Bugün hiçbir iþ yapmak istemiyorum. Yalnýz bugün mü? Hayýr. Çoðunlukla her gün. En basit iþ bile bana çok zor geliyor. Daha iþe baþlamadan onu gözümde büyütüyorum, büyütüyorum. Sanki enerjimin tamamý tükenmiþ gibi, kolumu oynatacak halim yok. Güçsüz olduðumu hissediyorum. Öyle ki baþka çalýþan insanlarý gördükçe bile yoruluyorum.
     Midem sürekli aðrýyor ve ben bu yüzden hep gerginim. Ellerim sýk sýk terliyor ve titriyor, kalbimin çarpýntýsýnýn sesini karþýmdaki bir insan bile duyabilir; doðrusu duyulabileceðinden de korkuyorum. Böyle bir þey olursa bundan utanç duyacaðýmý da biliyorum. “Ya birisi kalbimin sesini duyarsa!” diye düþündükçe daha çok geriliyorum ve bunu engellemek için insanlardan kaçýyorum. Nefes alýrken zorlanýyorum, çoðunlukla týkanýp kalýyorum; ciðerlerimi hava ile doyasýya doldurmaya öylesine hasretim ki.
     Duygularým, zihnim ve bedenim bitkinlik denizinde yüzüp duruyor; yok yok, buna yüzmek denemez, çünkü batýp batýp çýkýyor. Ne yüzeyde kalýp bir kurtuluþ ne de dibe batýp yok oluþ var. Tam bir iþkence.
     Sorunlarla baþ edemiyorum. O nedenle de bir sorunla karþýlaþýnca kaçýyorum; ama kaçýþlarým hiçbir sorunumu çözümlemiyor, aksine artýrýyor. Hem de ne artýrma! Beni oyalayacak, yaptýðýmda haz duyacaðým bir iþ yok. Var olduðunu sandýðýmda ise bir süre sonra o iþten býkýp býrakýyorum. Sonra da baþka bir iþe yönelmek istiyorum, ama hangi iþe? Bu konuda bir karar veremiyorum. Zaten dikkat sorunu da yaþýyorum. Bir konu üzerinde dikkatimi toplayamýyorum, kýsa süre sonra dikkatim daðýlýyor.
     Unutkan, dalgýn, savruk, kararsýz biri oldum çýktým. Kahvaltý ettiðimi unuttuðum bile oldu, kaybettiðim eþyalarýn sayýsýný ise bilebilmem imkansýz. Üstelik bir eþyamý kaybettiðimde hemen baþka insanlarý suçluyorum, “Belki de þu kiþi çalmýþtýr” diyorum, kimseye güvenim yok, herkesten þüpheleniyorum.
     Kaygýlarým hiç eksik olmuyor. Bunlar beni kuþattýðýnda derin bir ümitsizliðe kapýlýyorum. Tabii bunun arkasýndan hemencecik hayal kýrýklýðýna düþüyorum. Kaygýlarým mý beni huzursuz ediyor, yoksa huzursuz olduðum için mi kaygýlanýyorum? Bilemiyorum. Ya da artýk bunamaya baþladýðým için mi bu aksaklýklar ortaya çýkýyor? Çünkü tanýdýðým yaþlý bazý insanlarýn bunama dönemlerinde bu belirtilerin aynýsýný gösterdiklerini hatýrlýyorum. Sebep buysa, lanet olsun yaþlýlýða!
     Ýþte sorumluluklarýndan kaçan bir ben, hedefi ve planý olmayan bir ben, kendini deðersiz bulan özgüven eksikliði olan bir ben, hatalarýný kabul etmeyen hata yaptýðýnda suçu bir baþkasýna atan bir ben, en basit bir iþi yaparken bile iþkence çeken bir ben, fiziksel ve duygusal açýdan sürekli yorgun olduðunu hisseden bir ben, baþka insanlarý sevmeyen hatta onlardan nefret eden bir ben, sorunlardan ve insanlardan sürekli kaçan bir ben, hayattan hiç zevk almayan hatta nefret eden bir ben ve kaygý, korku, uykusuzluk sarmalýnda tükenen bir ben... Acaba böyle bir ben'in baþka bir örneði var mýdýr?
