Yazmak zorunda hissediyorum kendimi. Böylece hem rahatlýyorum hem de yazdýklarýmý okuduðumda unuttuklarýmý tekrar hatýrlýyorum. Yoksa bu hayat böyle çekilmez. Býrakýp gitmek istediðim çok oldu hayatý. Defalarca... Her defasýnda da “Biraz yazdýktan sonra...” dedim ve býrakamadým.


     Dýþarýsý bana göre deðil, iyisi mi kendimi eve atayým. Baksana birbirini kovalayan sadece arabalar deðil, insanlar da... Nereye gider bu kadar insan ve araba, ya da nereden gelir? Bu insanlar ne yaparlar yaþarken; hayatý çekilir hale getirmek için? Hedefleri var mý? Yoksa günlerini gün etmenin peþindeler mi? Hiç düþünüyorlar mý neden dünyaya geldiklerini ve neden yaþamalarý gerektiðini? Yaþadýlar, yaþadýlar, yaþadýlar... Ya sonra? Tamam, bu kadar yaþamak yeter diyebilecekler mi samimi olarak? Doymuþ bir hayvanýn gösterdiði gözü tokluðu gösterebilecekler mi? Ya da, biraz daha biraz daha yaþayayým, diye çabalayacaklar mý? Yoksa ben, hayattan el mi çektim, her þeyi býraktým mý da böyle düþünüyorum? Hayýr hayýr, þimdilik deðil en azýndan.
     Masamýn baþýna oturdum yavaþça, Aynadaki, sesten de geldiðimi anlayýp beni lafa tutmak ister diye en ufak bir týkýrtý bile yapmamaya çalýþýyorum. Masamýn üzerinde bir yol var, öyle bilinen yollardan deðil: Dimdik. Her iki tarafýnda uçurum olan bir rampa. Boþ. Ne araba ne de insan var. Yolun saðýnda gürül gürül akan bir derenin yataðýndaki taþlara çarpan suyu etrafa saçýlýyor. Öyle bir saçýlma ki güneþ ýþýðý da vurduðu için adeta bir gökkuþaðý oluþturuyor. Yeþillik bol; çimen, yabani bitkiler, küçük ve orta boyda aðaçlar. Görüntü hoþ, ama devam etmiyor; yerini beton yýðýný binalarla dolu bir þehre býrakýyor. Binalar arasýna sýkýþmýþ bir futbol sahasý, adeta utancýndan saklanacak bir yer arar gibi. Öyle ya týkýþ týkýþ olan bir yerde bu kadar geniþ bir yer iþgal etmek ayýp olsa gerek. Stat da boþ, þehrin sokaklarý ve caddeleri de. Bütün canlýlarý esrarengiz bir silah yok etmiþ. Þehir sallanmaya baþlýyor; yok yok, bu sallanmanýn ötesinde bir þey; kývýra kývýra, göbek ata ata oynuyor. Çýldýrmýþ; insan yok diye sevindiðinden mi çýlgýnlýðý?
     Sokak kapýsý önce açýldý, sonra kapandý. Birkaç dakika geçince gene açýldý ve kapandý. Kapýyý kapadýðýmdan ve kilitlediðimden eminim. Baþka birine de evimin anahtarýný vemiþ deðilim. Hayýrdýr, öyleyse kapýyý açýp açýp kapayan kim? Gözümü odanýn kapýsýna diktim, bekliyorum. Ne gelen var ne giden... Dakikalar saatlere dönüþtü gene yok. Baþka bir iþle uðraþmak ya da gidip bakmak için niyetleniyorum, sonra vazgeçiyorum. Böylesi davetsiz bir misafiri ayakta karþýlayacak deðilim ya!
     Mutfaktan sesler geliyor, kulaklarýmý diktim bekliyorum. Bir þey düþürdü yere, bir þýngýrtý koptu. Bardak kýrýlmýþ olabilir, ya da bir cam kase. Buzdolabýnýn kapýsý çarpýlarak kapatýldý, çatal kaþýk sesi duyuyorum. Karnýný doyuruyorsa mesele yok. Hýrsýzlýk için gelmesin de.
     Odanýn kapýsý açýldý, nefesimi tuttum kim gelecek diye bekliyorum. Gelen dört-beþ yaþlarýnda bir erkek çocuk. Onca gürültüyü patýrtýyý bu ufaklýk mý yaptý? Kýsa, bej rengi bir pantolon giymiþ, ayaðýnda spor ayakkabý, kýsa kesilmiþ kumral saçlarý, kahverengi gözleri orta büyüklükte, burnundan sümük akýyor; sað elininin tersiyle ikide bir burnunu siliyor. Hýþýmla:
     -Sen de nereden çýktýn? Nasýl girdin evin içine? Ýnsan bir baþkasýnýn evine gittiðinde ya kapýyý çalar ya da zile basar. Hem insan bir eve girerken ayakkabýlarýný da çýkartýr. Bu basit görgü kuralýný da bilmiyor musun? Kimsin sen? Dedim.
     -Ýnsan kendi evine girmeden önce kapýyý neden çalsýn ya da zile neden bassýn? Ayakkabýlarýmý çýkartmayý unutmuþum. Özür dilerim. Dedi.
Devam edecek...