Birkaç defa ayný sözleri söyledi ve sustu. Aklýma ilk gelen, bu aynayý yok etme fikriydi. Bir cisimle vurup kýrabilirdim ya da bulunduðu yerden çýkarýp çöpe atabilirdim. Yapamadým. Neden mi yapamadým? Cesaretim yoktu! Aynadaki boþuna arkamdan “korkak” diye baðýrmamýþtý. Belki de bugün söylediði tek doðru sözcük buydu: Korkak...
     Kaçacaktým. Baþka bir yol bulamadým aynadakinden kurtulmak için. Aceleyle giyindim. Bu arada çorabýmýn tekini giymeyi unutmuþum, saatler sonra fark ettim böyle olduðunu. Sokaða çýktým. Yüreðim daralýyordu evin içinde; belki sokakta rahatlardým. Umduðumu bulduðumu söyleyemem. Çýkar çýkmaz hoþ olmayan uyarýcýlarla karþýlaþtým. Otomobiller bana korna çaldý, birkaçýnýn sürücüsü kafasýný çýkarýp küfür etti. Yayalardan bazýlarý omuz attý, bir yankesici ceplerimi karýþtýrdý. Ýyi ki karýþtýrdý, çünkü bugünkü ilk gülüþüm de gerçekleþti bu sayede. Yankesicinin boþ cepleri karýþtýrdýktan sonraki hayal kýrýklýðýný, yüzünün aldýðý þekli gözlerimin önünde canlandýrýp defalarca güldüm. Dýþarý çýkacaðým zaman paramý öyle bir yere saklarým ki kimse bulamaz.
     Beni herkesin içinde tek baþýna kahkaha atarken görenler, kim bilir hakkýmda ne düþünmüþlerdir? Boþ ver, ne düþündüklerininin önemi yok. Dik yürümeye çalýþtým, böylece ezik, zavallý biri olmadýðým izlenimi yaratmak istiyordum. Yoksa en ufak bir acizlik belirtisi gösterdiðimde insanlardan aþaðýlayýcý tepkiler gelebilirdi. Bu arada yaþlý bir kadýn üzerime tükürdü yanýmdan geçerken. Döndüm, arkasýndan koþup yetiþtim; ben de onun kafasýna tükürdüm. Yüzünü bana çevirdi, bastý kahkahayý; anladým ki tek ben deðilmiþim; ortalýk kaçýk doluymuþ.
     Benimkiyle bu dünya birbirinden çok farklý. Þu dünya iyi ya da bu dünya kötü, demiyorum. Ýkisi de iyi veya ikisi de kötü olabilir. Kavramlara anlam yüklemiyorum, algýlarýn farklýlýðý bu kabule zorluyor beni. Hayal alemine dalýp uzaklaþmak arzusundayým, gerçek denilen saçmalýklardan. Uyuyamadýðým için rüya da göremiyorum öyle doyasýya. Rüya görmeye çok ihtiyacým var çok! Öyleyse tek bir seçeneðim kalýyor: Hayal kurmak.
     Güneþ tam tepemdeydi, yakýcýydý, hatta kavurucuydu. Baþýmý kaldýrýp dikkatle baktým güneþe, dünyaya alay eder gibi bir surat göründü gözlerime. Ya da baþkalarýna acý çektirmekten hoþlanan bir sadistin bakýþý... Altý üstü bir ateþ topaðý iþte. Çok sürmedi güneþin yakýcýlýðý, böylece onun da tahtý sallanmaya baþlamýþtý. Bulutlar sarýverdi gökyüzünü, öyle hýzlý hareket ediyorlardý ki gören de bir yere yetiþmek için acele ediyorlar sanýrdý. Bulutlar kar olup yeryüzüne inmeye baþladý. Üþüdüm. Elim ayaðým soðuktan tir tir titredi. Yerler kýsa sürede karla kaplandý. Saatler geçmedi hatta dakikalar bile geçmedi de bu kadar kar nasýl yaðdý? Ýnsanlarýn çoðu karý görünce bir yerlere sýðýndý, ortalýk neredeyse bomboþ kaldý. Soðuk rahatsýz edici de olsa kaldýrýmlarýn, yollarýn tenhalaþmasý hoþuma gitti.
Devam edecek...