Normalde yazýlarým gördüklerimle alakalý, biraz kurgusal, azýcýk kiþisel, gün sonunda ortaya karýþýktýr. Bir iki yazý dýþýnda tam anlamýyla kendimden bir þey yazmam. Baþkalarýnýn dünyasýný çok umursamadýðým için baþkalarýnýn da benim dünyamý çok umursamalarýný istemem. Öyle ya küçük dünyalarýmýzda olup bitenler yerine büyük düþünüp herkes için adalet, eþitlik, mutluluk, aþk ve güzel bir yaþam kurmanýn ya da kurma gayretinin daha anlamlý olacaðýna inanýrým. Mustafa Kemal gibi bir adamýn da dediði gibi bu naçiz vücutlarýmýz bir gün elbet toprak olup gidecektir. Bu yüzden düþünce ve yaptýklarýmýzý sonraki nesillere aþýlamamýz lazým. Onlar da önce sorgulasýn, ondan sonra bu yaþamda ne yapacaklarýna karar versin. Ýþte bu yüzden genelde eleþtirisel yazmaya gayret ederim ki ben de dahil hepimiz kendimizi yontabilelim… Neyse.

Yakýn zamanda yani dün (bayaðý uzun bir gün, bakma!) arabamý servise verdim ve bir gün boyunca hayatýmda büyük bir eksiklik hissettim. Emin ol, hala da hissediyorum. Ýþ dönüþü iþ arkadaþýmýn beni býrakmasý yerine farklýlýk olsun diye yürümeyi tercih ettim. Nasýl da garip geldi. Yaþadýðým þehir daha farklý geldi gözüme. O kadar da sýradan ve sýkýcý deðilmiþ. Trafikte beklemek yerine ara sokaklardan hemen eve ulaþtým.

Sabah olduðunda iþe gitmeye hazýrlanýrken ani bir yaðmur bastýrdý. Arabam malum dünden beri servisteydi. Uzun süre kullanmadýðým hatta varlýðýndan bile haberdar olmadýðým þemsiyeyi bulup yola koyuldum. Yaðmur o kadar þiddetli yaðýyordu ki yüce güçler tarafýndan bana karþý yapýlan bir test olmalý herhalde diye düþünmeden alamadým kendimi. Öyle ya istediðin dine inan, bizleri yaratan bir yaratýcý ve bu dünyada da olma sebebin var birader. Öyle evrimmiþ, maymunmuþ, gorilmiþ… Bunlarý geçelim… Neyse…

Yollarda alt yapý olmadýðý için köþeden köþeye gitmeye çalýþtým. Sol tarafýmdan koþar adýmlarla ilerleyen bir tane – hep de olur ya ama valla oldu – üstü baþý kir içinde birini gördüm. Sanýyorum iþçi. Baþýna gazeteyi tutup yaðmurdan korunmaya çalýþmýþ, elindeki iki tane ekmeðin bulunduðu poþetle de iþine doðru gidiyor. Yani iþine doðru gidiyordur diye düþünüyorum. Yoksa sabahýn bir körü hele bu yaðmurda acil ekmek almam lazým diye düþünmemiþtir deðil mi? Herhalde inþaat iþçisi ve arkadaþlarýna ekmek aldý. Biraz bir þey atýþtýrýp, yarý aç çalýþýp, gün sonunu bekleyecek. Ýþte bu durum beynimde kývýlcýmlara neden oldu.

Beni bilen, bilir. Karakterim gereði çok söyleniyorum. Belki mükemmel olmasa da sahip olduklarýmýn sorunsuzunu, iyisini istiyorum ama onlarý kaybettiðimde kafama dank ediyor, etti. Aþk için de böyle bu durum. Hayatýmda olan kadýnýn deðerini unutuyorum bazen. Ailemi, arkadaþlarýmý da yersiz yere üzebiliyor ya da ilgilenmiyorum. Hatta bazen iþim bile sýkýcý gelebiliyor. Bunlar iþte hep rahatlýktan, sýradanlaþmadan… Sahip olunca bir þeye, onun deðerini unutuyoruz. Kaybedince de ‘’ama, ama, ama’’ diye üzülüyor ve özlüyoruz.

Demem o ki, þimdi anlamaz çoðunuz malum saçma sapan haber kaynaklarý ve filmlerle beyniniz yýkandýðý için sorgulayamaz hale geldiniz, arabamýn yokluðu sahip olduðum deðerlere ve benim için deðerlilere daha sýký sýký sarýlmam gerektiðini hatýrlattý. Gerçekten kötü olmadan iyinin deðerini, problem olmadan çözüm yolu aramayý, kaybetmeden savaþmamýz gerektiðini hatýrlamýyoruz ya da ben hatýrlamýyorum.

Özet: Hayatýnýn parçasý olan þeyleri ara ara vur, kýr, parçala ama asla deðerlerini unutma. Onlar için hep savaþ!