Ýçerideki hava sýcak ve boðucu. Terden sýrýlsýklam oldum. Lavaboya gidip ellerimi, yüzümü yýkadým. Yetmedi. Pencereyi açtým, deðiþen bir þey yok. Ayaðýmda eþofman altý, sýrtýmda da tiþört var. Tiþörtü de çýkardým, üstüm çýplak kalýnca biraz rahatladým. Kendimi yorgun, býkkýn, cansýz, güçsüz, kýsacasý mecalsiz hissediyorum. Bu da can sýkýntýsýna yol açýyor. Belki de tam tersi, yani caným sýkýldýðý için yorgun, býkkýn ve güçsüzüm. Baþým hem aðrýyor hem de dönüyor, midem bulanýyor, böbreklerim aðrýyor, idrar yollarýnda yanma var, kalbim çarpýyor, Vücudumun her santimetrekaresini dinliyorum; aðrýmayan, rahatsýzlýk vermeyen hiçbir yerim yok. Onlarca, yüzlerce aðrý, sýzý, hastalýk... Kendimi dinledikçe bu sayýnýn giderek artacaðýný biliyorum, o nedenle meþgul olacak bir þeyler yapmalýyým.
     Açýk olan camdan içeriye makine gürültüsü dolmaya baþladý, kapatmak için kalktým. Gürültü giderek arttý, bu öyle küçük bir aracýn çýkarabileceði ses deðildi. Merak edip cam kenarýnda ne olduðunu görmek için beklemeye baþladým. Ve iþte gürültüyü çýkaran araç yeri sallayarak geldi, kocaman bir iþ makinesi daha doðrusu kepçe. Evimin bahçe duvarýnýn yanýnda durdu, ama stop etmedi. Az sonra da manevra yaparak yönünü eve doðru çevirdi.
     Bahçe kapýsýndan içeri üç adam girdi, hepsinin de kýlýðý kýyafeti düzgün, galiba içlerinden biri mahallemizin muhtarý. Bir kere ikametgah belgesi almak için gitmiþtim, o zaman onu gördüm. Kapý zili uzun uzun çaldý, tiþörtü üzerime giydim; zil gene çaldý. Kapýyý açtým. Gelen adamlardan uzun boylu olaný selam verdi, kendini tanýttý. Belediye'den geliyormuþ, benim evimle ilgili yýkým kararý varmýþ, bunu uygulayacaklarmýþ, bana daha önce evimin kamulaþtýrýlmasý ve yýkým kararýyla ilgili tebligat yapýldýðýný hem söyledi hem de elindeki belgeleri gösterdi. Evet bana iki tane resmi zarf birer ay ara ile gelmiþti, ama ben önemsememiþtim, ne olduðunu merak edip de zarflarý açmamýþtým bile.
     Konuþmadým, sadece anlatýlanlarý dinledim. Adam konuþmasý bitince benden birkaç evrak imzalamamý istedi. Ne yazdýðýný okumadan imzaladým, o da bana bu evraklarýn birer suretini verdi ve son söz olarak: Evi terk etmem için yarým saat sürem olduðunu, daha sonra eþyalarý dýþarýya çýkaracaklarýný ve yýkýma baþlayacaklarýný da söyledi; ben de anladýðýmý göstermek için baþýmý salladým ve gittiler. Onlar gittikten sonra üzerimdekileri çýkarýp elbisemi giydim ve sýrtçantama en gerekli eþyalarýmý doldurdum. Bu benim on dakikamý aldý, ama ben yarým saatlik süreyi dolduruncaya kadar bekleyecektim.
     Evin her tarafýný birkaç kere dolaþtým, bilhassa annemin eþyalarýnýn bulunduðu odada daha çok oyalandým. Yarým saat dolunca gene camýn yanýna gittim. O canavar iþ makinesi orada duruyordu, ama bu sefer sessizdi. Görev zamanýný bekliyor olmalýydý. Sokakta hareketlenme vardý: Resmi elbiseli çok sayýda adam, iþçi kýlýklý insanlar ve mahalleliler.
     Kapý çaldýðýnda sýrt çantamý aldým, ayakkabýlarýmý giydim, son bir defa kapýsý açýk olan annemin odasýna baktým. Evin kapýsýný açmamla birlikte iri yarý beþ adam içeri doldu, benim çýkmamý bile beklemediler. Duvara yapýþýp adamlara yol verdim.
     Evden dýþarý çýktým. Sokaðýn karþýsýndaki kaldýrýma oturdum. Etraftaki insan sayýsý bir hayli artmýþtý. Hepsi de seyretmeye gelmiþler gibi. Ama fazla yaklaþamýyorlardý, çünkü bahçe duvarýnýn birkaç metre ilerisine ve gerisine kadar þerit çekilmiþti. Heyecanla bekleyen seyirciler, az sonra olacaklarý görmek isteyenler. Gürültü etmeden hatta yüksek sesle konuþmadan bekleþiyorlar. Yalnýz birkaç çocuðun sesi duyuluyor.
