O gün kalktýðýnda bugünün diðer günlerden farklý olmasýný, olabilmesini umuyordu. Týpký daha önce de uyandýðý ve geçmiþin sayfalarýna karalanan diðer günlerde de olduðu gibi. Biçare bir eda ile banyonun yolunu tuttu. Hayatýndaki tek düzenli olan þey belki de her sabah yapmýþ olduðu bu banyoydu. Duþunu aldýktan sonra siyah perdeli, siyah çarþaflý, siyah halýlý ve gri duvarlý buram buram kasvetin ezgileriyle uðuldayan odasýna geldi. Saat tam 10:00'da ofisinde olmasý gerekiyordu çünkü oldukça önemli bir dava alabilirdi bu sefer. Fakat kendini bir türlü toparlayamýyordu. Kahvaltý yapmayý bir sonraki güne erteledi. Kuruduktan sonra hýzlýca gardýrobunu açtý. Ne giyeceðini düþünmesi gerekmiyordu. Çünkü zaten kýyafetleri iki renkten ibaretti. Nitekim bir pantolonu zar zor geçirebildi bacaðýndan. Tek ayak üstünde durmaktan nefret ederdi ve bunu ilkokul sýralarýna borçluydu. Ütülü, gri gömleðini de giydi, kravat takmadý. Kravat takmayý da hiç sevmezdi. Bunu da ortaokul sýralarýna borçluydu.Perdeyi açtý, gün ýþýðý bir hýþýmla girdi içeri ve zaten sönük lambasýnýn ýþýðýný gölgede býraktý. Bilakis bu savaþýn kazananýnýn lamba olduðunu da hiç hatýrlamýyordu.

Kapýyý çekti ve son anda, anahtarlarýnýn içeride kaldýðýný fark etti. Kapýya bir tekme savurdu ancak kapý daha hýzlýydý. Kapandý. Kapýnýn hýzýna paralel olarak saðlam bir küfür savurdu.

Ofisine geldiðinde saat dokuzu kýrk yedi geçiyordu. Eviyle ofisi arasýnda renklerden baþka hiçbir ortak özellik yoktu. Bu iki yerde ayný insanýn yaþadýðýna inanmak oldukça zordu. Ketýlý çalýþtýrmak için ilerlerken gözü boy aynasýna iliþti. Karþýsýnda duran adama bakmaya baþladý. Orta boylu, ince, çenesini seyrek bir biçimde kaplayan kirli sakallý, yüz hatlarý sert, çene kemikleri belirgin, mat siyah gözlü ve kumral saçlý bir adam. Sanki sorguladýkça boþluða kayýp giden bu orta yaþlý erkek kendisi deðildi. Mutlu görünüyordu. Bu mutluluðun sebebini merak ettiðinden kendi gözlerine takýldý kaldý gözleri. Yine mi kendisiyle kavga etmeye baþlayacaktý?
Saat ona beþ kala gelmiþti müþterisi. Sormadan bir kahve de ona koydu. Karþýsýnda ufak tefek, kumral, suratý bir bebeðinki gibi yumuþak ve güzel görünen bir kadýn vardý. Davasýný almak istediði þirketin sekreteri olduðunu kadýn söze baþlayýnca anladý. Yarým saat sonra davayý almýþ, elinde bir yýðýn dosyayla öylece oturuyordu ofisinde. Karnýnýn acýktýðýný hissetti, her zamanki gittiði bir yer olmadýðý için rastgele bir pastaneye girdi. Kahvaltýsýný yaptý. Ardýndan bir kahve daha söyleyip sigarasýný yaktýðýnda uçan dumana bakýp, beraberce uçup uçamayacaklarýný sormak istiyordu. Fakat bu öylece olmazdý ki. Uzaklara uçup gidebilmesi için önce yanmasý gerekiyordu. Yaptýðý çocukça felsefeye içten içe güldü ve eksik olan þey için bir gülümseme daha belirtti suratýnda. Acý gülümsemesiydi bu, kimileri öyle derdi. Aðlamak ? Aðlamak acýsýný hafifletebilirdi fakat acýsýnýn o yakýcý güneþi çoktan kurutmuþtu gözlerindeki okyanusu. Yalnýzca yakýcý tuzlarý kalmýþtý ve gözlerini kýzartýyordu. Karadan ve tuzdan ibaretti artýk. Onu gördü. Gülümsedi. Acý bir gülümseyiþti.

Ýþte bugün pazardý. En sevdiði iþi yapmak için can atýyordu. Olta takýmýný toparlamadý çünkü arabasýnýn bagajýndan hiç indirmiyordu. Duþunu aldý ve hýzlýca arabasýna koþtu. Saatine baktý, on birdi. Zamanýn göreceli olduðu teoremine bir kez daha hak verdi ve nihayet gelmiþti. Kayýðýný, sevgilisini okþayan genç bir delikanlýnýn heyecanýyla okþadý.Kayýðýna bu zamana kadar neden bir ad koymamýþ olduðunu düþündü, yan taraftaki kayýklarýn ismini görünce. Hemen sol taraftaki kayýðýn ismi "ýþýk"tý. O kadar da estetik olmayan bu kelime onda hemen hemen büyük bir hayranlýk uyandýrdý. Kendi kayýðýna isim düþünmeye baþladý. Nitekim "ses" isminde karar kýldý. Çünkü kendini en iyi duyabildiði yer burasýydý.

Motoru çalýþtýrmadý. Kürek çekmeyi seviyordu. Açýldý, açýldý. Öðlene doðru kovasýný iyice doldurmuþtu. Sýcak bastýrýnca þemsiyesini arandý fakat kýyýda unuttuðu geldi aklýna. Arabasýnýn anahtarýný kýyýya doðru savurdu. Baþýna gelecekleri sana anahtarlarým anlatsýn diye haykýrdý, þemsiyesine. Yaptýðý espirivari þeye gülmedi, onun yerine -sara nöbeti geçirir gibi- bir anda düþüncelere daldý. Denize doðru bakýyordu. Dalmýþ gibiydi. Ses'in içinde hiçbir þey duyamýyordu. Donmuþ kalmýþtý öylece. Onu görüyordu, güneþin suya çarptýðý yerde. Ayaða kalktý. Atlayacaktý. Fakat yüzme bilmiyordu.

Atlamadý. Kendine hayatýn sesini duymak için bir þans daha verdi. Bir martý seslendi kayýðýn yaný baþýndan. Gülümseyerek cevap verdi. Atladý.