Kredi kartý maðduru bir vatandaþtý Þevket Bey. Borcu kabarýnca haliyle kredi kartý borcunun asgarisini ödeyerek azaltma yoluna gitti bir müddet, lakin öyle kolay kolay da biteceðe benzemiyordu bu kredi kartýnýn bakiyesi. Daha önce iki kredi kartýný iptal ettirmiþ ve zar zor bakiyelerini sýfýrlamýþtý ama bu son kartýn pek kolay sýfýrlanacaðý ile ilgili içinde fazla umut yoktu yýllar yýllar sürebilirdi borcun bitmesi belki de...


Deðiþik iþlerde kullanmalýyým bu en son kredi kartýný diye de düþünmüyor deðildi. Kitap okumayý seviyordu Þevket Bey. Bir gün o iptal edilmiþ ve borcunu taksit taksit ödemeye çalýþtýðý kredi kartýný kitap ayracý olarak kullandý. Ne güzel, iptal edilse bile, bir kredi kartý kullanýmdan kalktýðý halde iþe yaramýþtý. Baþka bir gün, evden çýkarken, aklý baþýndan gitmiþ, kapýyý çekivermiþti, anahtar içeride. Hemen kafasýnda þimþekler çaktý. Daha önce bir arkadaþý kapý da kalýnca kredi kartý ile kapýnýn dilini attýrarak açý vermiþti kapýyý, o da öyle yaptý, biraz uðraþsa da kapýyý açý vermiþti iþte...


Bakalým Þevket bey daha nerelerde kullanacak bu kredi kartýný. Baþka bir gün iþ yerine, bir devlet dairesinden tebligat gelmiþti. Ýmzalayýp aldýktan sonra ’’Hay Allah bu mektup açacaðý da nerede ki?’’ derken, hemen cüzdanýndan malulen emekli olmuþ kredi kartýný çýkardý ve zarfa taktýðý gibi açýverdi zarfý. Sonra da öpüverdi üç kere... Yine iþe yaramýþtý meret.


Bir gün hesap kitaplarý yaptýðý küçük bir el defterine bazý alacaklarý ve borçlarý kaydetmesi gerekiyordu, cetvel bulmalý diye düþündü, düþündü de sadece düþünmek ile kaldý. Cetvel ortada yoktu, ara ki bulasýn. ’’Nereye koydular ki bu meredi acaba?’’ derken, yine kredi kartý hop diye aklýna gelip zýnk diye beynine girmiþti. Hemen çýkardý ve kredi kartýnýn uzun köþesi ile çizgileri çekti ufak hesaplarý yaptýðý deftere...


Karlý bir kýþ günü, sabah erkenden iþe gitmek için evden çýktý Þevket Bey. Ýþe her zaman erken saatte giderdi. Ýlk apartmandan çýkan her sabah o olurdu. Esnaflýk iþte babadan deden öyle terbiye alýnmýþ, o dükkan sabah 07.00 oldu mu açýlmalýydý... Apartmanda kapalý garaj olmasýna raðmen o hep dýþarýya park ederdi aracýný. Geceden yaðan kar sabaha kadar her tarafý kaplamýþ yirmi santim kadar olmuþtu. Arabanýn yanýna gelip de camlarýn karla kaplý olduðunu görünce hemen bagajda plastik cam sileceðini aradý. O da ne, yoktu cam sileceðine benzer bir þey. Ne yapmalý, ne yapmalý diye düþünürken, hemen cebinde ki kapatýlmýþ ama yine de saklanan kredi kartý geldi aklýna. Cüzdanýndan çýkardý ve camlarý onun ile kazýmaya baþladý. Her ne kadar plastik cam sileceði kadar iyi deðilse de yine de camlarý temizliyordu iptal edilmiþ kredi kartý...


Þevket Bey camlarý da temizledikten sonra kredi kartýný eline aldý ve karþýdan kendine doðru çevirerek ’’Aslaným benim þimdi sana iki üç laf edeceðim ama bu sözlerimi sakýn yanlýþ anlama hemi?’’ dedi. Tabi ki kredi kartýnýn ona cevap verecek ne dili ne de aðzý vardý. Sonra ki konuþma þöyle devam etti. ’’Açýk, kullanýmda olduðun zaman her ne kadar bana bazen faydan bazen zararýn olsa da, zararýnda yine hep benim yüzümden, senin fazla bir suçun yok. Ben hesabýmý kitabýmý bilseydim eðer, senin de fiþini çekmeyecek ve hayatýmdan çýkarmayacaktým. Bak buna raðmen seni atmadým ve atmayacaðým bundan sonra. Ýþte böyle bir çok zamanda ve zeminde iþime yarayacaksýn yine sað olasýn. Borcunu bitirir de bu Þevket aðabeyim beni tekrar hayata döndürür, açtýrýr diye de düþünme. Bundan sonra böyle. Yersen.’’ Artýk, çalýþmak, yorulmak, cýrt cýrt makineden geçmek yoktu kredi kartý için ’’Oh be emeklilik de güzel bir þeymiþ.’’ diye düþünmeden edemedi malulen emekli kredi kartý...