     Ýki saate yakýn bir süre kitap okudum. Hava karardý, perdeyi çekip ýþýðý açtým. Misafir odasýna gidip annemin sandýðýndan siyah bir bez aldým. Nereden aklýma geldiyse, odanýn içinde körebe oynamak istiyordum. Çocukluk iþte, ama az önce de yaþlýlýktan yakýnýyordum. Hangisi?
     Bu oyun tek kiþiyle belki de ilk defa oynanacaktý. Gerçekte burada, benden baþka insan , olmasa da odadaki eþyalarý oyuncu olarak kabul edecektim. Odanýn ýþýðýný kapattým, loþ bir karanlýk oluþtu; cisimler az da olsa fark ediliyordu. Odanýn tam ortasýna gelip gözlerimi bu siyah bezle baðladým. Zifiri karanlýk oluþtu, en ufak bir ýþýk belirtisi yok. Her taraf kapkaranlýk... Bana mutluluk veren, rahatlatan bir karanlýk, koyu karanlýk. Çok hoþuma gitti. Eðer körlerin içinde bulunduðu karanlýk da böyleyse, onlar gerçekten çok þanslý insanlarmýþ.
     Bu arada karanlýk bana, sözlerini Abdülhak Hamid Tarhan'ýn yazdýðý Makber þarkýsýný hatýrlattý: “Her yer karanlýk. Pür nur o mevki. Magrip mi yoksa makber mi ya Rab!” Bu kadar, devamý yok, sonrasý aklýma gelmedi. Hatýrlayabildiðim kadarýný bozuk bir plak gibi tekrarlayýp durdum..
     Þarkýyý mýrýldanýrken bulunduðum yerde kendi etrafýmda döndüm, döndüm; yorulunca durdum. Böylece yönleri de karýþtýrmýþ oldum. Masa neredeydi, dolap ve kapý nerede? Ya yataðým? Ellerimle saðý solu yoklayarak küçük adýmlarla yürümeye baþladým. Ayaðým bir cisime dokundu, yere düþmüþ bir kitap olabilir. Hatýrlamaya çalýþtým, yerde düþmüþ kitap görmüþ müydüm diye. Hatýrýma bir þey gelmedi. Kitap buradaysa kütüphane yakýnýmda demektir. Birkaç adým daha attým, önce ileri doðru uzanmýþ olan ellerimi bu sýrada aþaðýya indirdim. Kafam bir yere çarptý; neyse ki hafif bir çarpýþma oldu. Bu cismi elimle yokladým, odanýn kapýsýydý. Onu hemen ebeledim.
     Sevindim bu ebelemeye, sanki çok büyük bir iþ baþarmýþtým! Birkaç adým geri gidip, saða döndüm. Ýki üç adým sonra yataðýmý ebeledim, devam ettim, elim perdeye dokundu; çekildim ve bir þangýrtý koptu, ayaðýmýn üzerine korniþ düþtü; ama acýmadý. Olsun, iþte perdeyi ve pencereyi de ebeledim. Yüz seksen derece döndüm, yürüdüm, elbise dolabýný ebeleyip dolabýn yan tarafýna dokunup seslendim:
     -Aynadaki! Aynadaki seni de ebeledim.
     Boðuk bir sesten cevap geldi:
     -Çapulcu manyak!
     Onunla dalaþmaya niyetim yoktu. Kütüphanemi, masamý, bilgisayarý ve sandalyeyi de ebeleyip, geri döndüm; yataðýmýn yanýna gidip üzerine uzandým. Oyun bitti. Yattýðým yerden gözümdeki bezi çözdüm. Gözlerim bir müddet hiç bir þeyi göremedi, sonra alýþtý. Hayal meyal cisimleri seçer hale gelince yataktan kalkýp ýþýðý açtým. Odanýn hali iyi görünmüyordu. Olsun... Tekrar yataða uzandým, þarkýyý söylemeye devam ediyordum: “Her yer karanlýk. Pür nur o mevki. Magrip mi yoksa makber mi ya Rab!”


● ● ●
(Devam edecek...)