýðýnan iþçileri vanasý içerde bulunan kendi icadýný devreye sokuyor, zaten ýslanan bedenlerine takviye tazikli su ile katkýda bulunuyordu.

Gurbet iþçilerinin bu duruma alýþmasý çok kolay olmadý. Çoðu kez unuttuklarý bu sistemin acizliðine uðruyorlardý..





Ve ben büyüdüðümde orta da ne orta cami, ne büfe, ne de büfeci kalmýþtý..
Herkes gittiði yerde ya cenneti, ya da kendi cehennemini yaþýyordu..
Fakat hayatta olanlar farkýnda olmadýðýmýz bir çok yerde, çile çektirmeye ve hâla aramýzda yaþamaya devam ediyor.
-Mehmet AVCI-