     Bazý seyirciler elleriyle, bazýlarý da kafalarýyla beni iþaret ediyorlar. Hakkýmda ne düþündüklerini bilmesem de bana acýdýklarýný ve kendi baþlarýna böyle bir iþ gelmediði için biraz da sevindiklerini tahmin ediyorum. Sabýrsýzlandýklarý da belli oluyor; çünkü saða sola sallanýyorlar, elleriyle kafalarýný kaþýyorlar. O son vuruþ anýný, o evin yerle bir oluþ anýný heyecanla bekliyorlar. Dört-beþ kiþi telefon kamerasýyla görüntü almaya baþladý bile.
     Biraz ileride de inþaatlarda kullanýlan iki kamyon bekliyor; tabii çýkan yýkýntýlarý götürmek için. Öyle ki bu kamyonlar yapacaklarý iþten utanýyorlarmýþ gibi saklanmýþlar; görebilmek için çok dikkatli bakmak gerekiyor.
     Dev iþ makinesi, kýpýrdamadan, gürültü çýkarmadan duruyor, kendinden çok emin bir görüntü sergiliyor. Ayný zamanda kibirli, kendini beðenmiþ ve biraz da ukela... Böyle desem de aslýnda ona kýzmýyorum. Neden kýzayým ki? O sadece verilen iþi yapýyor.
     Etraf bir anda polis doldu, þeriti zorlayan seyircileri uyarýp geri çekilmelerini saðladýlar; hatta onlarý þeritten bir metre kadar öteye çektiler. Üç yaþlarýnda bir oðlan þeridin altýndan geçip bahçe kapýsýna doðru koþmaya baþladý, annesi olacak kadýn farkýnda deðil. Bir polis çocuðu görünce hýzlý adýmlarla ona doðru gitti, çocuk polisi gördü ve hýzýný artýrdý. Ýkisi arasýnda bir dakika süren yarýþý polis kazandý. Çocuðu kucaðýna aldý, çocuk debelenmeye hatta polisin yüzünü týrmalamaya baþladý. Polis caný acýsa da belli etmemeye çalýþmak için güler gibi yaptý. Neden sonra anne polisin kucaðýndaki çocuðunu gördü, þaþýrarak aðzýný ve gözlerini açtý ve ellerini uzattý. Polis kadýna bir þeyler söyleyerek çocuðu teslim etti.
     Taþýyýcýlarýn eþyalarý dýþarý çýkarýp bir yere yýðmalarý uzun sürmedi. Kýsa sürede evi boþalttýlar, zaten öyle çok fazla eþyam da yoktu. Bir ara muhtar yanýma geldi. Konuþmaya baþladý:
     -Eþyalarýnýzý taþýmak için araç ve insana ihtiyacýnýz olacak. Ýsterseniz size bu konuda yardýmcý olabiliriz. Ev tuttunuz mu?
     -Hayýr, ev filan tutmadým. Yýkýmý bugün öðrendim.
     -Size ev de bulabiliriz.
     -Teþekkür ederim, ama gereði yok.
     -Neden?
     -Çünkü ben eþyalarý almayacaðým.
     -Eþyalarý ne yapmayý düþünüyorsunuz?
     -Burada býrakacaðým. Siz ne yaparsanýz yapýn.
     -Bunlarý verecek yoksul aileler bulabiliriz, ama siz gene de bir kere daha düþünün. Almamakta kararlý mýsýnýz?
     -Evet, kararlýyým.
     -Tamam öyleyse, biz gerekeni yaparýz.
     Deyip muhtar yanýmdan ayrýldý ve dev canavar çalýþmaya baþlayýp hareket etti, bahçe duvarýna yaklaþýp durdu ve kepçesini acýmasýzca duvarýn üzerine indirdi. Duvar yerle bir oldu. Etrafa toz saçýldý. Seyircilerden sesler yükseldi, sevinç çýðlýklarý deðildi sanýrým; hayret ya da korkunun yol açtýðý çýðlýklar olabilir. Canavar bahçeye girdi, durdu, kepçesini havaya kaldýrýp evin çatýsýna indirdi, çatý bana mýsýn demedi bu darbeye. Evin bir vuruþta yýkýlmadýðýný gören seyirciler bu sefer de þaþkýn þaþkýn bakmaya baþladýlar; gözlerini kýrpanlar, diþlerini sýkanlar, ellerini yumruk yapanlar, birbirine iyice sokulanlar... Canavarýn gururu kýrýldý, biraz geri çekilip üst üste birkaç kere kepçesini çatýya vurdu, bu sefer etraf toza bulandý. Ev yýkýlmaya baþlamýþtý.
     Sonuna kadar izlemedim. Eþyalarýmýn yanýna gittim, vedalaþmak için. Tabii hiç de hoþ bir görüntü yoktu, yan yana, üst üste rasgele konmuþ eþyalar. Bunlarýn artýk hiçbiri benim deðildi. Zaten bakýþým da sýradandý, yabancýydý. Öyleyse neden son bir defa daha görmek istedim? Sebebini bilmesem de iyi ki istemiþim, çünkü yerde parçalanmýþ o ayna belasýný gördüm ve çok ama çok sevindim. Böylelikle Aynadaki'nden de kurtulmuþtum. Kendimi öylesine özgür hissetim ki...

           ● ● ●
(Devam edecek...)