Vah benim çocukluðum, vah benim gençliðim. Ne güzeldi o yetmiþli yýllar ve devamýndan gelen seksenli yýllar. Sokak oyunlarý vardý ve sokaklarda oynayan çocuklar vardý haliyle. Ne zaman ki Ýnternet ve bilgisayar hayatýmýza yýldýrým hýzýyla girdi, bizlere eller yukarý dedi, sokak oyunlarý da, sokaklarda oynayan çocuklarda kalmadý neredeyse...


Akþam oldu mu annemin bana balkondan ''Ahmeeet top oynamayý býrak, eve gel birazdan baban gelecek.'' cümlesi halen kulaklarýmda çýnlar durur zaman zaman. Bir istatistik yapýlsa, yetmiþli yýllarda gözlük takan çocuk sayýsý ve þimdi günümüzde gözlük takan çocuk sayýsý diye, herhalde þimdikiler açýk ara kazanýr gibi geliyor...


Toplumumuz hâlâ Ýnternet ve televizyonun aþýrý derecede kullanýmýndan doðan zararlardan ve kiþide yaptýðý tahribatlardan haberdar deðil. Çocuklarýmýz ve bazý büyüklerimiz hayatý dizilerde ki gibi zannediyor. Oysa televizyon ve Ýnternet'e ayýrdýðýmýz zamanýn bir kýsmýný gazete, dergi ve kitap okumaya ayýrsak çok daha iyi olacak kanýsýndayým.


Sokaklarda kimi zaman kýsa pantolon ile top teptiðimiz zamanlarda zýrt pýrt arabada geçmez ve oyunumuzu sekteye uðratmazdý. Alabildiðine mutlu ve huzurlu çocuklardýk. Sevdiðimiz kýzlara face'den ya da cepten mesaj atmaz gider doðrudan çýkma teklif eder konuþurduk. Þimdi ki gibi hiç birimizin takma isimleri yoktu. Ýki taþ koyduk mu kale direði diye sokaðýmýza, iki naylon topu üst üste geçirdik mi, deðmeyin keyfimize. Aldým verdim ben seni yendim ile adamlarý seçer sonra da kýyasýya kapýþýrdýk baklavasýna ya da kolasýna. Her zaman üç korner bir penaltý olurdu mahalle maçlarýmýzda, öyle güvenirdik ki birbirimize hakem bile olmazdý maç yaparken aramýzda...


Benim yaþlarýmda olup da Uzun Eþek oynamayan erkek çocuðu var mýdýr acaba? Yerde yatanlarýn üstüne atlarsýn sonra ''Bizim köyün imamý, alttan verir samaný, üstten tüter dumaný çattý pattý kaç attý.'' üç ya da beþ rakam söylenir ve duruma göre ebeler deðiþirdi. Her ne kadar çok oynadýysak da Uzun Eþek oyununu birbirimizi gerçek hayatta eþek yerine pek koymazdýk...


Ne günlerdi birbirimize tutkun olduðumuz. Dostluðun kardeþliðin, samimiyetin, çýkarsýzlýðýn olduðu güzel günlerdi. Bakýyorum da bu elektronik aletler, hem çocuklarýmýzýn, hem de bizim aramýzý soðuttu epeyce sokaklardan. Zaman ilerliyor, hayat deðiþiyor ve geliþiyor. Þimdilerde kornere bile köþe vuruþu diyorlar. Ne fark eder ikisi de ayný kapýya çýkýyor sonuçta...