Bakkallar yavaþ yavaþ hayatýmýzdan çýkýyorlar. Ekonomik geliþmeye kurban gittiler, kapitalizmin çarklarý onlarý da öðüttü... Oysa ne güzeldi seksenli doksanlý yýllarda ve hatta daha öncesi yetmiþli yýllarda, mahalle bakkallarý... Erken açýlýrdý bakkallar. Saat altý altý buçuk dedi mi, bakkallar faaliyete geçerdi. Þimdiki büyük marketler gibi saat dokuzu, onu beklemezlerdi... Sabah erkenden okula gidecek öðrenciler, iþe gidecek memur ve iþçiler bakkallar sayesinde erken kahvaltý ederler, sonra yola koyulurlardý...

Veresiye defteri kavramý bakkallar ile hayatýmýza girmiþti. Çoðu zaman ay sonunu zor getiren memur ve iþçiler, bir ay boyunca aldýklarýný o veresiye defterine yazdýrýrlar, sonra da ay sonunda maaþ alýnca ödeme yaparlardý...

Eski devirde kredi kartý kullanýlmazdý bakkallarda... Al gülüm ver gülüm sistemi her zaman geçerli bir sistemdi... Mahallenin bebesinden, gencine, orta yaþlýsýndan, ihtiyarlarýna kadar herkesleri tanýr, alýþveriþe gelenlere hal hatýr sormadan geçmezlerdi bakkallar...

Mahallede bir hasta varsa ya da birinin kýzý oðlu evlendiyse, sünnet olduysa, birisinin baþka bir þehre tayini çýktýysa, her þeyden haberleri olurdu bakkal aðabeylerimizin. Çoðu zaman o küçücük sevgi dolu dükkanlarda ailecek çalýþýlýrdý. Baba, anne, oðlan, kýz, artýk kimin boþ zamaný olursa sýrayla dururlardý bakkalda... Burada yýllar önce yazdýðým bir þiiri de paylaþayým sizin ile...

Bakkal Amca

Ne güzeldi eskiden,
Mahalle bakkalýmýz vardý.
Hepimizi tanýr,
Derdimiz ile dertlenirdi.
Kim evlenir,kim sünnet olur,
Kimin kýzýný isterler,
Her bir þeyi bilirdi.
Veresiye defterimiz sicildi.
Visa kartý hak getire...

Þimdi,birer birer eksiliyor,
Mahallemizin bakkal amcalarý.
Cüzdanýmýza takýldý,
Süpermarket kancalarý.
Bir gördüðün kasiyeri,
Ertesi gün göremezsin.
Kimse ile sohbet bile edemezsin.
Kafan karýþýr,aklýn þaþar,
Bir iki þey alacakken,
Bakmýþsýn sepet dolmuþ.
Paran varmýþ yokmuþ,
Kimin umurunda.
Varsa ne ala,
Yoksa dayarsýn visa'yý.
Ay sonunda ekstre gelince,
Þaþýrýrsýn pusulayý.

Ah bakkal amca ah!
Bu kadar erken,
Çýkmasaydýn hayatýmýzdan.
Hala bakar dururuz arkanýzdan...

Ahmet ZEYTÝNCÝ - 2009

Zaman zaman anne ve babasýnýn alýþveriþe gönderdiði çocuklara sakýz, ufak çikolatalar vermeyi ihmal etmezlerdi. Bazen bir sakýz para üstü olur, tanýyan müþterilerde hiç itiraz etmezlerdi... Bir bakkalda vitrinine çok manidar bir yazý yazmýþ aynen þöyle ... ''Yarýn bir gün paran kalmadýðýnda sana bir ekmeði ne A-101, Ne ÞOK, ne de BÝM verir. Verirse yine mahalle bakkalý verir.'' Bir zaman sonra belki tamamen kaybolacak bakkallar ve bakkallýk mesleði, yine de hatýralarýmýzda buruk bir tat ile hep hatýrlayacaðýz bakkal amcalarý ...